Zakon Światła Ostoja Fantazji

Wiele jest zbrodni i dewiacji na tym świecie, znakomita ich część dotyczy rzeczy obrzydliwych i strasznych i w takim nastroju przyjdzie Ci, drogi czytelniku, spędzić czas aż do końca owego dzieła.
Postaram się jednakże oszczędzić Ci zbyt obrazowych opisów i unikać najokropniejszych szczegółów, w tym celu moje tezy i słowa spisywać będzie mój brat, mniej obyty i z cięższym piórem. Mam nadzieję, że ten zabieg pomoże Ci przebrnąć przez niniejszy tekst.

Tradycja pożywania ciał istot inteligentnych, lub ich elementów, ma długą i niechlubną tradycję, naznaczoną krwią i cierpieniem. Mimo wieków walki z tym zjawiskiem, nie udało się go wyplenić, co jest zrozumiałe, zważywszy na jego uzależniający charakter, jak również korzyści z niego płynące. Korzyści, często biorące górę nad zdrowym rozsądkiem i Ciepłym Światłem.
Dodatkową moc kanibalom zapewnia Timon, szalony bóg który z niezrozumiałych pobudek wspomaga swoją mocą każdego uzależnionego od pożerania innych. Jako że Timon jest patronem i bóstwem kanibali, a także fakt iż nie zważa na boskie kontrakty, jego wyznawcy i słudzy są karmieni jego siłą w każdej chwili swojego życia. Prawdopodobnie, to właśnie ten stały dopływ energii uzależnia ich od mięsa czy krwi istot rozumnych, które Pan Posoki używa jako swoje media.
Zacznijmy opis tych koszmarnych praktyk od podstawowego kanibalizmu, opierającego się na jedzeniu ciał inteligentnych istot. Po co to czynić? Wielu biedaków robi to zapewne z głodu, są też zdeprawowani sadyści i wariaci.
Jest jednak pewna grupa osób, która robi to dla całkiem realnych korzyści. Jedząc mięso ludzi na tyle często by się uzależnić, dany osobnik skazuje się co prawda na dożywotni głód który zaspokoić może tylko ciałami innych ludzi, ale jednocześnie może zwiększyć dowolny atrybut swojego ciała czy umysłu, bowiem mięso to wzmacnia pamięć, mięśnie, sprawia, że oczy reagują szybciej, a za nimi reszta ciała. Oczywistym jest fakt, że tego rodzaju posiłki mogą mieć też wpływ na aurę magiczną czy umysłową.
Znany jest przypadek wypatroszenia ostrym kamieniem dwójki dzieci, których serca, wątroby i wyrostki zjadł ich własny ojciec. Gdy matka doniosła o nim strażnikom i pojawił się tam pięcioosobowy, uzbrojony patrol złożony z hetrasich, ludzi i wampirów, nie byli oni w stanie ująć zwyrodnialca sami i dopiero przypadkowy psionita  powstrzymał go używając telekinezy.
Wartym odnotowania jest fakt, że mężczyzna ten nigdy nie przejawiał zainteresowania treningiem fizycznym, nie mówiąc już o zwiększonej ponad normę sile fizycznej.
Mięso ludzkie najczęściej gotuje się wraz z kośćmi, by łatwiej można było jen oddzielić. Jest to dobre, lecz tylko dla obdartusów i biedaków, bowiem w procesie gotowania mięso traci swój smak. Zacniejszą, choć trudniejszą i wymagającą większej ilości surowca , jest metoda obrąbywania kości toporem, a następnie pieczenie ochłapów nad ogniskiem rozpalonym na gałęziach i korze akacji.
Dymny, lekko mdły posmak tego dania jest wprost idealny, jeśli popijamy je krwią menstruacyjną dziewicy.
Innym wariantem kanibalizmu jest wampiryzm, czyli picie krwi. Pomijając tu fakt, że jest to „zło ostateczne” żywych wampirów, które odżywiają się w taki sposób gdy zabraknie innego pożywienia.
Osoby pokąsane przez żywe wampiry zmieniają się w wampiry umarłe, które na co dzień są uzależnione od świeżej krwi żywych.
Jak na ironię, wielu śmiertelnych pije krew umarłych wampirów, wierząc, że zapewni im to większą siłę niż ta, która mogą uzyskać na przykład jedząc ludzkie mięso. Jest to najzwyklejszy przesąd, bowiem krew ta, tak samo jak każda inna, wzmacnia i uzależnia, jednak nie tak jak mięso istot rozumnych, choć jest od niego bardziej dostępna.
Krew pozyskaną od żywych dawców można wzbogacać cytryną, o ile nie jest to krew osoby otyłej. Wymieszana z sokiem owocowym i zmrożona jest świetną bazą lodową. Można też krew wetrzeć w skórki owoców miękkich, dzięki czemu uzyskuje się naprawdę świetnie smakujące przystawki.
Następnym wartym opisu zjawiskiem jest zwyczaj pieczenia chleba ze zmielonych kości, zaczerpnięty od sług Chaosu które powszechnie go praktykują. Chleb taki, choć uzależnia jak każda praktyka kanibalistyczna, pozwala świetnie zaspokoić głód i wzmacnia wytrzymałość ciała.
Piecze się go wsypując zmielone kamieniem młynarskim kości do mąki i rozrabiając winem z dużą ilością wody. Piec do wypiekania tego rodzaju pożywienia powinien być zdobny w piktogramy życia, śmierci oraz znak Timona.
