Zakon Światła Ostoja Fantazji

Mruczenie. Zafascynowało ją nawet bardziej niż ogon.  Nie przestawała delikatnie drapać kotołaka za uchem, uśmiechając się przy tym delikatnie.
- Lepiej nie sprawdzać... - wyszeptała rozbawionym głosem i uśmiechnęła się i ponownie zaczęła wsłuchiwać się w mruczenie. Wcześniej znała tylko wściekłe syki kotołaków, które chciały jej się dobrać do gardła. Zazwyczaj kończyły jak dywaniki... Całkiem gustowne i ciepłe, ale Aleera pozbywała się tych śladów zbrodni. Dlatego ani razu nie została schwytana mimo wielu zabójstw.
   W jej oczach ponownie pojawił się płomień, nieco większy i żywszy niż poprzednio. Stało się tak dlatego, że ogon trafił na miejsce na nadgarstku, przy którego dotknięciu ciarki przechodziły przez jej ciało.
- Zachwycasz mnie, kotku... - powiedziała cichym i tajemniczym głosem. Dłoń, którą to łaskotał ogon, układała się z każdym jego ruchem, by czuć jak najwięcej futerka.

Siedziała tak i wpatrywała się w ruchy kotołaka nie mało zaskoczona, nawet nie próbując ukryć zdziwienia. Oczy, już spokojne, wpatrzone były w oczy mężczyzny, a na twarzy widniał lekki uśmiech niezrozumienia. Mężczyzna zachowywał się jak niepewne intruza zwierzę, obwąchiwał ją... Ale mruczenie dalej ją fascynowało. Docierało do jej uszu i łaskotało jej słuch.
   Dopiero po chwili udało jej się zmienić wyraz twarzy, który teraz wyrażał całkowite rozbawienie sytuacją. Zaśmiała się wesoło.
- Prawdziwy kotek... - powiedziała i zaśmiała się jeszcze raz. - Wyczułeś coś? - zapytała po chwili, przekręcając głowę w bok i uśmiechając się cały czas. Przemknęło jej przez myśl, że ten kotek może się zaraz na nią rzucić. Przecież wcześniej jego rasa tak robiła. Na wszelki wypadek lepiej uważać i nie dać się zaskoczyć...

Ostatnio edytowany przez Aleera (2010-09-20 23:09:46)

Zaśmiała się cicho. Liźnięcie połaskotało ją, więc wyprężyła lekko szyję. Ciekawe, czy kotołak może wyczuć ciążę... A może poznał właśnie jej prawdziwą postać?
- Można wiedzieć, co Twój czujny nosek, wyczuł, koteczku? - zapytała nie ukrywając ciekawości. I zauważyła zmianę w swoim zachowaniu. Kiedyś taką sytuacją niewątpliwie kierowała by do flirtu, a teraz była to po prostu jej ciekawość. Co prawda od czasu do czasu przechodziły przez jej głowę wątpliwości, czy Destroy nie rzuci się jej czasem do szyi chcąc ją zabić, dlatego starała się zachować ostrożność, co, trzeba przyznać, nie bardzo jej teraz wychodziło. Odsunęła się nieco od Destroya, na kilka centymetrów. Bądź co bądź, był on mężczyzną, a ona nie chciała doprowadzić do krępującej sytuacji. Miała już swojego ukochanego i chciała być mu wierna. Inna sprawa by była, gdyby Destroy był prawdziwym kotem. Tak, wtedy to byłby zwierzęciem i mogłaby go tulić bez wyrzutu.

