Zakon Światła Ostoja Fantazji

Częśc druga

17 Letther 1205 roku

Wiatr tego dnia dmał potężnie. Zatory na górskich rzekach odtajały powoli i późno jak na tę okolicę. Pomimo, ze była północ, wszystko żyło swoim, normalnym rytmem. Sowy – ptaki, zwiadowcy zakonu latały nad okolicą. Z ledwo co wyrośniętej trawy, która gdzieniegdzie jeszcze była pokryta śniegiem wychodziły pączki wiosennych kwiatów- narodzonej nadziei.
Przez nowy świat przemierzała postać w ciemnym płaszczu, który pokrywał ją dokładnie chroniąc przed lodowatym wiatrem i zdradzieckim światłem księżyca.
- Cholera! Przez tą pieprzoną zawieję gówno widać!
W tej chwili obok wędrowca przeleciała jakaś strącona z drzewa przez wiatr biedna sowa niemal zahaczając o jego głowę. Ignorując to zdarzenie pielgrzym nadal niestrudzenie maszerował pod wiatr mając nadzieję natrafić w końcu na jaskinię zlokalizowaną przez jego klanowych tropicieli. Gdy siły zaczęły go opuszczać, dostrzegł wejście do wnętrza skały. Powoli wkroczył do środka z nadzieją na odnalezienie drowki. Jednak to co odnalazł na jej końcu, było dla niego sporym zaskoczeniem, gdyż we wnętrzu jaskini spotkał.. nietoperze, wiwernę i szczątki jakiegoś gada sprzed kilkuset lat. Zawiedziony wampir rozłożył legowisko i zaczął oswajać zwierza. Wtedy to naszła go nowa wizja…

20 Vallar 213 roku

-Panie, atakować? - Spytał generał patrząc na pełnego zdeterminowania wampira.
- Najpierw wyślijcie cześć wojsk na zachód, pod włości zakonu..
- Kiedy wyjawisz drowom naszą współpracę z Rycerzami Chaosu? Lepiej, żeby same tego nie odkryły.- Andrew rzekł cicho, gdyż drowi szpiedzy byli nawet wśród wampirów.
- W stosownym czasie mój drogi sojuszniku…
Przerwali gdy do środka namiotu wkroczył gwardzista.
- Panie… Wszystko gotowe, tak jak sobie życzyłeś
Odrzekł i przystanął oczekując odpowiedzi  Czarne, puste oczy Uthera błysnęły złowrogo.
- Więc, zaczynajmy zabawę…

17 Letther 1205 roku

Wampir przetarł oczy ze zdumienia. Zaraz obok, na wyciągnięcie ręki siedziała drowka z jego wizji. Jej diadem lśnił w srebrnych włosach. Usiadła koło niego i pogłaskała wiwernę .lekko się uśmiechając. – Czegóż szukasz tak namiętnie? – odparła zjawa przypatrując mu się uważnie, spojrzeniem swych oczu koloru lodu.
- Szukam… odpowiedzi. – Odrzekł po chwili przełykając ślinę. Widmo roześmiało się.
- Szukasz odpowiedzi czy zaspokojenia? A może czegoś co już dawno utraciłeś? Pomyśl!
Oniemiały wampir zanim odpowiedział usłyszał następne słowa.
- Chcesz… wiedzy, ale nawet odnaleśc mnie nie potrafisz. Jesteś do niczego Uther, ty stary głupcze. Jeżeli naprawdę pragniesz odpowiedzi, odnajdź mnie, jeśli potrafisz.- Spojrzała mu prosto w oczy ze swym bezczelnym uśmieszkiem. Wstała i odeszła, a wiatr rozwiał wizję do reszty zostawiając zdezorientowanego wampira w spokoju…

KILKA KILOMETRÓW DALEJ

- Nie! Nie!
Znów była w podziemiach. Jej własna matka kazała odebrać życie niewinnej istocie. Jeszcze tylko kilka cali…
- Nie! - Z krzykiem obudziła się w swojej grocie. Obok niej jej ukochany Zefir wstał i widząc co się dzieje przytulił ją do siebie mocno, szepcząc do uszka jakieś uspokajające słowa. Jak zwykle, był przy obok niej w chwilach których wstydziła się przed samą sobą. Jednak jego ramiona dawały jej poczucie bezpieczeństwa i ciepło… mnóstwo ciepła.
- Nic ci nie jest? Znów śniłaś to samo? – Spytał ją na dzień dobry.
- Jak zwykle to samo. Już… ech. Sama nie wiem, może powinnam iść z  tym do specjalisty?
Zmartwiła się porządnie. Jednak po chwili ułożyła się do snu mając nadzieję, ze koszmar z dawnych lat przestanie tym razem ją nawiedzać.

