Zakon Światła Ostoja Fantazji

Khitan przytaknął. Faktycznie, nie spodziewał się, żeby pan Grzmot wreszcie gdzieś osiadł. Niektóre osoby stworzone są do wędrówki. On jakoś nieszczególnie.
- Ja? Bywało się tu, i ówdzie. Głównie w małej, kotołaczej enklawie w Górach Smoczych. - wycedził kotołak, obracając w dłoni dukat, który wyciągnął z kieszeni już jakiś czas temu, nie spodziewając się darmowego napitku... Ani takiego pobojowiska. Miło być znowu w "domu".
- Poniekąd, najwięcej czasu spędziłem właśnie tam. Resztę - na pracy na Wyspach. Zawsze jakiś dorobek, musisz przyznać. - tu, kapitan pobrzęknął sakiewką przytroczoną do pasa.
Jego dłoń powoli przesunęła się po powierzchni stoliczka, po drodze wzniecając deszcz kurzu, ale...
Dla ponownego poczucia drewna sprowadzanego z Puszczy, mógł zaryzykować nawet wejście do sali balowej. Z niemałym trudem wstał, kołyszącym, marynarskim krokiem dotarł do lady, by szybkim ruchem schwycić butelkę szarobimbru. Potrzebował czegoś na zapomnienie, a zdobywany na gadach z Wrót trunek, był jak ulał. Kotołak zębami wyciągnął korek i wypełnił szaroburą cieczą kufel.
Rozległo się syczenie, jakby ktoś wlał do powyższego kufelka beczkę kwasu.

- Żadna praca nie hańbi, jak to mówią... - mruknął pod nosem anioł, obserwując poczynania kotołaka. Gdy znikąd odezwał się głos jego dawnego druha, druid musiał się przez chwilę zastanowić, cóż to za podobny głos. Dopiero ostatnie słowo dało mu oświecenie.
- Witaj, Arghezie, miło mi Cię widzieć wśród żywych. Widzę, że aktualnie zamieszkujesz nowe ciało, czy też Twoje dawne tak wyewoluowało? - pozdrowił go. Jeżeli pamięć go nie myliła, to dawno temu ten anioł winien być smokiem, albo czymś smokopodobnym. No i trochę był do tyłu z Zakonem, listy jego brata nie mogły przekazać wszystkiego.
Po chwili zastanowienia anioł wstał od stołu i przeprosił na chwilę starych znajomych. Postawił na stole nowy kufel i parę dodatkowych butelek. Potem ruszył na zaplecze, skąd przyniósł średniej wielkości prosię, przygotowane już i gotowe do smażenia.
- Nie macie nic przeciwko takiej uczcie? - zapytał, zastanawiając się, czy będzie możliwe usmażenie tego zwierzaka w kominku, ogień wybił dostatecznie mocno.

- Smokiem? A nie Liczem? Albo Wampirem? Cholera sam się pogubiłem... - Mruknął pod nosem. W sumie Smoka i Licza mógłby Liczyć... Znowu nie to "L"... Mógłby liczyć jako jedno ciało. Ale po co się aż tak rozdrabniać.
Gdy tylko Gerrrarrrd postawił wszystko na stole Upadły uniósł brwi lekko do góry.
- Ostatni posiłek z kotołaka i krew nimfy zapewne nie będą tak smaczne jak coś przygotowane przez Ciebie, Gerardzie. Ale... Nie, Timon nie będzie miał mi tego za złe.
Powiedział siadając przy stoliku.

Wbrew pozorom, kotołak powiódł łakomym wzrokiem po "wieprzku". Trzeba przyznać, że miał pewien urok. Uśmiechnął się i jednym haustem wychylił kufelek szarobimbru, a przez salę przeleciał odgłos przypominający wybuch gazu ziemnego.
- Stary hicdobry hicbimber - stwierdził, zanim padł na ławę, z miną rozmarzonego romantyka.
Rozmarzonego raczej na punkcie anielic latających wokół jego głowy. Ciekawe tylko dlaczego wszystkie one krzyczały "Kuku! Kuku!".
Nie był skłonny do pomocy. Po prostu przerzucił się na bok i stracił całkowity kontakt z rzeczywistością. Nawet odpowiedź Argheza doń nie dotarła. Po prostu udał się w kolorowy świat pełen pingwinów i gąsienic palących fajkę wodną.

