Zakon Światła Ostoja Fantazji

Zerwał się do przodu i zaczął biec za elfką. Nie było czasu, nie można było czekać ani chwili dłużej.
To, by go bardzo bolało, gdyby przez niego anioł zginął. Sumienie tak łatwo nie odpuszcza, drąży dziurę w sercu przez całe życie, zmusza do rzeczy głupich.
-Zaczekaj! - Krzyknął myśliwy i złapał zielarkę za rękę. -On potrzebuje pomocy! Zielonoskrzydły anioł Samael, on umiera! Ja-ja mu nie mogę pomóc. Wiem co nieco o medycynie, ale nie mam odpowiedniego sprzętu. - Teraz energicznie rozejrzał się po pomieszczeniu. Jak nie ona to kto? Przecież musiał tu być jeszcze ktoś, kto wie coś więcej od zielarza. Spojrzał w oczy Aranel i dodał.  -Aktualnie przebywa w cechu myśliwskim. Przyniósł bym go tu, ale może nie wytrzymać podróży. Pomożesz mi bądź ktokolwiek inny? Ja muszę go ratować!
Widać było, że nie żartował,. Jego skronie były oblane zimnym potem. Był zestresowany.

Vicky obudził krzyk człowieka, usłyszała słowa. Zerwała się z fotela, chwyciła swoją torbę medyczną i już chwilę po tym stała przy nim. Była trochę odrętwiała, ale przynajmniej wypoczęta.

- Prowadź - powiedziała do mężczyzny zdecydowanym tonem - Aranel, czy mogę prosić cię, żebyś tu została pod moją nieobecność? Postaram się szybko wrócić.

Wyciągnęła bułkę ze stojącego nieopodal kosza przyniesionego przez elfa, no cóż odda później, teraz była naprawdę głodna, zje po drodze. Miała nadzieję, że nic się nie stanie, kiedy jej tu przez chwilę nie będzie, ale raczej nie miała wyjścia.

Dziewczyna na łóżku co jakiś czas wydając z siebie przenikliwy, piskliwy krzyk zwijała się z bólu na łóżku, by po chwili zacząć łapać spazmatyczne oddechy, gdy ból mijał. Jednocześnie zaczynała szlochać, co przeszkadzało jej w oddychaniu. W każdym razie najwyraźniej skurcze zaczęły być bardzo regularne.
Elf próbował mówić do niej uspakajająco i głaskać po głowie, jednak zarówno jego głos i ruchy były tak drżące z powodu przerażenia, że niewiele to pomagało.

Elf patrzył przez chwile na Aranel jak na wariatkę, ale chyba uznał, że sprzeciwianie jej się będzie wysoce niebezpieczne i postanowił się nieudolnie zastosować.
Natomiast dziewczyna z przerażeniem w oczach na wieść o kolejnych katuszach zaczęła szlochać, by w końcu zrozumieć, że nie ma innej możliwości i zaczęła współpracować. Co jakiś czas rzucała spojrzenie na elfa, nie będąc chyba do końca pewną co ma o tym wszystkim sądzić.

Jedno było pewne, wypad Isaaca w takim lekkim ubraniu na taki mróz nie był dobrym pomysłem. Nie pomyślał, był głupi. Ale cóż, podobno wszyscy uczą się na błędach. Jakoś doszedł do podziemi, do szpitala. Całą drogę kaszlał oraz trzymał się za klatkę piersiową. Teraz nie było lepiej. Wyraźnie słychać było trudności ze wdychaniem powietrza, do tego na jego jaszczurzej głowie perliły się kropelki potu. To pewnie przez gorączkę. Było mu już wszystko jedno. Zdjął kaptur, rozglądając się. Wbiegł do pierwszej lepszej sali i miał szczęście. Zauważył kobietę, elfa i rodzącą kobietę. Hetrasi patrzył na zebranych zmęczonymi oczyma. Po chwili zaatakował kolejny napad kaszlu. Isaac czuł to wyraźnie. Plunął niewielką ilością krwi na posadzkę zmieszaną ze śliną i padł na kolana, trzymając się klamki. Ze spuszczoną głową, aby oszczędzić sobie wzroków elfów zaczął w milczeniu ciężko oddychać.
- Możecie mi pomóc... prosssszę? - Zapytał, dalej nie podnosząc głowy. Miał nadzieję, że ktoś mu udzieli pomocy. Był głupi. Po co zdejmował tą szatę? Sam nie wiedział. Może sądził, że mu będzie przeszkadzać w rozgrzewce. Przynajmniej następnym razem nie popełni tego samego błędu... o ile choroba mu na to pozwoli. Było mu gorąco, całym nim trzęsło, miał dość silny kaszel i bóle w klatce piersiowej, kiedy oddychał. Do tego czuł, że mięśnie powoli odmawiają posłuszeństwa. Każdy mógłby go teraz zabić bez problemu. Ledwo trzymał się klamki, co dopiero mówić o trzymaniu miecza na stojąco.