21 Vallar 213 roku

Przez ciemną i mroczną puszczę ruszyła armia z podziemnego mroku. Drowy stąpały bezszelestnie po leśnej ściółce niosąc w plecakach zwoje i magiczne komponenty. Rozglądały się z zaciekawieniem. Większość z nich po raz pierwszy zobaczyła świat powierzchni, jak dotąd nie odważając się na tak odważny wyczyn jakim jest stąpanie po świecie pełnym niebezpiecznego światła, gdzie każdy krok może być ostatnim. Przy nich kroczyli krwiopijcy. Dumni potomkowie żywych wampirów. Ci nieco bardziej przyzwyczajeni do nowego świata, lekko szydzili z debiutujących roczniaków. Niedaleko tej armii, w tyle kroczył największy wróg zakonu- Rycerze Chaosu. Wojska zjednoczonego podziemia dumnie podążały ku klasztorowi ukrytego wśród drzew puszczy. Nagle pochód zatrzymał się. Przed nimi widniały mury dziedzińca. W bramie nikogo nie było, a zwiadowcy, którzy niezauważalnie zaczaili się do środka przybytku wrócili zdziwieni. Tu też nikogo nie było.
-Śpią pewnie. Nie ma co się obawiać. To zwykli śmiertelnicy. Idziemy!
Stwierdził jeden z generałów. Gdy wpadli do biblioteki ich zaniepokojenie sięgnęło zenitu. Nie było nikogo! Jeden z mrocznych elfów spróbował otworrzyc  tajne wejście. Jednak okazało się… ze takowego nie ma! Nagle usłyszeli jakiś hałas. Jakiś wampir zajrzał przez okno. Jednak to co ujrzał przeszło jego wszystkie oczekiwania. Oto na dziedzińcu Rycerze Chaosu walczyli z aniołami. Tymczasem do środka wdarła armia Mangela. Składała się z zakonników różnych ras i profesji. Byli wśród nich potężni magowie, kochający naturę druidzi, szaleni barbarzyńcy, różni wojownicy, szamani i wielu innych. Ich różnorodność dawała im przewagę. Zaczęła się rzeź. Magowie zaczęli ciskać w wampiry i drowy kulami ognia i tworzyć wśród nich ściany ognia, które rozproszyły wrażliwych na światło mroczniaków. Druidzi zaczęli przyzywać ptaki, które zaczęły atakować z góry wrogów. Barbarzyńcy wprawieni w swój bitewny szał zabijali kogo popadło. Wojownicy masowo usuwali nieodpornych na broń czarodziejów i czarodziejki. Szamani przyzywali duchy, które wprawiały w szaleństwo dowódców owej armii. Bitwa została rozstrzygnięta w sposób brutalny i konsekwentny. Tymczasem na dziedzińcu anioły dobijały resztki Rycerzy Chaosu. Trup leżał wszędzie, a krew plamiła ściany z zimnego kamienia bezczeszcząc to miejsce do reszty. Był to przerażający widok, który sam w sobie obarczał winą zwycięzców. I tylko anioły zachowały w sercu nadzieję…

