Zakon Światła Ostoja Fantazji

W końcu przestał całować. Czuł ja drżała, jakby w febrze. Oboje byli rozgorączkowani. Zapewne ten kto kiedyś tak opisywał przyjemność płynącą z bycia blisko (a takich, było co nie miara) tylko ją widział ale nigdy jej nie doznał. Wewnątrz Sulam czuł się doskonale, można by rzec nigdy wcześniej się tak nie czuł. Problemy, rozterki, były zakopane głęboko, z każdą minutą wydawały się się być jeszcze głębiej. Było mu przyjemnie, wręcz rozkosznie.
Czuł się przywiązany do Elfki, ale nie żadnymi deklaracjami, tylko żywym uczuciem. Te uczucie jednak go nie krępowało, wręcz czuł się z nimi błogo. Nie chciał nigdzie uciekać, robić kroków w przód, w tył, na ukos czy w bok... nie miało to żadnego sensu. Tylko ja to dać Eru do zrozumienia? Język ciała był często bardzo wymowny, ale Sulam wątpił by mógł nim powiedzieć "Jesteś dla mnie ważna". Przybliżył się do jej ucha.
-Jesteś dla mnie ważna...- wyszeptał ledwie dosłyszalnie. Cały drżał z nerwów, czekając na jakąkolwiek odpowiedź.

Mózg zatrząsł mu się w posadach, serce się poruszyło. "Jesteś dla niej ważny, nawet bardzo" pomyślał Sulam i począł całować Elfkę z tym samym, a nawet i może ciut większym, zapałem co Ona. Ciepło było uczuciem dominującym, obejmowało każdą jego najdrobniejszą cząsteczkę. Wszystko było jasne, promieniowało jakimś niesamowitym blaskiem. Książki nie były szare i obdarte, wydawały się być jakby nowe, z okładkami dumnie prezentującymi ich zawartość. Czerwony dywan pod ich stopami, który dawno temu stracił swoją czerwono krwistość, teraz odzyskał dawny blask. Wszystko to działo się w oczach Sulama, a dokładniej w jego mózgu, a dokładniej w jego duszy, która grała, śpiewała i tańczyła jak nigdy.
Biblioteczka za nimi przesunęła się, a w jej miejscu pojawiła się czarna trumna ze srebrną ramą. Trumna otworzyła się a z niej wyszedł Ciastek, odziany w czarny habit, z mocno osuniętym kapturze na czole. Ciastek trzymał solidną, wykonaną ze srebra, tacę, na której znajdywała się niewielka waza z barszczem czerwonym, dwa talerzyki i jeden większy talerz na którym znajdywały się paszteciki.
Ciastek nie potrafił interpretować metafor. Dla niego słowo "głód" było zawsze złączone z jedzeniem, a szczególnie, że brzuch Nekromanty już kilkakrotnie zdążył zaburczeć, czego Sulam zapewne nie był świadomy w swoim szaleństwie. Dlatego też, pchany myślą o jedzeniu, Ciastek zawędrował do kuchni szkolnej i sporządził przekąskę. A, że myśli Elfa cały czas krążyły wokół Eru, Ożywieniec sporządził posiłek dla dwojga. Wziął nawet świecę, choć z jedzeniem miała niewiele wspólnego.
Położył tacę na biurku dziekana, wykonał ukłon, ocierający twarzą o dywan i bez słowa poczłapał z powrotem do swojej trumny. Sulam stał lekko zszokowany zachowaniem swego służącego, przypatrując się mu od samego początku.
-Skoro już tu jest...- przerwał ponownie ją całując.- to może coś zjemy? Dochodzi szósta.

