Zakon Światła Ostoja Fantazji

... Przechodząc obok jednego z regałów, dostrzegasz zwój pod nim; jest stary, zżółkniały, lekko przypalony z prawej strony...

"Z pamiętnika badacza Zergina"
"Góry Mesish"

..."Góry te są położone na wschodzie. Od północnego-zachodu graniczą z pustynią Masaget'a. Tereny tych gór zamieszkane są przez niewielkie plemiona krasnoludów nazywanych Magoh. Wyznają oni jedynie wiarę w Meale- Boginię, która nie ma wizerunku, a wegług tego plemiania jest ona patronką wszystkiego co krasnoludowe na ziemi.
Badając te obszary natrafiłem na dolinę (dowiedziałem się później że jest to dolina Huzgud). Była pocięta ścieżkami prowadzącymy do licznych jaskiń. Nad weściamy widniały runy. Wybrałem jaskinię oznaczoną runem oznaczającym, według mnie, -Jama Weny-. Nyślałem, że chodzi o wenę twórczą, więc wkroczyłem śmiało do wnętrza... [tekst zamazany] ... Przyjęto mnie niezbyt przyjemnie; co prawda nie zakuto mnie w kajdany, ale osadzono w jakimś wilgotnym pomieszczeniu. Pilnowało mnie dwuch strażników, mówili cośw stylu -Uzgeburt newilner unher detregh tez tolew qunverght-. Nic oczywiście nie zrozumiełem. Krasnoludy te wyglądały co najmniej dziwnie jak na tą właśnie rasę; byli bardzo barczyści, i ich skóra była prawie czerwona...[atrament rozmazany od kilku kropel wody]... Po kilku godzinach już pożądnie zgłodniałem i właśnie wtedy zabrali mnie przed oblicze swojego władcy. Nic nie mówiłem. Do władcy szeptał coś jakiś krasnolud odziany w czerń i z twarzą ukrytą pod kapturem. Władca przytakiwał, potem machnął ręką w stylu -zabierzcie go stąd-, dwuch gwardzistów chwyciło mnie za ręce. Założyli mi worek na głowe, i prowadzili korytarzami w dół. Poczułem cepło promieni słonecznych, a po chwili zabrano mi worek z głowy. Znajdowałem się na stoku góry, która otwiera łańcuch. Po prawej ręce miałem pustynię a po lewej niekończącą się równinę. Westchnołem ciężko i ruszyłem sam nie wiem dokąd...
Oto czego udało mi się dowiedzieć o tym przedziwnym krasnoludzkim plemieniu. Myślę, że mnie nie zabili i wypuścili tylko dlatego, że wyglądałem na krasnoluda... [zwój przypalony, nie da siędalej nic odczytać]"

Przechodząc między regałami natrafiasz na księkę "Legendy Krasnoludzkie", chcesz ją wydobyć z półki, lecz jest ona integralną jej częścią, daję się tylko nieco poruszyć. Słyszysz dziwny dźwięk i ze ściany wysówa się księa oprawiona w czerwoną skórę:

"Czerwone krasnoludy i ich artefakty"
Rozdział pierwszy - "Miecz Mizergroth"
... Miecz ten został wykonany dla księcia elfów Felmidiela. Otóż mimo niezbyt życzliwych stosunków między plemionami krasnoludów czerwonych i elfów z rodu Emlinga (jednego z przodków Felmidiela), than Brudghir zgodził się przyjąć zamówienie na miecz(prawę mówiąc był to mieczyk, a nawet sztylet). Górnicy otrzymali rozkaz wydobycia określonej ilości różnych metali (niestety nie wiadomo jakich, napewno między nimi był mirhit), zaś najlepszy kowal wśród wszystkich Magoh(jego imie pozostaje w tajemnicy) został wezwany do kóźni królewskiej. Jego pracy pilnowało stu zbrojnych, lecz nikt nie widział jak kowal pracuje. Ostatniego dnia pracy z pracowni  wydostał się nieokreślony blask. Kowal wyszedł z kuźni z mieczem na czerwonej poduszce. Szedł z nim bardzo ostrożnie, a gwardziści otrzymali rozkaz niekogo nie dopuszczać do kowala. Sam than ocenił jakość wyrobu (co było dziwne uprzednio przywdział rękawicę). Wezwano skazańca i zawiązano opaskę na oczy. Brudghir jednym lekkim cięciem pozbawił więźnia głowy. Ostrze wyczyszczono bardzo dokładnie i wykonano dla niego pochwę.
Mieczyk miał lekko fioleową barwę, i świecił białym blaskiem. Jego klinga była falista. Był z obu stron ostry, a jego koniec jego rękojeści zdobił wielki rubin. Niestety brak jest legend o tym artefakcie, gdyż Felmidiel nigdy sztyletu nie odebrał. Pogłoska mówi, że zginął w drodze w góry. Nie wiadomo jednak dlaczego, i kto tego dokonał. Elfy posądzały o to oddział krasnoludów, który patrolował niziny(w tamtym czasie krasnoludy prowadziły wojnę z orkami). Magoh oczywiście się do tego nie przyznają. Tak więc sztylet złożono w skarbcu w górach. Może leży tam do dziś, lecz tego nikt nie wie...