Uśmiechnęła się szeroko widząc zawstydzenie kotołaka. Zaśmiała się wdzięcznie. Przysunęła się bliżej mężczyzny i usiadła przed nim na piętach. Zlustrowała go jeszcze raz i przysunęła do jego twarzy swoją twarz. Popatrzyła prosto w oczy z delikatnym uśmiechem na ustach. Wokół jej źrenic zaczęły biegać płomienie. Gorące, niemal wpływające na temperaturę powietrza, to tańczyły, to skakały.
- Tak właściwie to nie jest moja pierwotna postać. - powiedziała cicho dopiero po chwili, z powagą na twarzy. - Nie boję się Ciebie, koteczku, bo lubię walczyć. - dodała i dopiero po chwili uśmiechnęła się, a oczy uspokoiły się. Znowu były brązowe. Uniosła dłoń i zaczęła jak wcześniej drapać kotołaka za uchem.
- I nie wstydź się, bo wydajesz się taki niewinny, że aż chce się Ciebie schrupać... - zaśmiała się i odsunęła nieco twarz. - A futerko włazi w zęby.

- Duchem nie... Chociaż mogłoby to być ciekawe... - zamyśliła się na chwilę teatralnie, by po chwili uśmiechnąć się znowu wesoło.
- Jestem Smoczycą, kotku... - powiedziała i zakręciła kilka kółek za uchem Destroya, obserwując jego reakcję. Nie każdy tolerował Smoki. A przecież Smoki mogłyby być takimi samymi kotołakami, jak kotołaki mogły by być Smokami. Zerknęła na chwilę na ogon Destroya. Futro na ogonie. Zaśmiała się w duchu na wyobrażenie własnego ogona w futrze. Szybko odgoniła tę myśl, by ponownie unieść twarz i spojrzeć w oczy kotołakowi. Zjechała dłonią po jego włosach, poprzez kark i kilka razy podrapała go tam, gdzie szyja łączy się ze szczęką.






DO MROCZNEJ CHOLERY - NIE MAM NIC PRZECIWKO, ŻEBYŚCIE TU PISALI, ALE BEZCEREMONIALNE OLANIE POSTACI, KTÓRE ZNAJDOWAŁY SIĘ TU WCZEŚNIEJ PRZECHODZI LUDZKIE I NIELUDZKIE POJĘCIE. TAK SIĘ NIE ROBI, CHYBA, ŻE POSTY SĄ SPORO PRZEDAWNIONE ALBO POSTACIE OPUŚCIŁY WĄTEK. POPRAWCIE TO ZANIM SIĘ ZDENERWUJĘ I ZASTOSUJĘ ODPOWIEDNIE ŚRODKI
Administratorka

Harpia zaskrzeczała, obrażona na Nikolettę, po czym wybuchnęła czymś na kształt upiornego chichotu, zrywajac się do lotu. Przez chwilę krążyła nad Amazonką, jakby nic nie robiąc sobie z z jej broni i potencjalnego zagrozenia, jakie przedstawiała sobą kobieta. Była nawet na tyle bezczelna, że chwyciała szponami zwisajace ramię wojownika i uniosła je, jakby opierało się na drugiej osobie. Zaraz też musiała puścic je, gdy ujrzała reakcję Nikoletty, uparcie jednak podążała za nią, podlatujac czasem bliżej i zagladajac w twarz to jej to nieprzytomnemu Darayawusowi, by wreszcie wzbić się wyżej i pozornie zniknąć między drzewami, niezdecydowana, czy śledzić tą parkę, czy kotołaka i smoczycę.

Siedział cały czas tam gdzie siedział i wsłuchiwał się w dźwięki, niuchał zapachy. Wyczuł ze ze tamte istoty który widział wcześniej jakby ożyły, b o przez chwilę było tak jakby cicho. Dwoje sobie poszło. Dokładniej jedna poszło i zaciągnęła za sobą kogoś. Spojrzał do góry, na harpię. Nagle coś przeleciało nad nim. Fajnie się ta błyskawica świeciła. Nim porządnie przestał widzieć kolorowe plamki po zapachu poznał kto pojawił się kolo nich. Spojrzał nie zadowolony na ktosia z bardzo długim imieniem. A po chwili był jednak zadowolony, z jakiegoś dziwnego powodu którego on sam nie zrozumiał.
-Yyy...bry?-Spojrzał niepewnie na Argheza.