Hetrasi nie mógł się połapać co jest co. Był oszołomiony, wszystko działo się tak szybko. Rozejrzał się po sali, do której został zaprowadzony. W czasie, kiedy kobieta przeglądała leki, Isaac usiadł na łóżko, nie umiejąc ustać o własnych siłach. Wziął lek podany mu przez elfkę. Nie czekając, wypił duszkiem. Chwilę czekał i wiedział, że źle postąpił, pijąc to na raz. Poczuł dziwne pieczenie zarówno w gardle jak i w środku. Dziwnie się poczuł, ponad to zaczęło mu się kręcić w głowie. Zupełnie jakby został odurzony czymś. Czuł się tak... dobrze? Wręcz cudownie. Jakby cały ból szybko minął. Przewrócił się i głową padł na poduszkę łóżka, od której się odbił jak kłoda uderzająca o kamienie. Oczy mu się zamknęły. Powietrze dalej wdychał ciężko, a gorączka nie minęła, jednak nic nie czuł. Jego ogon delikatnie wił się, uderzając o skraj pryczy.

Hetrasi ten spał dość głęboko i mocno. Nawet kilkukrotne trzaśnięcie szafki go nie zbudziło, tylko obrócił się on na drugi bok, wciągając się przy tym sam na pryczę. Jego ogon wił się delikatnie, co dało się usłyszeć poprzez charakterystyczne szuranie i trzeszczenie pryczy. Isaac się uśmiechał, czyli pewnie śniło mu się coś miłego, przynajmniej dla niego. Elfka mogła usłyszeć jak lżej oddychał mężczyzna, jednak pewnie nic poza tym. Lek miał na zasadzie pomóc w oddychaniu, teraz wdychaniu powietrza towarzyszyły świsty powietrza. Jednak po chwili ogon przestał się ruszać, a następnie z ust zniknął uśmiech. Hetrasi obrócił się na bok, pyskiem do elfki i spał dalej.

Hetrasi w końcu zaczął otwierać oczy. Leżał na plecach od kilku chwil. Otwarł oczy na tyle, że widział, gdzie się znajduje. Oczy mu się na chwilę przymknęły ze zmęczenia, ale po chwili znowu je otwarł. Z trudem zaczął się podnosić, trzymając się dłonią za klatkę piersiową. Kiedy usiadł na skraju łóżka, rozejrzał się dookoła. Nabrał powietrza, spoglądając na elfkę.
- Gdzie ja jesssstem? - Zapytał, czując metaliczny posmak w ustach. Czuł też ból mięśni oraz słyszał ciągły szum w głowie, który doprowadzał go powoli do szaleństwa. Spróbował wstać, jednak szybko przekonał się, że to nie ma sensu. Ledwo stanął na nogi i znowu runął na łóżko, nie mogąc nic zrobić. Czuł się bezradny. Nie wiedział gdzie jest, kim jest owa kobieta oraz co mu dolega. Zupełnie miał mętlik w głowie, do tego ten ciągły szum ucichający tylko jak coś mówił. Ból przy oddychaniu już mu nie sprawiał takiego problemu, jednak dalej czuł coś, kiedy oddychał.