Zakon Światła Ostoja Fantazji

Na horyzoncie pojawił się kapłan. Tak kolejny kapłan zmierzał w stronę eskorty. Miecz u pasa sugerował że należy do bojowej kasty kleru, biała zaś szata była znakiem rozpoznawczym kapłanów Gamriego.
Kapłan nie wyglądający na bogatego czy wpływowego, uśmiechał się wesoło zbliżając się. Jego głowę zakrzątał inny problem. Czy kapłani go nie poznają. Zresztą nawet jeśli to nie puszczą chyba pary z ust. Mało kto jednakże widział go.
Gdy zaszedł na wystarczającą odległość, stanął i skinął w stronę zebranych. Spojrzał na mistrza i nie odezwał się. W końcu w tym momencie był akolitą. A akolita nie może bez zezwolenia się odezwać przy mistrzu. Zaraz też jakby oprzytomniając skinął elfce.

Pogoda nie zapowiadała się najlepiej. Czarne chmury zmniejszały i tak słabą widoczność.
Na trakcie opodal innych zakonnych włości, stała nieduża karawana z kufrem na tyle. Drzwiczki były otwarte, a obok pojazdu stał Wielki Kapłan w swych szatach. Złota barwa stroju, określała jego przynależność i oddanie bogowi ognia. Hardo spojrzał na trójkę przybyszy, po czym rzucił krótkie spojrzenie elfowi w zbroi.
Eiciel skłonił się kapłanowi i podszedł bliżej do zebranych.
- Witajcie - zaczął dostojnie. - Jam jest Eiciel, który wezwał was abyście pomogli przeprowadzić naszego mistrza przez tę puszczę. - dokończył, po czym rzucił uważne spojrzenia każdemu z przybyszy.
Dłużej zatrzymał się na akolicie i wampirzycy. Zwrócił się z powrotem do Wielkiego Kapłana. Krótkie spojrzenie wystarczyło aby wiedział, co ma mówić.
- Zauważyłem, że prócz ciebie - utkwił spojrzenie w akolicie. - pozostali nie mają odpowiedniego sprzętu. - dodał, po czym gestem ręki przywołał swojego współbrata. Mruknął do niego coś w swoim języku, a ten podszedł do kufra i uchyliwszy go delikatnie, wyjął dwa proste, jednoręczne miecze. Podszedł do elfki i wampirzycy, po czym wręczył bronie.
- Ten, który podał wam broń, to Fymiar, mój młodszy brat - rzekł Eiciel. - Tamten człowiek na miejscu woźnicy, to Samuel. - Młody mężczyzna uniósł swój kapelusz do góry i pomachał nim.
- A to mój przyjaciel, Armen - rzekł nieco ciszej, wskazując dłonią na anioła, trzymającego się nieco za karawaną.
Elf wrócił do mistrza i uciął z nim krótką wymianę zdań.
- Mój mistrz prosił, aby akolita wsiadł razem z nim do powozu. - rzucił, po czym zerknął na elfkę. - Panienka może usiąść za woźnicą, lub towarzyszyć mnie i mojemu rumakowi - głową wskazał na czarnego konia, przywiązanego do niedużego drzewa.
- A wampirzyca może jechać ze mną, lub siedzieć na kufrze - wtrącił Fymiar z uśmiechem, po czym odwiązał swego konia od drzewa i dosiadł go.

Ostatnio edytowany przez Elian (2010-08-19 22:28:38)

Akolita obserwował całą sytuacje w ciszy. W pobożnej ciszy której dawno nie odbębniał.
Spojrzał po swych towarzyszach i zamyślił się. Elfka. Nie znał jej. A znał wielu tutejszych. Wampirzyca. Naturalnie znał. Znał dzięki Arghezowi.
Gdy elf powiedział że ma wsiąść do powozu Wielkiego Kapłana, zaklął w myślach. Chyba go rozgryźli.
W ciszy, nie dając po sobie poznać emocji podszedł do wozu i wsiadł za poleceniem.
Gdy dostrzegł Wielkiego Kapłana odetchnął głębiej. Znał go chyba. Sam mianował kapłanów takiej rangi.
Zachowując święte milczenie usiadł. Spojrzał na kapłana zastanawiając się dlaczego potrzeba eskorty. I gdzie on do cholery jedzie.

(Odpisy będą pojawiały się alfabetycznie)
- Ruszamy! - wydał okrzyk Eiciel, po czym biegiem dopadł do konia, odwiązał go od drzewa i dosiadł. Zwierzę wydało z siebie swój charakterystyczny odgłos i ruszyło powoli za powozem.
Fymiar trzymał się tuż obok brata. Jedynie anioł nie posiadał konia. Za transport służyły mu skrzydła. Unosił się nieco na przedzie i rzucał cień na powóz.
Eskorta się zaczęła i nikt nie mógł jej teraz zatrzymać, ani się zawrócić. Jeszcze.

