Zakon Światła Ostoja Fantazji

Zaklęcia Silver szybko działały. Widząc w jakim stanie jest Tinuviel wysłał swój umysł przez portal. To co zobaczył przeraziło go niesamowicie. Spory oddział mutantów przygotowywał się aby dostać się do Terry.
- Odsuńcie się! Wszyscy na ziemię! - ryknął nagle spotężniałym głosem i wykrzyczał zaklęcie.
Przez chwilę nic się nie działo. Powoli jednak powierzchnia portalu zaczęła jaśnieć i drgać. I świat zamienił się w piekło.

O eksplozji, która potem nastąpiła mówiono jeszcze latami. Wielki błysk był widziany nawet z wież odległej Irety. Wyładowanie energii było tak ogromne ze nasyciło każdego z obecnych mocą i to trwale. Teraz wszyscy leżeli nieprzytomni na posadzce powoli budząc się do życia.

Tylko planista, okopcony, z podkrążonymi oczyma i opuszczoną głową spowitą jego poczochranymi włosami stał pośród nich pogrążony w milczeniu i... Czyżby smutku?

Batalia z ciemnością dobiegała końca – malutkie z początku światełko zaczęło rosnąć w siłę, aż jasność zwyciężyła. Z jej ust wydobył się cichy jęk. Co się stało? Nie miała pojęcia. Gdzie była...?
Powoli siadła, wodząc dookoła wzrokiem. No tak, już wiedziała...
Zmarszczyła brwi, przypominając sobie jakim cudem straciła przytomność. Silver właśnie od niej odchodziła, kiedy Aravial rozkazał rzucić się na ziemię. Później był huk, błysk, a następnie bezkresna ciemność.
Czy stan Nikoletty został opanowany? Czy nikomu nie stało się nic poważnego?
Westchnęła. Była zmęczona, cholernie zmęczona.

Lukas ocknął się jako ostatni. Czuł, jakoby ktoś mu wsadził rękę w dupę i wyszarpnął przezen wszystkie jelita... Jęknął z bólu, lecz powstał. Z trudem utrzymując się na nogach, uczynił kilka kroków. Skakał wzrokiem od twarzy do twarzy.
Tinuviel -jakby smutna, ale to u niej raczej normalne. Aravial -wycieńczony i nieco ponury. Sulam -takoż sposępniały. Silver... na jej obliczu malowało się cierpienie tak ogromne, że niemal promieniowało na wszystkich dookoła. Chłopak z trudem przypomniał sobie, co jest powodem rozpaczy drowki -i z trudem stłumił wybuch dziecięcego płaczu.
Wreszcie spojżał na Nikolę. Odetchnął głęboko, widząc, że nic jej nie jest. Jego umysł był na tyle wycieńczony, że dostrzegał w miejsce Sol postać ukochanej -choć czuł, że coś tu nie gra. Był tym całym cholerstwem zmęczony. Potrząsnął bolącą głową, po czym podszedł do amazonki.

Złodziej przeszył ją spojżeniem. Stało się wiele złego. Cholernie wielki ocean złych rzeczy. Ale udało mu się osiągnąć cel. Dokonał niemożliwego. Ona nie żyła, nie było jej, nie istniała. A jednak teraz stała przed nim. Cóż z tego, że w innym ciele? On zawsze widział ją tak samo. Uratował ją, choć zapłacił za to niemalą cenę. Ale się udało. On, Lukas z nikąd, orżnął kostuchę. Wygrał z nią. I choć złożyło się na to milion niezależnych odeń czynników -cieszył się zwycięstwem. Może i miało ono gorzki smak, ale victoria to victoria, czyż nie?
Dlatego w jego spojżeniu czaiły się iskierki jego dawnej, wiecznej radości.
-Coby nie mówić, Nikola, jest źle. Można rzec nawet, że kurewsko źle. Dlatego, teraz może być tylko lepiej... -wymruczał, a w jego głosie brzmiał dawny optymizm. Prawda, Silver i Zefir, ani też żadne z pozostałych mogło nie podzielać jego radości. Ale on nie potrafił się teraz nie cieszyć.
Ona żyła.

Nekromanta trwał w ciszy bardzo krótko. Gdy tylko zamknął oczy, w jego umyśle pojawiły się obrazy ognia i mordu. Mordu wykonywanego na jego wszystkich krewnych. Wydawało mu się, że słyszał krzyki krewnych, że widział ich nabijanych na włócznie i cieknącą krew, wijącą się długimi strumieniami. Nie mógł dłużej tego znieść, walczył o to by odzyskać świadomość. Każda sekunda tego starcia wydawała się być wiecznością, jednak Sulam w końcu wydarł ją z łap snu.
Otworzył oczy. Nie wiedział gdzie jest, nie wiedział jaki dziś dzień, ile przespał. Nie wiedział wielu rzeczy. Poczuł chłód, który docierał z podłogi. Przekręcił delikatnie głowę, a jego ciało przeszył ostry ból. Niedaleko widział ciało Zefira. Jednak to wszystko stało się na prawdę. Przez chwilę poczuł niesamowitą pustkę, jakby cały jego plan szlag trafił. On potrzebował Zefira, potrzebował jego rad i wiedzy, i być może nawet jego wsparcia. Chciał wstać ale nie miał na nic siły. Jedynie obracał bezwiednie głową widząc Silver, Araviala, Tin i Lukasa, nieznajomej kobiety. Z początku nie wiedział kim była, ale w końcu mózg skojarzył. To była Nikoletta! A przynajmniej powinna nią być. W Nekromancie, krew zawrzała i wydawało mu się, że zaraz cały stanie w płomieniach. To była jej wina! To wszystko była jej wina! Nawet nie dopuszczał do siebie możliwości, że to mogła być wina kogoś innego. Nie! Był na nią zły i wściekły, to za nią zginął Zefir, to z jej powodu stracił ucho. Opanowały go nowe siły, dosłyszał gdzie zmierza. Wstał powoli i lekko chwiejnym krokiem ruszył w stronę... szpitalu.