Zakon Światła Ostoja Fantazji

Arcykapłan skończył okadzać kleryków Skłonił im się lekko i podszedł do ołtarza. Okadził święty obiekt i oddał kadzielnice.
Arcykapłan wyciągnął ręce w stronę kleryków.
-Niech spłynie na was błogosławieństwo i łaska i chwała. Oto obcujcie z bogami i uczucie się od nich. Czyńcie swymi dłońmi to co dobre i nie wahajcie się bronić nimi Światyni. Ja daje wam prawo z bogów woli!
Z wnętrza światyni dobiegł śpiew. Uroczysty śpiew na który Arcykapłan klęknął w stronę ołtarza wraz z asystą, klerycy zaś poczęli kłaść się na zimnej posadzce Świątyni, na ten czas wyłożonej dywanem. Zarówno Elianowi jak i innym klerykom wyjaśniono ten symbol. Miało to oznaczać padanie na twarz, gest najwyższego uniżenia. Uniżenia przed bogiem któremu mieli służyć.

W głębi świątyni zapanowało poruszenie. W gwardii nie było idiotów. Spostrzegli Argheza. Nie zadziałali jednak osobiście. Nie minęła chwila a zaraz pojawiło się trzech zbrojnych z mężczyzną ubranym w czarny strój z kapeluszem na łowie. Po emblemacie można było poznać w nim inkwizytora.
-Arghez Reinghrat Kershel Vadis Akkaku D'Rounth?- inkwizytor uśmiechnął się złośliwie. Nie było tajemnicą po co przybył.- Jesteś oskarżony o herezje i kanibalizm i wedle uznanego prawa, przekraczając granice Dzielnicy Świątynnej, oddajesz się w nasze ręce. Gwarantujemy ci legalny proces i karę jesli by takowa była wymagana.
Inkwizytor był pewien tego co mówił. Na zewnątrz czekała pewnie grupa magów i żołnierzy... Kto wie czy właśnie blokowali możliwość teleportacji. Mało osób ważyło się na tak śmiałe kroki.

- A skąd do mrocznej cholery znacie nazwisko tegoż anioła w którego ciele się znajduję? Ale mniejsza o to... Skąd, ucrimare, wiecie o tym co robię? Musicie mieć świetny oddział wywiadowczy. A kto by się tego spodziewał po takiej instytucji jaką jest świątynia.
Po tych słowach ciało Upadłego rozjaśniało. Jedyne co mogli zobaczyć obecni w świątyni to wielki blask, który osłabł po chwili. Nad miejscem w którym przebywał przed chwilą Arghez unosiła się świetlista forma.
- Szkoda że nie pośmieję się z was dłużej - Dochodził do wszystkich głos Upadłego - Darku VerreuilU, pozdrowienia od znajomego
Rozległ się głos nim forma w mgnieniu oka wyleciała z budynku.

Jego kolej. Ostateczna decyzja. Jaki będzie miała wpływ na jego los? Czy coś zmieni?
Dwa pytania zaprzątały głowę anioła, kiedy podchodził do Arcykapłana. Nogi mu się chwiały, ale pod czarną szatą nie było tego zbytnio widać. Starał się iść prosto, ale przed oczami pojawiały mu się niewielkie mroczki. Zamrugał kilkakrotnie i stanął na tym samym miejscu, co jego poprzednik.
Skłonił się nisko Arcykapłanowi i popatrzył na niego, starając się nie mrużyć oczu. Z oblicza anioła biło jakby dostojeństwo, którego nigdy wcześniej nie widział.
- Elian z rodu Darianno Pustynnych Węży, kleryk Mistrza Elidara Lunaiore kłania się przed Twym majestatem - powiedział głośno, ale wymawiając swoje nazwisko jakby przycichł. Dawne zwyczaje nakazywały mu milczeć i nie zdradzać takich informacji, ale sytuacja była jednak inna niż wtedy. Skłonił się jeszcze raz nisko Arcykapłanowi i powoli zszedł ze stopnia.

Skinął głową i zaraz po wróceniu na swoje miejsce, począł odmawiać dziękczynne modlitwy w stronę Avarone'a. Jego umysł nie odnotowywał praktycznie żadnego otoczenia. Pogrążył się w stanie, którego sam nigdy nie zaznał.
Oczy miał wciąż otwarte, a kiedy z jego ust zaczęły się wydobywać słowa, oprzytomniał.
- Dziękuję ci Avaronie za Twe łaski i umocnienie mojej duszy - wyszeptał, po czym skupił się na obserwacji Świątyni. Co miał zrobić po tym wszystkim? Czy mistrz da mu jeszcze jakiś znak? Wskaże właściwą drogę? Czy po prostu odejdzie i będzie kształcił innych?
Pytania nagromadziły się w jego głowie, ale zdecydowanie potrząśnięcie nią, pozwoliło na oczyszczenie umysłu.

Gdy tylko ta część dobiegła końca, do ustanowionych już akolitów podeszli mistrzowie z zdobnymi szatami. Składały się one ze wstęgi błagalnej którą włożono im na szyję oraz Elkorionu zwisającego dumnie do ziemi, przykrywającego skutecznie albę i wstęgę błagalną.
Akolici zaczęli podchodzić do cokołu Avarone'a i skrapiać go swoją krwią po czym kłaniając się Arcykapłanowi poczęli odchodzić. Tak kończyła się ceremonia.

Dowódca Inkwizycji podjechał ostrożnie i pochwycił list. Przejechał uważnie po eleganckim piśmie Darka i pokiwał głową.
-Skoro EMINENCJA pozwolił ci na odwiedziny... Zapraszamy do wieży... Ale wiedz że jeśli coś się komuś stanie, nie pozwolę ci opuścić tego miejsca... W całości.
Dowódca musiał być pewien swych słów. Nie wiadomo dlaczego. Albo rzeczywiście miał asa w rękawie albo sprawiał to fakt jego pozycji... Nie mniej był śmiertelnie poważny.
Ręką wskazał dumnie wznoszącą się ku górze iglicę będącą Wieżą Arcykapłana.