Zakon Światła Ostoja Fantazji

Czego miał się bać Arghez? Cóż myślał nad tym długo... Pierwsza myśl to utrata sił ale... Ale on się nie boi tego co nie jest realne... Siedział w całkowitym bezruchu dość długi czas. Jego wzrok był całkowicie pusty. "Czego się boję?"... W końcu drgnął... "Ten który jest najbliższy bogom..."
Uśmiechnął się lekko. Siedział tak chwilę, po czym wstał i zszedł do rzędu w którym siedziała Save. Gdy tylko do niej podszedł ukłonił się lekko. Przywitał się po czym zapytał:
- Chciałabyś ćwiczyć razem ze mną?

Keldar już dawno wyrzekł się wszelkiego strachu. Jednak strachu nie da się pozbyć. Przez cały ten czas kontrolował swoje emocje, długi trening, spokojny oddech i kojące obrazy w myślach zawsze działały. Jednak teraz nie miał wyboru. Musiał się odwrócić, spojrzeć w oczy tej szkaradzie jaką był strach, musiał znów poczuć nieprzyjemne uczucie w żołądku, uczucie strachu. Myślał że to już za nim że nigdy nie wróci. Jednak się pomylił, wystarczyła jedna chwila na pierwszym wykładzie i to wróciło. Czego bał się Keldar? Odtrącenia przez społeczeństwo, przez innych. Bał się że jego inność, jego rzekoma natura odziedziczona z krwią przodków, natura mrocznego elfa, drowa, wyklętego przez elfy obróci się przeciw niemu...
Rozejrzał się po sali.
-Cóż. Dla mnie widać zabrakło pary. Chyba będę zmuszony ćwiczyć mając za partnerkę Skimirrę. - Rzekł posępnym głosem. Świadomość że usiądzie naprzeciw najpotężniejszego umysłu w Zakonie wcale go nie radowała. To mogło oznaczać że będzie miał zawyżoną poprzeczkę. - No cóż. Nie mam wyboru, jak mus to mus.

Skimrra zmarszczyła brwi, obserwując  chaos jaki powstał na pewien krótki czas w sali. Jednak wreszcie wszyscy się uspokoili.
-Panie Keldar, chyba będzie pan miał tę nieprzyjemność ćwiczyć ze mną. Cóż, mam nadzieję, że się pan nie przestraszy moich strachów.- uśmiechnęła się lekko.- Jak widzę, wszyscy już znaleźli pary. Tak więc przejdźmy do rzeczy.
Potrzebowaliśmy silnych emocji. Strach jest nie dość tego że silny, jak przy tym bardzo widoczny. Reaguje nie tylko umysł czy dusza ale także ciało. Dzięki temu początkującemu empacie łatwiej jest dostroić się do umysłu osoby, którą ma zbadać.
Celem tego ćwiczenia jest próba dostrojenia się do umysłu innej osoby, a później odczytanie konkretnego strachu jaki ta osoba posiada. Jednak zanim będzie można go odczytać, należy podjąć starania by skontaktować się z osobą naprzeciw.
Po pierwsze kontakt wzrokowy. Proszę nie spuszczać wzroku ze ślepi partnera czy też partnerki. Następnie oczyszczamy umysł, co jest standardową procedurą przy absolutnie wszystkich zachowaniach psionicznych. Zostawcie tylko strach. Wtedy dopiero umysł każdego z was jest przygotowany do pracy.
Zajmijmy się empatią. Aby wniknąć w aurę drugiej osoby, należy najpierw doszukać się jakiegoś punktu odniesienia. Chodzi mi o charakterystyczny element danej osoby. Może to być sposób uśmiechania się, pieprzyk na dłoni albo nietypowa biżuteria. Metodą jest tu bowiem skojarzenie - naturalne i bezwiedne dostosowanie się waszego własnego umysłu do kogoś innego. Wracając do ćwiczenia. Gdy znajdziecie już ten element, zapamiętajcie go i caly czas patrząc w oczy drugiej osobie, postarajcie się wczuć w nią. Tak, jakbyście chcieli się nią stać. Wraz z charakterystycznym elementem, powinno to spowodować wyciszenie naszych własnych emocji i odczytanie tych należących do drugiej osoby. Gdy dam znak, że należy zakończyć, każdy z was napisze na kawałku pergaminu to, czego najbardziej boi się jego partner, a potem wymienicie się kartkami. Dzięki temu będzie wiadomo, czy ćwiczenie się powiodło. Uprzedzam, że jest bardzo proste i nie powinno nikomu sprawić kłopotów. Jednak jest niezwykle istotne. A więc, do dzieła!
Uśmiechnęła się, po czym odwróciła w stronę Keldara.
-Dobrze więc, do dzieła.- powiedziała, natychmiast oczyszczając umysł i czekając na to, co zrobi elf.

***

Gdy studenci się obudzili, spostrzegli że część z nich spadła z ławek a jeszcze inni leżą na blatach. Jedna z dziewcząt skrzywiła się, dostrzegłwszy fakt, że pobrudziła się inkaustem.
Wykładowczyni zniknęła, natomiast pojawiła się gruba warstwa kurzu, obecna na wszystkich zdolnych absorbować brud powierzchniach. Trwała głucha cisza, w  czasie której wszyscy wpatrywali się w siebie zdezorientowani.

Anioł trzymał się za głowę przez chwilę po czym spojrzał na partnerke. Pokiwał głową i zaraz powiedział.
-Coś nas uśpiło. Widocznie w jednym momencie... A ja nie czuję bogów.
Po tych słowach usiadł i pomasował się po skroniach z wyrazem bólu i skrępowania.
Nie podobała mu się taka sytuacja. Zresztą, nie dostrzegał nigdzie Ski. Ona gdzieś zniknęła.
Rozejrzał się po sali widząc gramolących się uczniów. On nawet nie zdążył rozpocząć ćwiczenia.
-Bardziej by mnie zastanawiało CO spowodowało nasz sen. Równie ważne jest DLACZEGO.
Po tych słowach zamilkł. Nie czekał na odpowiedzi. Wiedział że ich nie otrzyma. Miast tego wyszedł pośpiesznie z sali.

***

Po dłuższym czasie anioł zmęczony pojawił się w auli. Bogatszy o nową wiedzę i zadania. Spojrzał po zebranych i zasiadł na swym miejscu obok elfki.

Ostatnio edytowany przez Dark Verreuil (2010-03-01 19:20:07)

Keldar wstał chwilę po wszystkich. Taki sen jednak mu się spodobał.
-Psia krew. - Powiedział przecierając oczy i prostując się. - Niby że sen to zdrowie a tu proszę! Ograbiono nas! - Keldar rozprostował się wstając i wykonując lekką gimnastykę. - Huh. To na czym skończyliśmy?