Zakon Światła Ostoja Fantazji

Monstrum, które chciało zaatakować Araviala, mocno się przeliczyło! Jego potężne zaklęcie powaliło bestię, leżała teraz plackiem na brzuchu i, podobnie jak towarzysz, czekała na egzekucję. Musieli skorzystać z sytuacji, kolejnej może nie być. Drugi ożywieniec powstał, bardzo powoli, acz pewnie. Był strasznie poraniony, lecz nadal stanowił dla nich zagrożenie. Ekena popełniła błąd, nie dobijając go, mogła go jednak teraz naprawić. Zombie grzmotnął obiema pięściami w ziemię, ale chybił, miast w Ekenę uderzył w system doprowadzania wody łaźni. Cóż, to da się jeszcze poskładać, kości polimorfki nie. Wyciągnięte ramiona olbrzyma były dla kota teraz niczym schody do zwycięstwa, do odrywającego się już lekko łba bestii. Ta powalona zaklęciem Araviala mogła chyba jeszcze zaczekać.

Zmieniła sie ponownie w kota przeklinając się za taki brak rozsądku. Okrążyła szybko stojącego potwora i od kątem wskoczyła mu na wyciągniętą rękę. Wiedziala, że wskoczenie od frontu mogłoby być zwykłym samobójstwem. Chwyciła sie jedną łapą jego barku, zaś drugą i zębami szarpała i rwała szyję ożywieńca. Z satysfakcją wbiła kły między kręgi monstrum. Do tego byly stworzone. Do oddziwlania fragmentów kręgosłupa. Zadnimi łpami drapala i wierzgała nie chcąc pozwolić gigantowi na zainteresowanie sie jedną częścią ciała.

Aravial, gdy już zwymiotował - także krwią - podniósł się trzęsąc na czworaka i wydyszał:
- Amulet! - pokazał na branzoletę posiadaną przez potwora - daj mi amulet!

Juz zamierzała wbiec na żywego potwora, gdy strzały wbiły się w jego ciało dokłanie w miejscach, gdzie chciałą oprzeć łapy. Zobaczyła celująca Nikolettę i postanowiła, dla czystej zabawy z Amazonką, pierwsza dobić ożywieńca. Potem do jej umysłu powrócił w dziwnym wspomnieniu krzyk Araviala. W ostatniej chwili zmieniła kierunek biegu i zamiast na kark, rzuciła się na ramię stwora. Chwyciłą z cełje siły zębami ciało tuż nad branzoletą i zaczeła ciągnąć oraz szarpać gwłatownie łbem. Potężne pazury przednich łap darły skórę a potem mięśnie. Jedyne, co chciała osiągnąć, to zedrzeć amulet z ręki nieumarłego.

Wycieńczona położyła sie niedaleko Planisty. Zamkneła oczy, nie mając siły sie nawet rozglądać. - Oby nie przybyło ich wiecej... - Wyszeptała do swoich łap. - Zebrac te pieniądze? - Zapytała z trudem, unosząc lekko powieki.

Gdy poczuła się lepiej zabrała sie za sprzątanie i naprawianie wszystkiego, co umiała. Po kilku dniach cieżkiej, solidnej, nikomu nie potrzebnej roboty, rozpaliła w piecach i zaczeła grzać czysta wodę. Podczas okresu, jaki spedziłą wcześniej na czyszczeniu łaźni mogła zapamiętać całkiem sporo elementów jej budowy. Gdy skończyła była po prostu wykończona, ale całość wyglądała lepiej niż tuż po ataku nieumarłych, a o to jej przeciez chodziło... W końcu weszła do mniejszego z basenów by nieco odpocząć.

Nikoli udało się wyłowić wszystkie pływające monety. Zebrała też te, które leżący na posadzce. Była przemoczona i brudna, ale osiągnęła cel.
- &98, 799, 800 dukatów. Znaczy się  chcesz jakieś 500? No tak...jak się mieszka w takiej zapleśniałeś dziurze - zironizowała. - Mi nie zależy...Ekuś? A tak w ogóle, panie Nalambar, mam nadzieję, że pamiętasz o naszej...umowie. Bo właściwie to zmieniłam nieco zdanie i poczyniłam już kilka poważnych kroków ku temu, co chce zrobić. A dokładniej, co Ty masz mi zrobić.

Na odpowiedź musiał chwilę poczekać, aż odliczyła mu 400 dukatów i przesunęła kupkę monet w jego stronę.
- Ostatnio - zaczęła ostrożnie - ...ostatnio byłam w bibliotece. Tak, zdarza mi się tam chodzić - chciała uprzedzić wszelkie złośliwości i ironiczne uśmieszki. - Znalazłam tam bardzo ciekawą notkę. Pańskiego autorstwa zresztą. Było w niej właśnie to, czego szukam. Mam nadzieję, że potrafi pan to zrobić. Uczynić mnie jedną z Bezdusznych. Tylko w ten sposób uwolnię się od przysięgi, które ciąży na mnie jak przekleństwo. Jednakże chciałabym znać pańskie zdanie na ten temat. Wszak jest pan Bezdusznym?