Ciastek ponownie wyszedł z trumny. W dłoni trzymał dębowe krzesło , obity skórą, zaś w drugiej trzymał biały obrus. Przykrył nim biurko dziekana, uprzednio je sprzątając ze zbędnych przedmiotów i nakrył do stołu. Postawił na nim stary, stary i surowy świecznik. Ciastek był ideałem służącego. Był lojalny, milczący, pozbawiony własnej woli. No i na dodatek czytał w myślach swojego pana. Gdyby była szkoła lokajów, Ciastek winien w niej zostać dziekanem. Gdy skończył ukłonił się ponownie, aż do podłogi, po czym ruszył w stronę swojej trumny. Biblioteczka zamknęła się za nim. Nekromanta podszedł do świecznika i zapalił świece, przy pomocy niewielkiego płomyczka który wystrzelił z jego palców.
-Zapraszam do stołu.- powiedział Sulam, odsuwając krzesło Eru. Był lekko zawiedziony, że Elfka się ubrała ale mówi się trudno. "Może jeszcze będzie jakaś okazja..." pomyślał Elf a przez jego twarz na krótko chwilę przeleciał lubieżny i rozmarzony uśmieszek.

-Jest jeszcze wiele miejsc, których Ci nie pokazałem.- powiedział Sulam, po czym nalał sobie talerz zupy.- Jakie chcesz paszteciki? Mam tu z mięsem albo z grzybami. Ciastek jest całkiem niezłym kucharzem... jak na umarłego rzecz jasna. Ja nadal jestem na etapie jajecznicy.-przerwał biorąc na cel kolejnego pasztecika o faszerowanym grzybami.- Delicje... Mam nadzieję, że nie przestraszyła Cię ta trumna, za biblioteczką. Mogłem tam zainstalować drzwi, ale to takie pospolite. Stwierdziłem, że do osoby Ciastka, który bądź co bądź jest szkieletem i do mojej profesji będą bardziej pasowały drzwi trumny, nie sądzisz?

-Zaraz sprawdzimy.- powiedział Nekromanta, starając się mieć kamienną twarz. Nie uszło jego uwadze ponętne zachowanie elfki. Fala ciepła przemknęła mu od stóp do głów i miły dreszczyk przeleciał przez kark, może i również kilka co niegrzeczniejszych myśli. Klasnął w dłonie a przed nim pojawiła się spora klepsydra przesypująca małe, błękitnawe brylanciki.- Jest około siódmej wieczorem. Chyba powinniśmy już się stąd zbierać, nie sądzisz? Do Raany trochę daleka droga.

-Powinnyśmy więc już ruszać. Nie zaryzykujemy podróży siecią portali, nad którą pracuję z Ciastkiem. Na razie martwi mogą nią podróżować bez obaw, że umrą ale ja jeszcze na trochę się od tego wstrzymam. Poza tym mamy jeszcze problem z namierzaniem, ale powoli rozpracowujemy ten problem. Idziemy?- powiedział wyciągając dłoń. Nie chciał iść zbyt szybko, zmrok nie stanowił dla niego problemu, nie był zmęczony, Eru chyba również. Zbójców się nie bał, ognista kula albo inne zaklęcie było sprawniejsze od kilku dobrych szabel. Poza tym miał cichą nadzieję, że Elfka zaprosi go na herbatę... bardzo głośną "cichą" nadzieję.

Sulam pojawił się w gabinecie natychmiast po tym jak utracił przytomność. Wbrew wszelkim pozorom, bardzo zależało mu na tym miejscu i gdy tylko uświadomił sobie jak długo leżał w letargu wpierw musiał sprawdzić czy jego gabinet nie został okrzyknięty Nową Republiką Wolnych Papierów.
Ku jego zaskoczeniu, nie zastał nowego namiestnika tego miejsca i wszystko wyglądało tak, jakby również to miejsce zapadło w śpiączkę. Obrazy dziekanów spały spokojnie, obraz reprezentujący Mistrza Zefira był okryty tą samą czarną farbą, imitującą cień Największego Nekromanty, co wtedy kiedy ostatnio ją widział, a nawet farba w tym miejscu miała skłonności do przemieszczania się.
Elf dokładnie przeszukał wszystkie najdrobniejsze zakamarki swojego gabinetu i gdy upewnił się, że wszystko jest w porządku, zasiadł w swoim fotelu i zawołał po Ciastka. Ciastek, jego szkieletowy sługa, wraz z Budyniem i Kisielem na ramionach, weszli do gabinetu przywitać gorącą filiżanką herbaty swojego pana. Wszystko było w porządku.