Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Co tu tutaj robisz?

Spytała Drowka wyłaniając się z ciemności. Zdziwiła się widząc tutaj druida

- Nie spodziewałam się spotkać ciebie tutaj...

Krypta: zapomniane przez bogów i ludzi miejsce. Gdy minęła wściekłość i minął żal pozostała tylko pustka. Skrytobójca ukazywał swe oblicze w pełni. Echo kroków rozbrzmiewało w starych ścianach. O tym, że postać idąca powoli korytarzem była żywa, świadczyła tylko wąska szpara między dwiema chustami zawiązanymi na twarzy, w której błyskały zimne, białe oczy. Czarne źrenice odcinały się mocno od niewidocznych tęczówek. Cała reszta ciała młodej kobiety ukryta była pod materiałem.
Zauważyła coś.
Obcasy zaczęły wystukiwać szybszy rytm.
Echo sprawiło, że odgłosy biegu zdawały się dobiegać zewsząd.
Echo ucichło całkowicie.
Pochodnia zgasła.
Kolejna. Teraz już tylko znikanie ciepłego światła świadczyło, że ktoś tu jest.
Cichy szmer w małej niszy.
Skrytobójcy nie przeszkadzał mrok, ani obecność zmarłych. Leżał na boku, plecami do korytarza. Ciemny płaszcz stapiał się z tłem. Chociaż i tak nikt nie zauważyłby leżącej bez ruchu postaci. Gdyby w krypcie było teraz światło, błysnęłaby stal. Skrytobójca chwycił sztylet i ułożył go wzdłuż przedramienia, by idealnie ukryć przed światem. Pierwszy raz od tak dawna zimne opanowanie tłumiło emocje. Wyuczona bezduszność i całkowity brak współczucia. Tak trudno porzucić życie. Tak łatwo kupka ciemnych szmat skulona w niszy, w której zapewne za jakiś czas miało spocząć ciało, wyszeptała. - Orishna... - Tak dawno nie słyszała ani nie myślała o tym imieniu! Ale skrytobójca pamiętał. Nigdy nie zapomni, komu oddał w ofierze serce mentora. Komu ofarował tyle serc!
I pewnie ofiaruje więcej.

Ostatnio edytowany przez Ekena (2008-04-11 22:27:46)

Polimorfka otworzyła powoli oczy i rozejrzała sie ostrożnie. Idealna czerń. Na chwilę skupiła sie na jednym tylko słowie powtarzanym echem w umyśle i duszy. Orishna... Odpowiedz, gdy woła Cię sługa... odpowiedz, gdy woła Cię córka... Znów poruszyła lekko oczami. Nie wierzyła, że zacznie widzieć. Ale te ciemności wraz z wcześniejszymi odgłosami dały jej pewną przewagę,a  przynajmniej wyrównały szansę: wiedziała kto jej szukał. Krótka modlitwa, krótkie wspomnienie zapomnianej przez ludzi bogini. To wystarczyło, by skrytobójca z chęcią przystąpił do pracy. Szybko przyswoił wiedzę o zdolnościach, których nie miał tych kilka lat temu. Zdolności mordercy wraz z instynktem drapieżnika.
Wydostała sie z niszy.
Dłuższe skupienie pozwoliło jej wyostrzyć słuch i węch.
Na wpół zwierzęcy zmysł powonienia natychmiast zlokalizował ofiarę.
Ach, jak bardzo chciała sie zaśmiać! Dwa gady przeciwko skrytobójcy z możliwością zmiany w wielkiego kota. I to wszystko w całkowitej ciemności!
Idealnie bezszelestny bieg. Ona wcześniej oglądała kryptę, gdy gasiła pochodnie. Kilka chwil przemykania w ciszy doprowadziło ją za "łowców". Zatrzymała się kilka metrów za nimi. Kocica czuła i słyszała ich.
Skrytobójca już wcześniej miał przygotowany sztylet.

Skrytobójca czekał na to. Czekał na jakiś atak. Smok zastał tylko buty. Zdaniem ich właścicielki, ich podeszwy były za twarde i tworzył zbytni hałas. Chociaż mogłaby przejść w nich obok kota nie informując go o swojej obecności. Oddychała powoli i cicho. Zastanawiające było, czy w ogóle była jeszcze w krypcie? Potwierdziła jednak swoją obecność szeptem. - Przyszedłeś zakłócać spokój zmarłych? - Głos ten dochodził spod ściany, zdawałoby się, że osoba mówiąca to musiała kucać, lub wręcz leżeć na ziemi. Rzeczywiście polimorfka mówiąc to  klęczała i opierała dłonie na podłodze. Musiała to zrobić, by owinąć stopy tkaniną. Teraz mogła iść doprawdy bezszelestnie. Specjalnie odezwała sie właśnie w tamtym miejscu. Gdyż po chwili była już w połowie przeciwległej ściany. Wspinała się po ozdobach i tabliczkach przyczepionych do zamurowanych nisz. Zdawało jej się, że pamiętała puste jeszcze miejsce, gdy gasiła pochodnie. Rzeczywiście po chwili leżała na brzuchu w niszy, nasłuchując i węsząc. Sama nie wydawała żadnego dźwięku.

Polimorfka wyczuła srebro. Skrytobójca słyszał oba Smoki. On też podjął natychmiastową decyzję, gdy tylko skojarzył dźwięki wydawane przez srebrnego z instrukcjami i określił jego położenie.
Głośne warknięcie połączone z odbiciem.
Kocica zahaczyła łapą smoczka. To wystarczyło. Zadbała, by przy upadku nic mu sie nie stało i już po chwili skrytobójca pędził cicho w znajomym kierunku. Młodego owinął płaszczem i trzymał mu delikatnie, choć zdecydowanie pysk. Wykorzystywał całe swoje umiejętności, by móc sie ukryć. Wcześniej, zanim zaczął wybierać drogę przez mrok poinstruował malca, co może, ale nie musi mu się stać i od czego zależy długość jego życia.
Absolutna cisza.
Śmiech dochodzący zewsząd. - Odejdź, to nic mu