Zakon Światła Ostoja Fantazji

Służba bogom to najwyższy zaszczyt jaki może spotkać każdą żywą istotę stąpającą po ziemi, pływającą w wodzie czy latającą w powietrzu. To droga i cel, przeznaczenie które jest najłaskawszym darem losu i od którego nie wolno się odwracać.
Wiadomym jest jednak, że nikt wielkim się nie rodzi i, że do wszystkiego w życiu trzeba dojrzeć, tak samo jest z służbą. Istnieje hierarchia, niezmienna i pradawna, choć uzupełniana wraz z postępem czasu i zmianami w świecie Najwyższych, określająca tytuły i kompetencje poszczególnych grup na drodze do zdobycia najwyższych godności w piramidzie kapłaństwa.


Stopień I
Kleryk – to tytuł adepta pobierającego nauki u istot już oświeconych boską wiedzą. Kleryków obejmuje szereg zasad które sprowadzają się do sześciostopniowego kodeksu zwanego Początkiem. Klerycy są mięśniami kleru, bowiem w ramach nauk uczą się nie tylko świętych praw, pism i historii, ale też pokory w czasie prac na rzecz świątyń i swoich nauczycieli.
Gdy jego nauczyciel uzna za stosowne, wyświęca kleryka na mnicha, kapłana, pustelnika lub świątka.

Początek:
1. Nie sprzeciwisz się nigdy wyższemu w wierze do Ciebie i nigdy nie zakwestionujesz jego słów. Nigdy.
2. Nigdy nie powiesz złego słowa, nie spłodzisz złej myśli i nie uczynisz szkody na rzecz boga swego lub cudzego, jeśli jest on prawdziwy i nie należy do renegatów.
3. Szanował będziesz brata w wierze i nienawidził heretyków czczących renegatów. Pluj na nich, ich domy, ich wiernych i wszystko co sobą splugawią, choćbyś miał palić własnych rodziców, nie odstępuj od wymierzania kary tym zasrańcom.
4. Bądź skromny i posłuszny. Od bogactw, sławy i własnego zdania są lepsi niż ty, pókiś im nie równy, pótyś obłożony jest tym nakazem.
5. Gdyby nie bogowie, byłbyś robakiem żrącym gówno, pamiętaj o tym. Zawsze.
6. Wystrzegaj się: hazardu, seksu, narkotyków, gniewu wyższych od Ciebie w wierze, renegackich bogów, herezji, awruków, praw świeckich, lenistwa, zdrady, mięsa ludzkiego, frywolnej muzyki, świeckich tańców, szybko poruszających się ostrzy, jaskółek niosących kokosy, łajna smoków i Ciemności.

Żmij – to kleryk który dodatkowo szkolony jest na wojownika, więc zna się też na walce bronią białą i w ręcz.

Stopień II
Mnich – z reguły cichy i spokojny, oddający się kontemplacji w odcięciu od świata człowiek, żyjący po to, by karmić bogów swymi modłami. Mnisi nie żyją sami, w przeciwieństwie do pustelników, lecz budują i zamieszkują klasztory, zrzeszając się najczęściej w zakony służące wybranym bogom.
Bardzo często mnisi udzielają w swych murach schronienia mieszkańcom okolicznych wiosek w czasie wojny, leczą przybywających do nich chromych i ułomnych, uczą w swych bibliotekach i szkołach przyklasztornych a także zajmują się uprawą bardzo rzadkich ziół w swych ogrodach.
Bardzo rzadko można spotkać mnichów wędrujących, kroczących przez świat w celu nawracania na służbę wybranemu bogu, niosących bardzo ważne przesłania powierzone im przez przeorów, najwyższych kapłanów danego klasztoru, przesłania lub po prostu wędrujących przez świat z modlitwą na ustach.

Pustelnik – żyjący w odosobnieniu, najczęściej w dzikiej głuszy, gdzie brak cywilizacji, człowiek oddający się kontemplacji na tematy święte i boskie. Czas którego nie poświęcają na utrzymanie się przy życiu jest tak samo święty jak oni, bowiem zawsze służy bogom i jest należny tylko im.
Pustelnicy przyjmują na służbę po jednym kleryku, który ma obowiązek pomagać im w życiu codziennymi, spisywać ich natchnione słowa i dostarczać tak sporządzone pergaminy i księgi do najbliższego miasta lub klasztoru.

Świątek – to kapłan pomniejszych bogów, mieszkający pośród ludzi, nie zaś w świątyni.
Świątkowie zajmują się krzewieniem wiary w bogów regionalnych, pomniejszych lub tych, których błogosławieństwo jest w danym okresie niezbędne. Znają i propagują mity, legendy i bajki sławiące ich imiona i chwałę.
Zajmują się głównie udzielaniem sakramentów, odprawianiem pomniejszych uroczystości, leczeniem chorób, dbaniem o regionalne miejsca kultu, wróżeniem i odbieraniem danin należnych bogom, z których się utrzymują.