20 Letther 1205 roku

Mroczna elfka siedziała na kamieniu. Niedaleko niej Nergo leżał na wilgotnej od rosy trawie. Spał jak zabity chrapiąc przeraźliwie podczas gdy Silver na kolanie rozłożyła czysty pergamin i próbowała się skupić na pisaniu wierszy.
- Jego oczy odbijały blask wszechświata… Wszechświata?! Blask?! Nie to tutaj nie pasuje…
Wykreśliła słowa z papieru. Jej skupiony umysł wychwycił jednak czyjąś obecność. Nie chodziło tutaj o smoka, który właśnie przewracał się na bok. Jej cale ciało obiegły dreszcze. Udała, ze skupia się na pisaniu i, że nie zauważyła kątem oka postaci, która się tu pojawiła, jednak osoba nadal stała koło niej jakby czekając aż skończy.
-Siadaj Jaroo. Co będziesz tak stał?
Zwinęła nośnik swej twórczości i spojrzała na młodego mężczyznę.
- Nie, dzięki postoje. Co robisz?
Podszedł do niej. Miał na sobie zielony strój druida. U pasa jakieś sakwy, a w dłoni swój nieśmiertelny kij.
- Co cię tu sprowadza? Jakieś stadko zawędrowało w góry? Czy może ktoś niszczy tutejsza florę? Oprócz Nergoraxona oczywiście…
Uśmiechnęła się w jego stronę. Była zaciekawiona jego obecnością na halach.
- Nie, nie. Ja tylko tak przechodziłem…
Chyba zdawał sobie sprawę jak idiotycznie to musiało zabrzmieć będąc tak daleko od zakonu na takim zadupiu. Zmieszał się. Od razu było widać, ze to nie był powód jego przybycia.
-A ty? Masz nadal te dziwne… wizje?
A więc o to mu chodziło. Chciał wybadać czy nadal dręczą ją obrazy z przeszłości, jakby to miało najmniejsze znaczenie.
- Nie mam. Cos jeszcze chcesz wiedzieć? – Spojrzała mu w oczy z udawaną ciekawością.
-Tak, nadal nie masz many? Niepokoimy się o ciebie. Jesteś jedna z lepszych uzdrowicielek na zakonie.- zaczął się tłumaczyć
-Nie nie mam. A jak ma na imię to „my”?
-Mangel..- Odpowiedział zdekonspirowany druid. Chyba musi zmienić pracę.
- Cos jeszcze?
-Nie nie… już nic.
Jaroo odszedł drogą wiodącą na dół. Drowka oczywiście z tym pierwszym skłamała .Jej koszmary z każdym dniem nasilały się. Zaczęła nawet wzywać duchy .by  rozświetliły jej widok na prawdę. Jednak tylko wzruszały swymi eterycznymi ramionkami i stwierdziły, ze nic nie wiedzą. Tymczasem elfka coraz bardziej wyciszała się. Nie zaglądała już do włości zakonu tak często jak dawniej. Najczęściej siedziała na kamieniu i przelewała myśli, także te samobójcze, na papier. Chodziła smutna i strapiona. Stroniła od towarzystwa, zazwyczaj samotnie wspinała się po górach, gdzie spędzała całe dnie co było do niej niepodobne. Nie było wątpliwości że się zmieniła. Teraz siedziała na hali. Nergo otworzył oczy i wstał. Widząc, ze dziewczyna nadal siedzi na skale, zatroskał się.
- Zrzuć swój tyłeczek na trawę morda dzieweczko…
Zażartował i podszedł do drowki zaczynając rozmowę.

21 Vallar 213 roku

Dwanaście jednostek z armii podziemia doszło pod mury zakonu.
-Mangel! Wyłaź pierzasty i staw czoło swemu przeznaczeniu!
Nikt mu nie odpowiedział. Rynek był pusty, a wiatr hulał po nim wesoło. Jednak Uther nie dał się wyprowadzić z równowagi.
- Ty parszywy tchórzu! Nie masz jaj by wyjść i walczycie mną?! Piękny przykład dajesz swym poddanym!
Wampir rozkoszował się ta chwilą. Jego największy wróg pod którego bramą stał. Ze strachu nie stawiał się przed nim. Był zbyt pyszny by zauważyć że coś jest nie tak. Wkrótce ujawnił się podstęp anioła gdy nagle ciszę przerwały krzyki z tyłów oddziału. Jak się szybko okazało, żołnierze zostali zaatakowani przez elfach łowców kryjących się na drzewach. Zanim wydano odpowiednie rozkazy, ostatni szereg legł martwy. Zwłoki o twarzach pełnych zaskoczenia miały przebite strzałami gardła i pachwiny. Strzelcy dobrze wiedzieli jak zabić swych wrogów. Do Uthera doszła kartka, która wraz ze strzałą wbili w drzewo napastnicy.
- „Jeśli jeszcze raz nazwiesz mnie tchórzem to poznasz co to cierpienie półgłówku”
Przeczytał Uther, by po chwili zmieść kartkę w kulkę i rzucić o ziemię.
- Idziemy! Tu ich nie ma!
Krzyknął do reszty. Pułki zawróciły i znów rozpoczął się marsz przez las…

