Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ekena gdy tylko była wolna, spojrzała na Shiro z zaciekawieniem, po czym wybuchła nagłym śmiechem, będącym połączeniem odreagowania, ulgi i rozbawienia.
- Wiesz, co? Zdradze Ci sekret. - Powiedziała, przewracając się na bok, by lepiej widzieć niedawnego przeciwnika i oddychając ciężko. - My, polimorfy, zazwyczaj praktycznie nie umiemy walczyć w ludzkiej formie i ja nie jestem wyjątkiem. To był fart. Dziki fart. I drobna sprawa. Uważaj z tym szponem. Najlżejsza rana prawdopodobnie mnie zabije. Nie chciałbyś tego. Sulam by się wkurzył, jakby musiał mnie znowu wskrzeszać.
Albinoska znów przewróciła się na plecy, oddychając nieco ciężej przez mówienie.
- I nie wiem, czy wytrzymam dogrywkę. Nie w tym ciele.

- A mnie bolą plecy, jak Ty mi to wynagrodzisz? - Dziewczyna przewróciłą sie na bok, krzywiąc wyraźnie. Nie był to jednak grymas bólu, raczej obrzydzenia, który stosunkowo szybko przerodził się w wykrzywiony koci pysk. Zwierzę podeszło do Shioro, otarło się łbem o lewa dłoń, stosunkowo dokładnie usuwając ślinę, po czym odskoczyło, patrząc nieufnie na srebrny szpon. Pantera wzdrygnęła się, zmieniając znów w człowieka.
- Fuj. Jak jestem zwierzęciem jeszcze bardziej czuję to przeklęte srebro. Lepiej zapytaj jakiegoś maga, czy nie da rady czegoś z tym zrobić, albo nie dasz rady nawet podejść do polimorfa, ducha ani wampira. Śmierdzi od Ciebie tym paskudztwem jak diabli. W każdym razie Ty już śliny na ręce nie masz, a mnie plecy dalej bolą!

- Jak smakujesz? W tej chwili słono. - Wyszczerzyła zęby, po czym zdawała się przez chwilę rozważać propozycję, jednak pokręciła głową. - I gdzie byś mnie zaniósł, co? Z resztą od noszenia na plecach jestem ja. Chyba, ze chcesz mi powiedzieć, że jesteś niespisanym polimorfem i zmieniasz się w konia? Co do rzemienia... sama obecnosć srebra sprawia, że jestem nerwowa, ciągle spięta. Instykntownie boję się go. Zadrapanie mogłoby mnie zabić. Dotknięcie srebra choćby małą gojacą sie ranką mogłoby wywołać nudności... Przede wszystkim jednak strach, jestem po części zwierzęciem, metalu nie mogę zagryźć, instynkt każe mi uciekać.
Gdy tylko zaczęła mówić o swojej alergii, wbiła wzrok w sklepienie, zamyślając się.
- Ale z magiem mówiłam poważnie. Jestem chodzącym wykrywaczem srebra, my już tak mamy, wszystko, co można zabić tylko srebrem bedzie Cie unikać, aż czegoś z tym nie zrobisz. Wiem, ze da sie zneutralizować srebro, jeden mag przygotował obrożę ze srebrem, którą zmuszona byłam nosić. Gdyby nie neutralizacja, nie mogłabym się zmieniać.

- Też nie ufam magom. Ciężko takich zabić. - Albinoska przewróciła sie na bok, podpierając głowę na dłoni i zrobiła przemądrzałą, dumną minę. - No wiesz, dobrego konia nigdy nie przebijesz. Dlatego właśnie jestem taka wspaniała. No dobrze, pomijając panikę na widok srebra. Nie pogryzłam Cię mocno, ani nic, prawda?
Dziewczyna przeciągnęła się leniwie, zastanawiając, dlaczego właściwie nie wstanie z podłogi, jednak szybko doszła do wniosku, że jako kot robiła to co chwilę, więc niewiele mogło jej już zaszkodzić pod tym względem. Nie zdawała się też przejmować faktem, że wyglądała wybitnie niekrólewsko: zgrzana, z poczochranymi włosami i pomiętą koszulą, nie mówiąc już o spodniach.

- Powiedział ten leżący na poduszkach. Na czym mam leżeć? Tu jest tylko podłoga i ściany. - Wzruszyła bezradnie ramionami, robiąc przy tym minę pokrzywdzonego niewiniątka. - Zmusić konia do pracy może i się da, ale oswoić nie każdego. Mnie nikt ani nie oswoił, ani do pracy nie zmusił. A moją podstawową formą, zaraz po ludzkiej jest właśnie koń. Umiesz jeździć?
Dziewczyna zapytała od niechcenia, znów przeciagając się leniwie, nieco na kocią modłę, wyciagając przed siebie ręce i ziewając.
- Kurcze, zmęczyłam się przez Ciebie! A przynajmniej teraz nie chce mi się nic, nawet wstawać. A Ty żeś dogrywki chciał, wariacie!