- Nowy Mistrz? Co Ty gadasz? - zadziwił się Gerard, dotąd mocując się samemu z wprowadzeniem prosiaka na pręt od rożna. W tym momencie na chwilę przestał i spojrzał z konsternacją na twarzy.
- Gratulacje mocy, tak w ogóle. Ale możesz trochę opisać sytuację z Mistrzem? Co prawda to prawda, nie widziałem go dzisiaj, ale chyba żyje? - to ostatnie pytanie lekko zadrżało. Gaspar pisał w liście, że jest źle. Ale nic nie wspominał o Mistrzu.
Chyba raz będzie musiał znaleźć jego jego brata.
Znaleźć i wypatroszyć. Tak, będzie to najlepsze rozwiązanie.
Po paru sekundach prosiak w końcu nabił się na wylot w przydługi rożen. Anioł napiął się i uniósł prosiaka. Wykonał parę kroków i z stęknięciem postawił go na wyznaczonym miejscu.

W wejściu do karczmy pojawiła się postać w zbroi. Zbroja jego wyglądem przypominała zbroję płytową, lecz składała się tylko z naramienników, obojczyka, puklerza na plecach i napierśnika. Na głowie przybysz ów Miał hełm mody husarskiej, zakrywający wykończeniami nos i policzki, których osłony zachodziły prawie do samej brody. U boku jego połyskiwała skromnie aczkolwiek gustownie zdobiona rękojeść szabli. Patrząc na płaszcz zakrywający plecy, można by zauważyć dwa wybrzuszanie zniekształcające lekko jego gładką powierzchnię. Myśli zaczęły się kłębić. Wojownik przypominał sobie stare czasy, dawnych przyjaciół, biesiady, wspólne treningi i dawne miłości... Stanął skamieniały patrząc się na ludzi siedzących w karczmie. Umysł jego zasnuł się myślami...

- Bogowie... - westchnął cicho anioł, słuchając słów psionity. W międzyczasie zaczął pracować nad prosiakiem. Cóż, umarł król, niech żyje król, jak to gdzieś było. Ale na pewno gdzieś będzie taka dziura, którą wypadałoby przykryć czymś zielonym. I nie mowa tutaj o tej dziurze w żebrze.
- Nigdy nie zrozumiałem do końca tej Skimmry. I chyba nie zrozumiem. Spotkał ją należyty los? - zapytał anioł z nutą goryczy. W tym momencie w końcu zdołał poruszyć rożnem. Gdy mięso zaczęło poruszać się wokół osi za sprawą pchnięcia Gerarda, anioł szybko wygramolił spod szafy bardzo cwane urządzenie. Małą skrzyneczkę i fiolkę z czymś stale wirującym. Korba ręczna została zastąpiona skrzyneczką, do której anioł wlał zawartość zbiorniczka. Rożen począł poruszać się sam z siebie. Po tym to wstał z klęczków i przyuważył kolejnego gościa.
- Dobra, przyznać się. Kto to zorganizował? - zapytał anioł ze śmiechem, witając Ishtara gestem i zapraszając do wnętrza.

- Witam... Gdzieś się chyba spotkaliśmy już kiedyś, nieprawdaż? - Arghez nie miał w zwyczaju czytać myśli innych... No dobra robił to przez cały czas, ale po pijaku jeszcze częściej niż zawsze! - Istharze... - Dopowiedział.
Chwycił kolejny kufel... Właściwie byłby to już trzeci, ale kto by liczył...
- Rozcięcie w pół starczy? Oczywiście Ty nie wiesz tego, rozumiesz? Lud ma widzieć że spotkało ją nieszczęście i tyle... Ile jeszcze będziemy czekać na tego świniaka?