W TYM SAMYM CZASIE W OBOZIE WAMPIRÓW

-Mistrzu. Armia ciemności kieruje się w naszym kierunku. Na ich czele stoi huzaria, a po bokach w ukryciu podążają Rycerze Chaosu. Anioł zmarszczył swe piękne czoło.
-A ilu ich było?
Spojrzał wreszcie na Yoda. Jego najlepszy zwiadowca jak zawsze był spokojny i wyglądał jakby nic nie mogło go już zdziwić.
- Dziesięciu. Każdy z nich podróżuje osobno. Co zwiększa szanse na skuteczny atak.
-Osobno powiadasz?- odparł zdziwiony Szymonix.- Może się i nie znam na taktyce wojennej, ale taka podróż jest ryzykowna. To wymarzona sytuacja do ataku.
-Spokojnie Szymek. Wraz z wampirami podróżują mroczne elfy, a jak wiesz nienawidzą rycerzy. Jednak gdy ci przeklęci mutancie  kryją się ze swą obecnością, wampiry czerpią profity  z całej tej farsy. Cwaniaki. A jak ma się sytuacja na południowym froncie? Jak się spisała nasza pułapka? – Spojrzał  zmęczonym wzrokiem na puszczę.
-Mistrzu. Wszystko poszło zgodnie z planem. Anioły rozprawiły się z mutantami a reszta… dokończyła dzieła. Cos jeszcze chcesz wiedzieć?  - Odparł beznamiętnym głosem.
-Nie. Odejdź. Świetnie się spisałeś.
-Dobrze, zgłoszę się gdy jeszcze czegoś się dowiem. – Skłonił się i odszedł. A raczej zniknął im z oczu.
- Teraz wystarczy tylko poczekać na naszych kochanych krwiopijców…

21 Letther 1205 roku

Nareszcie! Nareszcie znalazł tę przeklętą jaskinię! Jego radość była jednak przytłumiona głosami niepewności. „A jeśli znów się pomylił, może to nie ta jaskinia?”. Jednak jego wątpliwości rozwiewał sam jej widok. Była obszerna, nawet bardzo. Za bardzo jak na potrzeby jednej kobiety. Ale to była drowka… Uśmiechnął się wrednie wspominając dawne czasy. Ujrzał jej szaty na łożu. Wziął je i powąchał.
- To ten zapach….- obrazy przelatywały mu przed oczami. Po chwili jednak odłożył ubranie karcąc się w duchu za taka nieostrożność. Usiadł na krześle i czekał na mroczną elfie. Czas jednak pokazał ile godzin tam posiedzi…

W TYM SAMYM CZASIE NA HALACH…

- Silver. Muszę poprowadzić pewne.. kroki w swej misji. Nie obrazisz się jeśli zostawię cię samą na kilka dni?
Smok spojrzał na drowkę, która tęsknym wzrokiem szukała czegoś na nieboskłonie.
- A od kiedy to tak bardzo obchodzi cię  moje zdanie? Idź i nie przejmuj się starą Silver…
Nergo pożegnał ją i zabrał swój, wcześniej przygotowany ekwipunek. Jego sylwetka zniknęła na tle zachodzącego słońca. Elfka ruszyła do jaskini. Zaczęła się robić głodna. Gdy wkroczyła do jaskini, jakaś postać zakradła się od tyłu blokując jedyną drogę ucieczki i chwytając ją za nadgarstki.-Myślałaś, ze mi uciekniesz? Co kochana? Zobaczymy jak teraz będziesz Piszczeć.
Drowka kopnęła go mocno w piszczel, zdołała doprawić jego drugą nogę i w rezultacie wyrwała się.
- Odwal się ty świnio! Jeśli jeszcze raz to zrobisz to poczujesz co to mój gniew!
- No co jest? Najpierw mnie zapraszasz, a potem bijesz? Niedobra dziewczynka…
Wyszczerzył swe kły śmiejąc się ironicznie
- Czego chcesz? Ja cię zapraszałam? Upadłeś na głowę o raz za dużo krwiopijco!
- No, no… tyle lat się nie widzieliśmy Yrelir, że mnie zapomniałaś? Nieładnie…
Zakpił sobie z niej. Drowka tymczasem pobladła ( o ile to możliwe u drowa )
-Yrelir to moja matka kretynie. Nie żyje od kilku setek lat. Jeśli jej szukasz to idź na jej grób kilka jardów stąd w podziemiach.
Tym razem to wampir zdębiał
– Nie żyje? Od kilkusetek lat? To w takim razie kim ty do diabla jesteś?
- Zwą mnie Silver Moonlight. Jestem tutejsza wiedźmą i uzdrowicielką
-I mówisz ze pracujesz na rzecz zakonu?
-Owszem, pracuję i jestem z tego dumna.
Wampir uśmiechnął się. – Jestem Uther. Kochanek twej matki, a ty jesteś moją niewolnicą.
Nie minęła sekunda gdy dziewczyna upadła na ziemię.
- No moja droga, ciekawym czy dorównasz swej rodzicielce…