Kapłan – mieszkaniec świątyń, ich dozorca, nadzorca i pracownik.
Kapłani odpowiadają za większość spraw boskich na Terrze. To oni kultywują stare tradycje i piszą nowe modlitwy, kontaktują się z bogami poprzez rytuały i obierają instrukcje od nich w snach, zapewniając stały kontakt śmiertelnych z ich protektorami. Są główną siłą machiny kleru, jej trzonem i twardym jądrem zarazem.

Stopień III
Asceta – człowiek który wyzbył się wszystkiego prócz miłości do bogów ma prawo nazywać się ascetą. Wyzbywanie się jest ich specjalnością, bowiem każdy asceta był niegdyś pustelnikiem.
Jest to człowiek tak umiłowany i zasłużony bogom, że jest w stanie rozmawiać z nimi, otrzymywać od nich materialne i niematerialne dary, jak również, u kresu wędrówki życia zostać żywcem wziętymi do świata bogów, gdzie są ich dworzanami. Taka jest nagroda za całkowite poświęcenie się wierze.

Arcykapłan – najwyższa godność jaką można osiągnąć służąc bogom i jaką przewidzieli oni dla istot z naszego świata. Arcykapłani są władni rozkazywać każdemu wierzącemu słudze bogów, bowiem są oni stworzeni do przewodzenia wiernym, a wyznacznikiem ich pozycji są przedmioty które bogowi sami im zsyłają, czyniąc ich swymi naczelnikami na Terrze.
Istnieje organizacja zrzeszająca arcykapłanów, posiadająca niejako monopol na nauczanie i misje religijne. Zwie się Pontyfikat i szczyci się swą niezależnością.

Głos Gunnory – istota ta jest ulubieńcem bogini urodzaju, wina, płodności, ziemi i wszystkiego co nazwać można życiem. Głosy Gunnory prowadzą w jej imieniu Przybytki, w których każdy zawsze może liczyć na pomoc i opiekę.

Żerca – właściciel ziemski, który postanowił poświęcić się oddawaniu czci bogom. Rzadko kiedy posiadają konkretną wiedzę kapłańską, niemniej fakt dobrowolnego poświęcania czasu na budowę budynków i punktów sakralnych, organizowanie świąt i festynów z okazji ważnych dla społeczności wydarzeń sprawiają, że posiadają wielki posłuch w śród społeczności wiernych i kapłaństwa.

Namaszczeni
Paladyni – świątobliwi to mężowie, zawsze walczący w imię bogów i ich spraw na Terrze. Świetni miecznicy, wyszkoleni w boju, ale i w dyplomacji, obyci i nauczeni modlitw i świętych pieśni. Nie ma dla nich rzeczy niemożliwych, bowiem wiedzą, że ich wiara zdolna jest pokonać każdą przeszkodę.

Prorocy – istoty to najświętsze ze świętych i najwyższe w hierarchii każdej wiary. Są nie tylko wielkimi wizjonerami i znawcami znaków boskich na niebie, ziemi i w krwi cudzej, ale też są mediami przez które bogowie przemawiają.
Każdy nowy bóg obwieszcza swe narodziny przez proroka, a jeśli jest wystarczająco potężny, może zsyłać kolejnych. W ten sposób krzewi się nowe i prostuje stare wiary.

Umiłowani – nie oszukujmy się, są tacy co się w czepku rodzą i chodzą w nim przez całe życie. Czego by się nie tknęli kwitnie i obradza. Uleczają chromych, gromią wrogów, sami wycinają półki wojska nie kalecząc się przy tym nawet, a jeśli już upadną, to tylko po to by wsadzić nos w złoty piasek.
Są tez tacy, co całe życie mają pod górkę. Pioruny biją w nich przy każdej burzy, dzieci rodzą im się ciche i bez tchu, a tak prosta czynność jak ugotowanie wody kończą się co najmniej pożarem pobliskich zabudowań, nawet jeśli są mile od niego.
I szczęśliwcy i pechowcy mają jedną cechę wspólną – od dziecka interesują się nimi bogowie i nie tylko sprawdzają ich w wielorakich próbach, przestawiają, niczym pionki na szachownicy, ale też używają ich do wypełniania bardzo ważnych zadań. Łączy też ich coś jeszcze, zawsze mają rozwinięty choć jeden atrybut osobowości, jak nie siłę, to wytrzymałość, umysł, magię czy intelekt.

Księża – od czasu gdy renegaccy bogowie Trójcy, Odyn, Ozyrys i Zeus, przeniknęli do naszego świata, uciekając przed śmiercią z braku dusz w ich ojczystym świecie, renegacka wiara w nich urosła już tak bardzo, że wszyscy zmuszeni byli uznać ja za pełnoprawne wyznanie.
Ich świątkowie ubierają się w długie, powłóczyste szaty, modlą się do symbolu trójkąta i obiecują koniec cyklu inkarnacji! W zamian oferują życie w jakimś Raju, który prawdopodobnie jest dawną domeną Żarnisa, boga który zstąpił na Terrę, by karać zboczeńców gwałcących dzieci, obecnie zajmowaną przez Trójcę.

Wiesz już wszystko czytelniku. Idź i służ bogom, oby żarliwie i właściwie, i nigdy nie zapominaj o obowiązkach względem starszych od Ciebie w wierze.