Najsmaczniejszy jest chleb z kości dzieci, im młodszych tym lepszy. Zapijany mlekiem z dziewiczej piersi mchowych niewiast zapewnia długowieczność i zwiększone libido. Niestety, by uzyskać to mleko, konieczna jest operacja na klatce piersiowej niewiasty, która zazwyczaj umiera po tygodniu od niej.
Nekrofagia, zwyczaj zjadania wnętrzności i szycia z wypatroszonej skóry ubrań, spotykana jest głównie w sektach i bractwach spod znaku Zimnego Światła. Ludzie ją praktykujący swoje ubiory urozmaicają piktogramami, runami, czasem, specjalnie tatuując ofiarę jeszcze za życia. Ubrania takie, połączone więzami materii z kanibalem który zjadł organy ofiary ułatwiają odprawienie rytuałów do których wymagane są znaki naniesione na ubiór.
Każde cywilizowane społeczeństwo linczuje nekrofagów. Co ciekawe, byli zwalczani nawet w czasach Mrocznej Krucjaty, choć prowadziły ja osoby żyjące w Zimnym Świetle.
Jeśli chce się oddzielić skórę od mięsa, najlepiej jest gotować ciało w całości, w naczyniu dopasowanym do jego kształtu. W ten sposób, o ile do wody doda się krwi windigo, po ugotowaniu można zdjąć z ciała skórę jak płaszcz, uprzednio rozcinając ją na brzuchu.
Kanibalizm duchowy jest bardzo popularnym sposobem zwiększania swoich mocy magicznych. Od tego rodzaju diety najtrudniej popaść w nałóg. Niekiedy nawet kilkunastokrotne „biesiady” tego typu nie wywołują efektu uzależnienie, podnosząc jednorazowo poziom many kanibala.
Wszystko w tym rodzaju kanibalizmu oparte jest na rytuale odnoszącym się do Timona. Przed zabiciem ofiary należy umyć ją w zanieczyszczonej, najlepiej zwierzęcymi ekskrementami, wodzie, miażdżąc jej godność i zmywając jej szacunek. Następnie trzeba obciąć jej włosy, zerwać paznokcie, ugotować je wraz z kilkoma kroplami krwi a potem wtopić w kulę smalcu. Kamiennym nożem trzeba rozciąć brzuch ofiary tak, by otworzyć wraz z nim żołądek i w nim umieścić wcześniej przygotowaną kulę, ofiara przez cały czas musi być żywa! W czasie rytuału należy odśpiewać katyczke do Shanon. Prawidłowo zaintonowana przyśpieszy rozpuszczanie się kuli w wnętrznościach ofiary. Gdy to się stanie, gołymi rękami należy wyrwać z ciała ofiary wątrobę i możliwie szybko zabić ją uderzeniem kamiennego młota w głowę. Wątrobę należy zjeść na surowo.
Jedynym co mogę powiedzieć w tym temacie, jest fakt, że wątroby Niziołków smakują najlepiej, choć są trudne do pogryzienia.
Ostatnią odnogą kanibalizmu jest pożeranie umysłu, praktykowane niegdyś wyłącznie na zachodzie, jako rytualne, ostateczne zhańbienie pokonanego w walce wroga. Obecnie, jest to taka sama, spaczona i obrzydliwa praktyka jak wszystko, co czynią słudzy Timona oddając mu cześć swoimi „biesiadami”.
Po zabiciu ofiary i oskalpowaniu jej mózg należy wyjadać srebrną łyżką wprost z głowy. Nie potrzeba przy tym specjalnych znaków czy spełnienia innego rodzaju warunków. Metoda ta jest prosta, a zarazem najgorsza, bowiem zawsze już po pierwszym posiłku prowadzi do uzależnienia.
Rzecz jasna, daje też największe korzyści. Kanibal który dopuszcza się tego aktu przejmuje wszystkie umiejętności zwykłe ofiary, jednocześnie podnosi swój poziom mocy psionicznych i zawłaszcza część wspomnień.
Jedząc mózg najlepiej zrobić na początku mały otwór w środku i nakropić do niego krwi z obciętego języka. Maczając w niej kolejne kawałki mózgu podkreślamy jego wytrawny, głęboki smak i drobną nutę określaną najczęściej mianem „orzechowym”.
Na zakończenie chciałbym opisać jeszcze jedno z narzędzi jakie Timon udostępnił swoim wyznawcom by mogli lepiej i skuteczniej „objadać się”. Chodzi, dokładnie rzecz ujmując, o planistykę kanibalistyczną.
Jest to metoda tworzenia miniaturowych portali tuż przy skórze ofiary, przez które przenosi się dłoń do wnętrza jej organizmu bez naruszania cennej powłoki. Tym sposobem można wyrwać ze środka dosłownie wszystko, utrzymując dawcę przy życiu i nie tracąc świeżości.
Tą moc, umiejętność, czy jakkolwiek to nazwać, uzyskuje się po wykorzystaniu każdego rodzaju kanibalizmu opisanego w powyższym traktacie.

PS Brat pozwolił mi na zamieszczenie tego drobnego tekstu w zamian za możliwość dopisania własnych uwag w nim, tak tych pisanych innym rodzajem pisma.
Jestem jego więźniem już szesnasty rok. Wiem, nie powinienem tego mówić poszukiwaczom wiedzy, takim jak ty drogi czytelniku, ale muszę: Ta wiedza, pogoń  za nią, to nic dobrego. Mój brat, osoba która zleciła mi spisanie tego wszystkiego, którą kocham, sam uległ temu co badał. Stał się kanibalem i już niebawem pożre mnie. Skąd to wiem? Od miesiąca w lochu nie było nowego więźnia… jak widać, ma problemy z zaopatrzeniem. Żegnaj świecie. U.