Zakon Światła Ostoja Fantazji

Jak została zwyczajnie odepchnięta, tak zwyczajnie padła, uderzając plecami o kamienną posadzkę.
Jak wiele potrafiło znieść drobne ciało, naprawdę kruchej istoty, jaką była kobieta?
Ale to była wojowniczka. Amazonka. Nikoletta. Jej przekleństwem były nienaturalne reakcje. Na ból - gniewem, na porażkę - chęcią mordu, na stratę - zemstą.
Podniosła się mimo cierpienia. Zepchnęła je głęboko, by znieczulić nerwy, natomiast wyostrzyć zmysły. Wszystkie bodźce przebiegały w jej komórkach, tkankach, adrenalina płynęła we krwi.
Wściekła dziewczyna przebrała palcami, ściskając rękojeść Gladiusa. Oczy zalśniły niezdrowo, widząc zbliżającego się dowódcę. Warknęła cicho. Złowrogo. Ostrzegawczo.
Nikt tak dawno, żaden śmiertelnik nie rozgniewał Nikoletty do tego stopnia, że miast słów, posługiwała się jedynie zwierzęcymi pomrukami.

Lukas nie znalazł mizerykordii, gdyż strażnik jej po prostu nie nosił, jednak udało mu się dosięgnąć miecza, zanim leżący strażnik kopnął go kolanem w brzuch.
- Nie ruszaj się - powiedział kusznik, ruszając w stronę złodzieja i mierząc w jego pierś. Za nim szedł jego towarzysz.

Tymczasem dowódca spojrzał w oczy leżącej amazonki. Uniósł w górę tarczę i uderzył w nią mieczem.
- Stawaj! - ryknął.

(uderzył w nią - tarczę...)

- Do mnie mówisz? - odrzekł Lukasowi strażnik, nie odwracając wzroku od Nikoletty. Zaczął powoli przesuwać się dookoła niej po okręgu po to, żeby mieć na widoku Lukasa i jednocześnie odsłonić kusznikom swoją przeciwniczkę. Przygotowywał się do jej ataku. Odbić i dobić...

Kusznicy zatrzymali się przy Lukasie i leżącym strażniku. Wymierzyli prosto w pierś człowieka.
- No, gnido - powiedział jeden z nich. - Odrzuć swój mieczyk i cofnij się.

Nagle rozległ się przerażający huk. Jakby kilka żelaznych zbroi i mieczy upadło na kamienną podłogę. Kusznicy odwrócili się w kierunku pomieszczenia, z którego wyszli, a z którego doszedł ten hałas. Zignorowali leżącego pod nimi człowieka i wymierzyli w ciemność.
- Szlag... - mruknął dowódca, gdy obaj poszli sprawdzić, co się stało.

Ostatnio edytowany przez Kraght'nar (2009-06-22 14:21:36)

(Dowódca się nie odwrócił... Nigdzie nie napisałem, że odwraca się on od Ciebie. Tylko kusznicy się odwrócili i poszli. Dowódcy dotyczy tylko pierwszy akapit i ostatnia linijka mojego postu. Słowo "obaj" odnosi się do dwóch kuszników.)

(Zawsze przy Tobie był dowódca. Napiszę tu jeszcze raz całego posta i będę pisał o kogo dokładnie chodzi. (D - dowódca, K - kusznicy/kusznik, S - ten leżący obok Lukasa, N - nikoletta, L - Lukas)

- Do mnie mówisz? - odrzekł Lukasowi (L) strażnik (użyłem jako zamiennik dla dowódcy - mój błąd, bo rzeczywiście można pomylić z pozostałymi, wybacz), nie odwracając wzroku od Nikoletty. Zaczął (D) powoli przesuwać się dookoła niej (N) po okręgu po to, żeby mieć na widoku Lukasa (L) i jednocześnie odsłonić kusznikom (K) swoją przeciwniczkę (N). Przygotowywał się do jej (N) ataku. Odbić i dobić...

Kusznicy (K) zatrzymali się przy Lukasie (L) i leżącym strażniku (S). Wymierzyli prosto w pierś człowieka (L).
- No, gnido - powiedział jeden z nich (K). - Odrzuć swój mieczyk i cofnij się.

Nagle rozległ się przerażający huk. Jakby kilka żelaznych zbroi i mieczy upadło na kamienną podłogę. Kusznicy (K) odwrócili się w kierunku pomieszczenia, z którego wyszli, a z którego doszedł ten hałas. Zignorowali leżącego pod nimi człowieka (L) i wymierzyli w ciemność.
- Szlag... - mruknął dowódca (D), gdy obaj (K) poszli sprawdzić, co się stało.)

Ostatnio edytowany przez Kraght'nar (2009-06-22 15:27:28)

(Wybaczcie, że nie odpisałem jeszcze tego samego dnia, co ostatni post, ale miałem czas tylko na przeczytanie - goście.)

Dowódca zatrzymał się. Mógł teraz obserwować sytuację i nie tracić z oczu swojej przeciwniczki. A nie podobała mu się ona bardzo (sytuacja...). Baaardzo mu się nie podobała. Został sam. Kusznicy sobie poszli, by sprawdzić, co się stało BEZ ROZKAZU!!! Jeden tarczownik, niech mu ziemia lekką będzie, leży z cudowną wręcz raną klatki piersiowej. Drugi tymcza