Zakon Światła Ostoja Fantazji

Zaklął i wyskoczył nagi z wody. Wstyd i tak nikły zniknął w obliczu zagrożenia. Planista zrobił to co umiał. Zaczął rzucać zaklęcie Ognień w formie ciągłego strumienia. Ręką która akurat nie musiała wykonywać któregoś z silnie skomplikowanych gestów machnął na kobiety aby zaczęły działać. Skończył inkantacje u skierował ciąg płomieni na dwa pierwsze zombi. Bezduszny klął pod nosem nie wiedząc co się dzieje i czując sie nieswojo korzystając z magi która nie wyczerpywała jego cielesności.

Strumień ognia skutecznie powstrzymywał jednego z olbrzymów, drugi jednak zaszarżował na nich z impetem. Kot w obronie maga naprężył mięśnie, wyskoczył w stronę napastnika i potężnym uderzeniem pazurów oszramił jego twarz. To dało im trochę cennego czasu, jeden wróg był nękany płomieniem, drugi zaś był oszołomiony uderzeniem Ekeny. Jednak ani Aravial nie potrafił długo utrzymać magicznego ognia, ani oszołomienie nie będzie trwało wiecznie. W końcu mag opadł z sił i musiał poczekać, aż się zregneruje jego energia. Odniósł jednak sukces - tors nieumarłego, który był celem jego ataku, stał w płomieniach, co wprawiło go w dziki szał. W tym szale uderzył swojego rówieśnika, ten, wyrwawszy się z osłupienia, niezwłocznie oddał. Niestety, na tym szczęście maga i polimorfki skończyło się, płonący zombie chlusnął do wody, co oczywiście wyeliminowało płomienie. Jeszcze bardziej rozwścieczone bestie ponowiły natarcie, jeden osiłek zaszarżował znów na kota, drugi zamachnął się na Araviala.

Planista ponownie i z trudem spróbował rzucić kolejne zaklęcie. Żar. Maksymalnie skupiony promień wycelował w wodę do której wpadł żywy trup probując doprowadzić ją do stanu wrzenia. Wykonując potrzebne gesty wkładając w to całą siłę woli z kamienną, blada twarzą ryknął treść inkantacji:
- Corez! - Jego melodyjny teraz jednak zachrypły głos odbił się echem po kafelkach.

Ostatnio edytowany przez Aravial Nalambar (2008-01-28 21:03:54)

Zaklęcie Araviala, choć powiodło się, to nie odniosło pozytywnych rezultatów. Cel jego ataku podskoczył gniewnie, rozbgryzgując na wszystkie strony wrzątek. Mężczyźni oberwali nim prosto w twarze. Na domiar złego jeden z dwóch gigantycznych zombie pochwycił Gwyna i rzucił nim potężnie o ścianę. Poturbowany elf padł twarzą w wodę. Drugi gigant, ten, którego zaatakował Aravial, skierował się na maga, rycząc przeraźliwie. Bezduszny nie przeżyje tej szarży, jeśli nikt nie przyjdzie mu z pomocą!

Ostatnio edytowany przez Zefir (2008-01-28 22:07:19)

Aravial zrejterował skoczył do jednego z basenów i potężnym Podmuchem spróbował "poszerzyć" studzienkę na dnie zbiornika. Ucieczka kanałami! Planista oszalał! Zszedł z drogi szarży ale to co robił nie było zbyt rosządne...

Przeszyty mieczem gigant ryknął przeraźliwie. Uderzył plecami o ścianę. Gwyn ledwo zdołał z nich zeskoczyć, spadł z kilku metrów w dół, najpierw na posadzkę, potem znów do wody. Zombie jednak nie popisał się w tym działaniu intelektem, ostrze wbiło się jeszcze głębiej, połowa klingi wystawała z piersi potwora. Rękojeść zatopiła się w ciele. Opadł na kolana, krwawiąc zgniłą krwią. Wtem nadciągnął wściekły kot - Ekena. Widząc osłabionego giganta wyprowadziła serię uderzeń ostrymi pazurami, raz, drugi, trzeci, w końcu przyłożyła mu tak mocno, że bestia padła. Wystarczyło ją już jedynie dobić.

Drugie monstrum trzymało się jednak wcale nieźle. Stanęło zaraz naprzeciwko planisty, uniosło złączone pięści w górę, gotowe zmiażdżyć marnego maga. Mana Araviala skończyła się, pozostało mu już tylko rzucanie zaklęć magią fioletową, kosztem energii witalnej. Mógł skorzystać z tej mocy, by uciec... Lub użyć jej trochę więcej i skończyć z tym. Na nadgarstku przeciwnika lśnił złoty amulet, który kusił planistę swą nieodkrytą jeszcze mocą.

Mag miał kamienną twarz. Zaczął działać spontanicznie. Wiedział czym to może sie skończyć, przed tym ostrzegał go Zefir, ale to była jedyna możliwość. Zrobił to co na ostatnim wykładzie. Niewiarygodnie wielkim wysiłkiem otworzył w ciągu 2 sekund portal pod olbrzymem i drugi u sklepienia łaźni na uszkodzoną poprzednim zaklęciem posadzką. Tam gdzie stał. Począł już odpływać w nieświadomość. Inną niż w podobnych wypadkach. Pełną bólu. Nadludzkiego bólu. Ostatnim wysiłkiem skoczył w bok i zemdlał krwawiąc z nosa. Czyżby po 143 lat nadszedł koniec? W jakiejś pieprzonej łaźni? - myślał nie mając już nawet siły by tarzać się z bólu.

Ostatnio edytowany przez Aravial Nalambar (2008-01-30 19:08:29)