Zakon Światła Ostoja Fantazji

Kroniki te zostały spisane przez Formira Wielkiego, Isteriona największego teatr-mistrza, Malusa "Czarnego Kruka" i Wolintesta, ostatniego maga w rodzie.

Roku 2315 ery ładu, dwóch elfów z rodu Al'berol było bardzo wysoko cenionych. Malus arcymag, nazwany później "Czarnym Krukiem" i jego brat Mendriadok wojownik, nazwany później "Żmiją". Stali się oni oczyma i uszami rodu. Podróżowali oni po świecie szukając sprzymierzeńców dla Al'berol, którzy co kilka lat walczyli z ogromnymi hordami bezmózgich mutantów. Pewnego razu na dworze króla Wetronasa III, władcy Asterii, poznali drowa o przeklętym imieniu Ethezek. Drow ten będący Nekromantą zatruł umysły braci. O ile Malus okazywał się w miarę odporny na jego słowa, to jego brat chłonął je wypaczając przy okazji swój szlachetny umysł i serce. Napromieniował ich ogromnymi ilościami, mrocznych energii. Malus wyruszył w świat w poszukiwaniu wiedzy, zaś Mendriadok kontynuował pracę posła, jednak tym razem szukając ludzi, którzy pomogliby mu obalić rządy Formira. Malus stał się Nekromantom, aż w końcu opanowało go szaleństwo. Jego przyczyny są znane, miał on kontakt z chaosem, krótki ale jednak. Mroczne energie w końcu przejęły go, pchając go na ścieżkę destrukcji i władzy. Bracia w końcu się spotkali, obaj ze spaczonymi umysłami. Obaj chętni do przejęcie rządów za pomocą siły. Wrócili na tereny rodu, wraz z grupką skrytobójców, mówiąc że to pierwsi sprzymierzeńcy, którzy przybyli tu aby wesprzeć Al'berol w walce. Malus zaczął przekonywać potajemnie do swoich racji innych członków rodu. Spotykali się oni w ukryciu, pod osłoną nocy. Kiedy nadszedł Belorian, zamach był gotowy. Mendriadok, odpowiedzialny za straż, zwolnił ją w kilku miejscach procesji, która odbywała się szóstego dnia. Kiedy Formir prowadził uczestników procesji, zabójcy wyszli z cieni. Jednak zostali zauważeni przez córkę Formira, Wesetie. Obroniła, swego ojca, jej własnym ciałem. Zrozpaczony Forim, wytłukł sam wszystkich zabójców. Rozkazał natychmiast przeprowadzić dochodzenie. Odnalazł elfy, które planowały jego śmierć. Wiele z nich nie mogło znieść upodlenia i w chorej ambicji wywołało natychmiast powstanie, na którego czele stanął Mendriadok, aby przejąć władzę. Myśląc, że dzięki przewadze jakim było zaskoczenie, będzie mógł wykonać swój przewrót. Jednak lojalni Forimowi okazali się silniejsi i dzięki czystemu sercu wielu członków rodu, udało się utrzymać władzę w rękach Forima. Al'berolianie ponieśli ogromne straty po obu stronach. Wielu schizmatyków (bo tak ich nazwano) uciekło na południe. Nie którzy zostali wypędzeni, a na niektórych wykonano karę śmierci. Mendriadok popełnił samobójstwo za pomocą świecznika, znajdującego się w jego celi. Malus zaś z godnością przyjął wyrok, i został przebity czternastoma mieczami.

100 lat później jednak nadeszło ponowne natarcie ze strony mrocznych kuzynów. Forim po utracie córki chciał uchronić Al'berol, przed takimi tragediami jakim była schizma. Powołał grupę czterech łowców-inkwizytorów, nazwanych Ezekielami. Nikt nie wiedział kto jest Ezekielem, nawet Ezekiel nie wiedział kto jest dugim Ezekielem, jedynie Formir miał na ten temat pojęcie. Mieli zwyczaj nosić długie zielone płaszcze z szerokim kapturem, oraz pięknie zdobione czarne maski, przedstawiające czterech mitycznych bożków lasu Witorsen, który otaczał ziemię rodu (Opa, Ekisa, Riposenta i Chaera). Zbierali oni informację o wszystkich ważnych i mniej ważnych wydarzeniach, z samego rodu, miast elfów i ludzi. Brali udział wraz z Formirem na naradach, co uznać za groźne i wyeliminować w zarodku, a co zostawić w spokoju. Zabito kilku ludzkich magów, którzy zaczęli schylać się ku mrocznym mocom, gdyż mogli oni wywołać powstania. Jednak znowu mroczne moce skierowały swój plugawy wzrok na Al'berol. Oddział który miał uchronić nas przed klęskami, stał się jednym z jego przyczyn

Schizmatycy którzy nie zapomnieli o swojej hańbie, zaczęli inwigilować okoliczne tereny, zbierać dane. Dowiedzieli się o istnieniu Ezekieli. Chcieli wykorzystać tą niezwykłą okazję. Twórcą tego planu był syn Mendriadoka, Kestyn. Zaczęli powoli zbliżać się do rodzinnych ziemi. Pewnego razu zostali dostrzeżeni przez jednego z Ezekieli. Ten, niestety, wpadł w pułapkę zastawioną przez elfickich zdrajców. Zamordowany Ezekiel został podmieniony przez jednego z lojalniejszych ludzi Kestyna. Ten wkradł się na ziemię rodu i zaczął szukać jego słabych stron. Jednak jego głównym było zamordowanie Formira, przez co zachwiałby równowagą rodu i osłabił znacznie jego morale. Zdrajcy przyszykowali drugi zamach na szósty dzień Belorianu. Kiedy Forim w swojej komnacie oddawał się modłom, fałszywy Ezekiel wszedł. Zabił go, o ironio tym samy świecznikiem co jego ojciec Kestyna popełnił samobójstwo. Następnie uciekł przez okno. Kiedy ród dowiedział się o tragedii pogrążył się w żałobie. Trzech pozostałych Ezekieli, natychmiast ruszyło w pościg. Na szczęście skrytobójca nie uciekł daleko, gdyż wpadł na jedną z pułapek granicznych, został uśpiony. Ezekielowie dorwawszy go zaprowadzili go na przesłuchanie. Inkwizytorzy nie słynęli ze swej łagodności, nie mówiąc już o tym jak ten czyn na nich zadział. Czuli się w spół winni śmierci Formira. Wyśpiewawszy wszystko na temat planu, Ezekielowie rozgłosili wieść o inwazji schizmatyków na ziemię rodu. Szybko udało  się zmobilizować obrońców. Do walki wysłaliśmy nasz najwspanialsze jednostki. Kestyn, który myślał, że zasta załamanych elfów, napotkał się na elfy żądne pomsty za śmierć swojego dowódcy. Rozpoczęła się krwawa bitwa, która została przez nas wygrana. Niestety Kestyn wraz z dużą grupą popleczników uciekł znowu na południe.