Dark Verreuil
Kapłan wsiadł do powozu i zajął miejsce naprzeciw ciebie. Przez chwilę studiował twój ubiór i twarz, po czym odetchnął i uśmiechnął się.
- Wyglądasz inaczej, niż inni akolici - zaczął cicho. - Jakbym kiedyś cię już spotkał, ale moja pamięć z pewnością tego nie uchwyciła. Zdradź swe imię - dokończył i wydał ci niewypowiedziane pozwolenie, by się odezwać.

Save
Kiedy tylko zasiadłaś na na kufrze, usłyszałaś jęk zawodu ze strony elfa. Fymiar spojrzał w twą stronę, po czym trącił nogą konia i ruszył do przodu.
Poczułaś, jak powóz rusza po w miarę równej drodze. Nie była jednak idealna i trzęsło. Pod sobą słyszałaś brzęk dukatów i odgłos zderzania innych przedmiotów w kufrze.

Spiralla
- Witam panienkę! - zawołał woźnica, kiedy zasiadłaś obok niego. Uśmiechnął się, wyszczerzając pożółkłe nieco zęby i użył lejców, by ruszyć dwa białe konie.
Siedziałaś chwilę speszona, a i Samuel nie kwapił się zacząć rozmowy. Rzucał ci jednak dyskretne sygnały, że jakoby zamierzał z tobą flirtować.
- Panience nie zimno? - spytał, uważnie obserwując twoją drobną posturę. - W razie czego, mam tutaj koc.

Anioł skłonił lekko głowę przed Kapłanem gdy ten mówił.
-Jestem Samuel Equidinar. Akolita mistrza Etirana Summengardiego ze Stolicy. Możliwe żeśmy się już widzieli. Może w czasie jakichś obchodów.
Imię i nazwisko obu osób anioł miał przygotowane. Osobiście znał osoby o tym mianie. Pierwszy nie był co prawda kapłanem jednak drugi pełnił chwalebną rolę mistrza.
-Wyglądam inaczej bo i pełnie inne zajęcia. Z polecenia mistrza i kolegiaty zostałem wydzielony do zbrojnego wsparcia w tych mrocznych czasach.
W tym momencie wskazał na miecz. Miecz nie byle jaki bo będący darem od bogów.... Ale skąd Wielki Kapłan miał o tym wiedzieć.

Podróż trwała. Równa droga traktu powoli zmieniała się w leśną ścieżkę. Na szczęście była wystarczająco szeroka, by powóz mógł przejechać.
Nikłe światło jednego z księżyców, próbowało przedrzeć się przez coraz to gęstsze korony drzew.

Dark Verreuil
Wielki Kapłan popatrzył z zadumą na ciebie i twój miecz. Zamknął na chwilę oczy, po czym je otworzył.
- Stanowisz to skromne ramię wojowników-kapłanów - powiedział cicho. - Czyżby sam Arcykapłan Cię wysłał?
****
Nagle powóz zatrzymał się, a kapłan chwycił swą długą laskę.
- Na Versa! - zawołał, a nad gałką jego laski pojawiła się kula ognia.

Save
Siedzenie nie należało do najprzyjemniejszych, ale dźwięk dukatów w kufrze umilał ci czas. Twoje myśli krążyły wokół pieniędzy pod tobą, przez co całkowicie pogrążyłaś się w marzeniach.
- Chcesz wiedzieć, co tam jest? - odezwał się Fymiar, puszczając do ciebie oko.
****
Nagle powóz zatrzymał się, a ty uderzyłaś w tył powozu i spadłaś z kufra. Do twoich uszu dobiegł krzyk Fymiara i świst miecza, przecinającego powietrze.
- Złodzieje! - usłyszałaś krzyk Eiciela.

Spiralla
Samuel uśmiechnął się, po czym wziął dwa sucharki i razem z tobą, przystąpił do ich spożycia. Co rusz uśmiechał się.
- Wie panienka - zaczął. - te lasy są bezpieczniejsze, a kupcy tylko straszą żeby żaden żółtodziób nie zapuszczał się w te tereny. Pahwaty są niebezpieczne, ale na szlakach handlowych ich nie spotkasz. - dokończył.
****
Konie nagle zarżały i uniosły kopyta do góry. Powóz zatrzymał się nagle.
Woźnica trzasnął lejcami, ale na nic się to zdało.
- Złodzieje! - wrzasnął Eiciel i pognał nieco na przód.
Płonące pochodnie w rękach złodziei uniemożliwiały im skuteczną walkę mieczami. Ale za to mieli dobrą widoczność i z pewnością mogli zastawić jakieś pułapki.
- Brać powóz! - zakrzyknął chrapliwym głosem jeden z oprychów, po czym ruszył dokładnie w twoją stronę.

No tak. Na pewno tym traktem jeżdżą dziesiątki karawan i nic im nie jest, a właśnie ich musieli napaść. Elfka wyjęła miecz nie spuszczając oczu z nadchodzącego zbira. Nie miała w zwyczaju atakować jako pierwsza, jednak jeżeli on podejdzie zbyt blisko, oberwie. Lekko obróciła się w jego stronę i ułożyła inaczej nogi. Jest wyżej od niego, w razie czego wykorzysta te przewagę. Jednak póki nie było rozkazu do ataku, nie wykonywała żadnych gwałtownych ruchów. Chyba, że ktoś ją sprowokuje...