Zakon Światła Ostoja Fantazji

Wiedział, że coś się kroi. Nie mylił się, szczególnie gdy zobaczył zalaną od krwi posadzkę. Ledwo co została oczyszczona z żółci innego nieszczęśliwca. Lecz nie brudna podłoga była teraz ważna, a tylko dokończenie obiadu. Przecież nie można pracować będąc głodnym.
Angirah kończąc posiłek wyciągnął łapę w kierunku konającego i zbombardował go słonecznymi promieniami aby przynajmniej nie zmarzł. Chwilę potem wstał i popędził w stronę człowieka wraz z pomocą, która od razu delikatnie łożyła go na łóżku.
Pół smok nie musiał robić zupełnie nic by przeprowadzić diagnozę. Ślepiec potrafiłby dostrzec skąd wypływała krew... albo przynajmniej sprawdziłby dotykiem.
Wiedział że nie ma wiele czasu, bo ofiara straciła dużo krwi. Przetarł szybko czystym skrawkiem płótna twarz człowieka i zidentyfikował go:
-Niordd... Nie spodziewałem ciebie się- był dosyć zdziwiony jego widokiem w takich okolicznościach.
Nie było casu do stracenia. Poprosił o maść przypominającą aloes, wtarł ją w ranę na brzuchu nie bacząc na męki poszkodowanego, lub ich brak.
-Czymże chwila cierpień jest dla życia- tłumaczył jaszczurzym tonem.
Maść szybko zaschła tworząc coś w rodzaju pancerza. Zatamowało to krwawienie.
Pozostała kwestia zasklepienia się rany i przywrócenia właściwej ilości krwi.
Angirah pomyślał o wcześniej spożywanym obiedzie, ale potrząsnął łbem i oddalił szalony a jakże twórczy sposób na uleczenie. Nie będzie eksperymentował.
Wyciągnał z zapasu mikstur taką o fioletowo szklistym zabarwieniu. Miała ona natychmiastowo zasklepić ranę. Wlał starannie ciecz do ust wojownika.
Niordd wyglądał na bladego, brakowało mu krwi.
Zacisnął w łapie talizman nieba, drugą łapę przyłożył do żeber, a energia magiczna poczęła przepływać w kieunku ciała człowieka. Angirah chciał w ten sposób pobudzić organizm do nienaturalnej, szybkiej produkcji krwi. Utrzymywał połączenie kilka chwil, a kończąc spojrzał na Niordda, bo powinien już nie być blady.
-A teraz leżeć musisz, tak jak właśnie robisz to- mina Angiraha rozpogodziła się. Najgorsze już za obiema istotami.

Zjawiwszy się w szpitalu z Sajaką na rękach, z łatwością odnalazł wolną salę gdzie będzie mógł położyć anielicę. Przykrył ją dokładnie, nie ukrywając zmartwienia. Krew wokół jego warg, wciąż była świeża.  - Tym razem to zaszło za daleko. -  Oburzył się. W głębi siebie plując sobie w brodę, iż w ogóle dopuścił do takiej sytuacji.  - Masz na mnie zły wpływ, a twoja krew. -  Syknął.  - Nieważne ! Lepiej jeśli będę trzymał się od Ciebie z daleka. Tutaj się tobą zaopiekują -  Rzucił po czym skierował się do wyjścia.  - Żegnaj -  Pożegnał się z bólem, znikając w ciemnościach.

Angelus bardzo przeżywał, to co zrobił anielicy. Jego zwierzęce instynkty górowały nad zdrowym rozsądkiem, tak jak to ma miejsce u świeżo przemienionego wampira. Roznosiło go od środka, pragnął znów zobaczyć Sajakę, z drugiej strony jednak obiecał iż już nigdy nie zrobi jej krzywdy. Targany emocjami zdecydował się jednak odwiedzić anioła. Niczym zjawa stanął w drzwiach, zimne, puste spojrzenie zbadało Sajakę.  - Hej -  Odezwał się w końcu podchodząc bliżej. Unikając kontaktu wzrokowego podał jej nowe ubranie. Długa suknia z satyny rozświetlała półmrok pomieszczenia.  - Przepraszam za twoje ubrania -  Zgarbił się lekko.

Podniósł wzrok, lecz zatrzymał go na wysokości ramion anielicy.  - Mi ? Nic mi nie jest, raczej chodzi tu o Ciebie. Dużo przemyślałem i doszedłem do wniosku, iż lepiej jeśli będę się trzymał od Ciebie z daleka. Mimo iż jesteś nieśmiertelna, moja postać potwora sprowadza na Ciebie cierpienie. Nie godzę się na to. -  Wydukał w aksamitnym tonie, wciąż jednak można było odczuć skruchę w jego głosie. Wciąż świdrował ją wzrokiem po ramionach, nie miał odwagi spojrzeć jej w oczy. Odłożywszy suknię na brzegu łóżka dodał.  - Na mnie już chyba czas, a ty możesz w końcu stąd wyjść. -  Wykrzywił usta w przygnębiony uśmiech, marnie udając szczęśliwego.

Cały zdrętwiał. Zacisnął zęby, zaraz po tym jak zapach jej ciała podrażnił mu nozdrza. Poczuł jak ręce zamieniły mu się w betonowe klocki, jego wyobraźnia płatała mu figle, czuł już swoje ręce na jej talii, po czym anielica puściła go. Kamień spadł mu z serca. Poczuł się o wiele lepiej, niesłyszalnie odetchnął z ulgą, po czym jej słowa uderzyły w jego uszy. Poczuł się dziwnie, zrobiło mu się przyjemnie ciepło, po długiej egzystencji ktoś go zrozumiał. Anioł przypominający Boginię stał teraz nad nim ciepło się uśmiechając. Angelus zaniemówił, w końcu spojrzał jej prosto w oczy, mógł niemal zajrzeć do jej duszy, tak głębokim spojrzeniem mogła popisać się Sajaka. Lśniące czerwone oczy iskrzyły się w półmroku.  - Ja słodziak ? Raczej nie, ale o Tobie można by pieśni pisać. -  Odpowiedział przyduszonym tonem z wrażenia. Przestało palić go w gardle i poczuł się dziwnie nieswojo, nigdy nie odczuwał tego co teraz. Zakłopotanie wzięło górę.  - Zaspokoiłaś mój głód dwa razy, co ja mogę dla Ciebie zrobić, by chodź trochę zmniejszyć dług jaki u Ciebie zaciągnąłem. -  Spytał wciąż wpatrując się w jej duszę.

- Mmm -  Oblizał wargi ze smakiem. Piorunującym susem wyrwał z pokoju niosąc na plecach anielicę.  - Pożyjemy. Zobaczymy -  Odpowiedział jej na te wszystkie ciepłe słowa, wampir. Wyraźnie te słowa pobudziły jego ciało i wnętrze. Z piorunującą prędkością przemierzali zabudowania, przeskakując z dachu na dach. Wiatr sunący pod wpływem pędu po jego twarzy, skutecznie izolował kuszący zapach anioła, toteż Angelus dotrzymywał zabójczego kroku. Delikatny uśmiech rozlał się na jego twarzy, lecz w ciemnościach nocy był on niezauważalny. Piwnice wieży były tuż tuż...