Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Badash - anioł znów rzucił zaklęcie, tym razem transmutując całego człowieka. Nie tylko przywrócił jego ciało do poprzednich proporcji, wyleczył jego nogę i wyciągnął jego nos powrotem na powierzchnię, ale i dodał mały bonus. Oto paznokieć środkowego palca u prawej dłoni motykarza stał się srebrnym szponem. Niezbyt długim, ale bardzo ostrym. - Na wypadek spotkania z duchem, wampirem lub polimorfem. - rzucił zdawkowo.
Stał chwilę, patrząc jak Shiro się podnosi i doprowadza garderobę do porządku. Gdy i ta operacja zakończyła sie sukcesem, Mangel sięgnął za pazuchę i wyjął stamtąd żelazną obręcz.
- Zimne Żelazo, talizman. - wyjaśnił podając ją człowiekowi - Noś ją zawsze, uchroni Cie przed obcymi wpływami i sondowaniem myśli. W sumie... możesz to potraktować jak prezent na początek naszej współpracy...

- Bo jesteś mi potrzeby taki jaki teraz jesteś. - powiedział zaledwie anioł. Jeszcze raz obrzucił człowieka uważnym spojrzeniem, jakby coś kalkulując - NIGDY nie ściągaj tej obręczy. - powiedział ponownie i znów zarzucił na głowę kaptur.
- Nie było tu Ciebie, ani nie było tu mnie. - powiedział odwracając się do niego plecami- Pamiętaj o tym i... lepiej patrz za siebie. - to powiedziawszy, zdematerializował się... Cholerni psioni, mogą się teleportować zostawiając człowieka bez żadnych odpowiedzi!
I nagle, niespodziewanie, jak można się było spodziewać po tym pieprzonym dniu, coś chwyciło Shiro od tyłu. Było ciepłe, miękkie i parzyło jak jasna cholera...

Za człowiekiem była ameba skalna, jedna z tych, które urosły po nadjedzeniu energii rdzenia Wieży. Byłą mniej więcej wielkości konia i właśnie próbowała wchłonąć ręce motykarza... Jakby tego mało, z pokoju w którym siedzieli obecnie celnicy dało się słyszeć odgłosy walki, krzyki bólu i dźwięk tłuczonych mebli.
Tylko dzięki wyuczonym odruchom i umiejętnościom Shiro uwolnił jedną rękę z śluzu spływającego po ciele potwora. Nie wiedział jaka siła uwolniła te zwierzęta z posterunku, na którym miały chronić rdzenia, ale wiedział jedno, skoro zaszły aż tu, to będą spore kłopoty...

Drewniany miecz zagłębił się w galaretowate ciało stwora z głośnym plaśnięciem. Miejsce w którym drewniane ostrze spenetrowało galaretę, natychmiast zarosło, jakby ciął wodę. Kwas którym ameba opływała zaczął parzyć lewą dłoń motykarza. Najbardziej bolały paznokcie, topiące się jakby wystawiono je na pastwę płomieni.
Odgłosy walki z pomieszczenia obok ucichły, jednak nie było słychać okrzyków zwycięstwa czy nawet zwykłych przekleństw...

Sztuka udałą się i ręka wyskoczyła z ciała ameby z głośnym mlaśnięciem. Motykarz był wolny, ale jego rękę trawił prawdziwy ogień bólu. "Poparzenie chemiczne" - przemknęło mu przez myśl.
Pierwotniak opadł na podłogę, przyjmując wygląd wypukłej kałuży o szaro zielonkawym kolorze i jadowicie zielonym jądrze komórkowym i wbitym, tuż obok jądra, bokkenem Shiro.
Coś mlasnęło, coś ciapnęło i się potoczyło... prosto na nogi człowieka. Ameba nie była może zbyt szybka, ale sam ruch w jej wykonaniu mógł zaskoczyć. Gdy szaro zielona fala ruszyła na kostki motykarza, zostały mu tylko sekundy by wykonać jakiś ruch.

Jak na złość, w tej części korytarza światło dawały, chowane na dzień i w nisze wdrążone w suficie i wyciągane na noc przemyślnym systemem lin flaszki z żywiołkami ognia. Nie było pod ręką żadnej innej broni, jak ten nieszczęsny, zatopiony w galaretowatym cielsku bokken… A jakby tego było mało, to cielsko pełzło sobie spokojnie w stronę motylkarza!
- Jakim cudem to widzi? – zastanawiał się człowiek znów uskakując – cholera nawet nie ma oczu!
Właśnie wtedy zauważył to… Krótką, sztywną szczecinę porastającą boki potwora, stale ruszającą się w górę, dół i na boki, niczym język węża lub nos psa w czasie tropienia. Mimo ze to było obrzydliwe, to jednak była to jedyna rzecz jaką zauważył przez ten cały czas.

Atak udał się, choć połowicznie.
Ostrze dosięgło celu i galaretowate cielsko zatrzęsło się konwulsyjnie, oburzone tak bezpardonowym atakiem. Problem ujawnił się już po początkowej euforii związanej z udanym cięciem, oto kolejne ostrze motylkarza ugrzęzło w potworze, a kwas spływający po nim, natychmiast wszedł w reakcję z metalem barwiąc go rdzawo. Bestia najpierw zwolniła, a potem stanęła, przelewając swe cielsko to w jedną, to w drugą stronę, jakby nagle oślepło.