22 Vallar 213 roku

Armia budziła się powoli ze snu. Słonce zachodziło leniwie jeszcze przez chwilę wysyłając w ich kierunku swe ciepłe promienie. Gdy tylko ostatni z nich zniknął na horyzoncie, namioty z wilczych skór zostały otwarte przez trupioblade lub ciemnoskóre dłonie. Z małych domków zaczęły się wyłaniać zaspane postacie. Mimo, ze było ich tysiące, było cicho. Dobrze wiedzieli, ze las ma uszy, a zakon oczy wszędzie. Od samego zmierzchu pośród nich narastał niepokój. Ich garnizony nie wróciły. „Może zatrzymali się gdzieś po drodze na nocleg jak my?”, „Może napotkali opór?”. Pytań było wiele, jak wielu ich było. Jednak fakt był faktem. Wojska nie wróciły i mimo, ze były o niebo bliżej to nadal się nie zjawiały.
- Nogi im z tyłków powyrywam jeśli okaże się, ze postanowili zabawić się z kapłankami…
Wyraził swe oburzenie Andrew. Czekali na nich pewien czas lecz w końcu stracili cierpliwość. Zwinęli obóz i ruszyli dalej. Gdy wkraczali do swej osady zastali głęboką cisze i pustkę. Nikogo nie było. Nie przywitały ich wampirzyce i drowy. Nic… tylko głęboka cisza, która ubolewała nad tym co tu zaszło i zajść może. Po pewnym czasie zaczęły ich bolec uszy. Czuć było w powietrzu krew lecz nigdzie nie można było znaleśc jej śladu, czy chociażby zwłok, jakby wszyscy wyparowali. Gdy wkroczyli dalej, zaczęły bić bębny. Cały las. Był przeciwko nim. To była zasadzka. Nie wiadomo kto pierwszy uderzył. Czy zakonnicy wyłaniający się z wampirzych namiotów, czy wampiry, które widząc wrogów we własnym obozie zaczęły strzelać. To nie miało znaczenia. Zaczęła się bitwa, którą jeszcze długo wspominać mieli potomkowie tych, którzy przeżyli. Dwie armie ruszyły ku sobie w żądzy zemsty i krwi. Armia zła zaczęła ciskać w piechotę kulami ciemności, tak by wojownicy mogli wyeliminować jak największą ich liczbę. Leśne elfy i ich strzelcy regularnie atakowali wroga, gdy jednak wyszedł z ukrycia jeszcze jeden sprzymierzeniec wampirów. Rycerze Chaosu zaczęli zabijać dlugouchych jak muchy, niezauważeni przez  roślinność. Szybko utworzyli dziesięcioosobową grupę i zaczęli szturmować nieregularna linię szeregów niezbyt doświadczonych w bezpośredniej walce elfów. Tymczasem zakonnicy coraz gorzej odpierali ataki wampirów. Podczas gdy piechota gdy była tępiona ostrymi szarżami, konnica zaczęła się kłócić czy powinna wkroczyć do walki. Niektórzy z nich nawet dezerterowali. Do akcji wtedy wkroczył Black Wizard- jeden z najsilniejszych mężczyzn na zakonie, pan Raany i kowal w jednym. Krzyknął coś w stylu „Na nich” i wyjmując swój topór ruszył prosto na krwiopijców ciągnąc za sobą i konnice i piechotę. Już w pierwszej sekundzie ściął kilka głów ku pokrzepieniu morali wojowników. Walka dopiero się zaczynała…

21 Letther 1205 roku.

-Odczep się ode mnie!
Dziewczyna szarpała się ostro gdy wampir przygniótł ją swym ciałem. Drowka wiele rzeczy przeżyła i nauczyła się radzić w takich sytuacjach. Kopnęła go między nogi, korzystając z okazji jego bólu, uwolniła swą dłoń i uderzyła go łokciem w brzuch. Zabolało. W każdym bądź razie wydostała się spod niego i kopnęła leżącego parę razy.
-Mam nadzieję, ze to cię nauczy jak traktować kobiety.
Odpowiedział jej tylko jęk. Zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu. Podeszła do małej kuchni i wyciągnęła rękę… Jednak Uther szybko się pozbierał, bo chwycił ją w pasie i zaczął odciągnąć od naczyń. Znów zaczęła się szarpać, gdy poczuła jego kły w swojej szyi. Ogarnęło ją przyjemne odrętwienie. Jej wola stopniowo topniała. Była coraz słabsza. Ostatkami sił szarpnęła się do przodu i chwyciła pierwsze co wpadło jej pod rękę. Po czym przywaliła mu z całej siły w głowę… patelnią. Krwiopijca ostatnie co zdołał zobaczyć to  kpiący uśmiech jego słaniającej się na nogach ofiary…

Ostatnio edytowany przez Silver Moonlight (2008-06-17 21:33:44)