Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Cóż... Ja też będę chyba potrzebował nowej pracy. Ale w jednym się z Tobą zgodzę. Tylu ludzi w ogóle nie znam, że szkoda gadać. Ty pewnie wszystkich tutaj znasz, mam rację? - Zapytał spoglądając w okno. Po polanie rozlewało się popołudniowe słońce, ogrzewając zimną od nocnego deszczu ziemię. Trawa lśniła tysiącami wodnych kryształków, które w oka mgnieniu znikały.
- Znasz Lukasa? Widziałeś go może tutaj ostatnio?

- Szkoda. Ale skoro nie znasz, to trudno. Poczciwy człek, choć profesja nieco... Nieważne. - Machnął ręką. - Od niedawna powiadasz? Hmm... Wydaje mi się, że spotkaliśmy się już dość dawno temu, zanim zniknąłem. Ale pamięć mnie często zawodzi i tracę rachubę czasu, więc jeśli się mylę to wybacz. - Zamyślił się na chwilę.
- A co Cię sprowadziło w te strony?

- Mówi się beze mnie, o mnie. Nieładnie - ponownie pozwoliła sobie zabrać głos, siedząc na rosnącym nieopodal drzewie. - Widzę Jaroo, że wróciłeś w nasze strony. Znaczy, w ich - poprawiła się.
Z nieba lało niemiłosiernie. Zważywszy, że dodatkowo była noc, w ciemności widać było jedynie delikatny kontur jej ciała i połyskujące kocio żółtozielone oczy.
- Wręcz nie mogę się oprzeć ciekawości i spytać...dlaczego? - jej głos był jak pomruk dzikiego zwierzęcia.
Aura sprzyjała demonicy. Uwielbiała burze i ulewne deszcze. Wtedy budziła sie w niej ta...mroczniejsza strona..

- Gdzie mi po oczach! - warknęła i przysłoniła je dłonią.
Niewielka istota prychnęła i szybko zeskoczyła z gałęzi.
- Odłóż to, Jaroo. Odwołaj swoje Moce. Moje są znacznie potężniejsze - głos był gardłowy i złowrogi.
Postać kucała na ziemi i wbijała wzrok w druida.

Deszcz zacinał. Błyskawica rozdarła niebo.

Skulona istota wyglądała przerażająco. Mokre, gotowe do skoku, w obszarpanej tunice, z drapieżnym uśmiechem na twarzy, ukazującym z lekka spiłowane kły...

- Znacie się? - rzekł zdziwiony odwracając się na chwilę w stronę towarzysza druida. - Nie wiedziałem, że masz takich znajomych... No ale cóż, różne stwory pewnie odwiedzają karczmę. - Powiedział i odwrócił się w stronę 'gościa'...
Jednak nie widział już niczego.

- Wtedy? - zdziwił się. - Przecież to była Nikol. Jak to możliwe, że stała się czymś... takim?! Zawsze była straszna, ale do pewnego stopnia... To co tu widziałem, to była przesada. Jak... - Nagle ucichł. Na trawie przed chatką, oprócz cieni dwóch druidów na mgnienie oka pojawił się trzeci. Jaroo odwrócił się, by zobaczyć zarys sylwetki stojącej w drzwiach chaty. Światło, zresztą słabe, znajdowało się za nią, więc nie widział twarzy.
- Nikol? - zapytał z nadzieją. - To Ty? Co Ci się stało?

- Chciałeś powiedzieć Nikoletta Seraphine, królowa wilczyc, prawowita spadkobierczyni! - wywarczała niemalże te słowa, stojąc w drzwiach.
Wyglądała przerażająco. Na całą jej postać padł cień, zrywający się wiatr rozwiał jej poszarpaną tunikę i jasne włosy, w których migały kosmyki ciemne i białe. Grymas na twarzy za pewne miał wyrażać uśmiech. Była zarówno piękna jak i straszna.

- Kłaniać to winieneś mi się do ziemi, a dłonie całować klęcząc - powiedziała z wyższością.
Och, coś się zmieniło w amazonce. I było to duże Coś. Nigdy taka nie była...władcza, arogancka i...zła. Może była niezrównoważona i awanturnicza, ale teraz? Jakby oddała sie na usługi Chaosowi i chciała potajemnie wprowadzić jego macki na ziemie Zakonu.
Grom widywał ja w Karczmie i była tam osoba spokojną. Co też się stało, że tutaj zmieniła sie nie do poznania? W Karczmie pijała wino, usługiwała niektórym gościom, grała i śpiewała.
Jaroo znał ja jako żywiołową i nie zbyt inteligentną wojowniczkę, wymachującą wiecznie mieczem i pakującą się w kłopoty. Zdążył też poznać jej nałogi i wszelkie rany, które leczył.
Teraz w drzwiach drewnianej Kryjówki Yoda stała odmieniona Nikoletta Seraphine, uleczona z ran i blizn, bez zbroi i oręża. Kim była i co przeżyła? I po co wróciła do Zakonu? I czy był ktoś, kto zdołałby ujarzmić jej Gniew?