Czerwone krasnoludy- Magoh

Ostatnio edytowany przez Grogo (2006-11-26 15:48:19)

... Krasnolud siedział w bibliotece. Na stoliku przy którym siedział było bardzo dużo zwojów i kilka starych ksiąg. Grogo lubił studiować stare pergaminy i dowiadywać się czegoś ciekawego o artefaktach, wojnach i rasach. Tym razem miał obrany cel; chciał dowiedzieć się czegoś o pierścieniu jego kuzyna Zergina. Przyglądał się klejnotowi; był czarny i złowrogi, a przecież przypominał mu o kuzynie. Dziwne było tylko to, że gdy założył pierścień na palec wydawało mu się że słyszy głosy demonów, które wwiercały mu się w uszy z niemiłosiernym bólem. Mimo to przedmiot nie wydawał mu się zły. Przeglądając zwoje i księgi natrafił na krótką notatkę o tym pierścieniu napisaną przez któregoś z jego przodków...


"Z kronik rodu Gergina"
"Pierścienie przodków - Tethir"

Pierścienie te wykonywane były z połączenia degrytu* i tworzywa o nazwie thirith*. Klejnoty były wykonywane dla krasnoluda któremu było pisane być wielkim. Robiono to ponieważ pierścienie "przesiąkały" duszą noszącego i zatrzymywały ją w sobie. Cień zakrywający oczy to oznaka że klejnot został użyty w złej intencji lub w złym czasie i miejscu. Potomkowie Gergina mogli nosić pierścienie tylko na powierzchni, ponieważ pod ziemią władzę nad artefaktami przejmowały ciemne demony. Aby zrozumieć głosy, które opanowują nasz umysł po użyciu klejnotu trzeba mieć czyste serce i być potomkiem Gergina (którym był Grogo). Tak naprawdę nie wiadomo dlaczego krasnoludy z tego rodu zaczęły tworzyć tak potężne artefakty... Może pragnęli czcić przodków i zawsze o nich pamiętać? A może chcieli sięgać ich rady w potrzebie? Na te pytanie nie ma odpowiedzi...

Grogo zawsze zastanawiał się skąd pochodzi mądrość Zergina... Teraz to wiedział. Kwestia szczęścia to pewnie też zasługa klejnotu (co widać wyraźnie; gdy krasnolud traci pierścień zostaje od razu zabity).
Posiadanie artefaktu przez długi czas, nawet nie używając go, doprowadza do powiązania między krasnoludem go posiadającym a przedmiotem. Gdy po zbyt krótkim czasie ktoś użyje klejnotu może być z nim źle; może stać się mrocznym krasnoludem(o czym napiszę wkrótce). W takim przypadku żaden krasnolud nie może zdjąć pierścienia sobie ani innemu krasnoludowi. Jeżeli spróbowałby tego elf zginąłby na miejscu. Tylko ludzie mogą tego dokonać, dlaczego? Tego nie wiadomo.


degryt -szary kamień, dość łatwy w obróbce, bardzo żadki
thirith- rodzaj cieczy która w połączeniu z kamieniem staje się niezwykle wytrzymała, niespotykana

Klejnot który posiada Grogo musi być bardzo stary, gdyż pamięta wiele znamienitych krasnoludów o czym świadczą głosy które Grogo usłyszał. Nie mógł ich zrozumieć ponieważ były to języki krasnoludów żyjących bardzo dawno temu (przyp. autora :] )

Ostatnio edytowany przez Grogo (2007-01-23 19:59:27)

Późnym popołudniem stary krasnolud przystąpił do kontynuacji opowieści;

"No więc kiedy ruszyliśmy w głąb napotkaliśmy opór. Wezwano następne oddziały. Sami co prawda dawaliśmy sobie rade, jednak zaczynało brakować nam sił. Wszędzie unosił się jakiś gaz... To zapewne przez to czuliśmy się ospali i leniwi. Jednak rozkaz był zbadać kopalnie. Więc nie było wyboru, trzymaliśmy chustki, czy kto co tam miał przy ustach. Nie mialiśmy wielkich strat. Nasz wróg widać nie bardzo chciał nas wybyć... Wydawało mi się, że wręcz przeciwnie, chce nas zaciągnąć głębiej. Po dość długim zmaganiu się z niewielkimi zwiadami zaczęliśmy słyszeć śmiechy... Jakby opentanej osoby. Do tego były jeszcze jakieś bębny, ogromne będny. Ich dźwięk trzęsł wszystkim. Jednak szyb był solidny i nic się nie zawaliło. Docieraliśmy już do drugiel hali składowej. To tutaj urządził się ten parszywiec ze swoim plugastwem. Jednak po wstępnym ocenieniu jego sił i straceniu czterech członków oddziału musiliśmy się wycofać. Czekaliśmy na pozostałe oddziały Armi Podziemnej. Gdy wycofywaliśmy się dotarły dwa. Goniec ruszył aby wezwać ich więcej. Czekaliśmy chyba cały dzień... Lub noc, nie wiem jaka byłą pora dnia. W każdym bądźrazie długo. Razem z posiłkami było nas chyba ze 300. Nabraliśmy pewności siebie, ponieważ po wstępnej ocenie tego co zauważyliśmy w drugiej hali było nas chyba tyle samo co tamtych. Nasz oddział musiał odpocząć."
"W końcu ruszyliśmy. Byliśmy zaraz za oddziałem Rezghed. Każdy był przygotowany do walki. Nastroje były dość ponure. Cichaczem dotarliśmy na bliską odległość od wejścia do drugiej hali. Zaczął się bieg. Wyłoniliśmy się z korytarza i wbiegliśmy na oświetloną halę. Wróg był widocznie zaskoczony. Ktoś krzyknął i żołdacy ustawili się w nieładzie. Wpadliśmy w nich..."
"Dopadłem jednego i uderzyłem toporem w bok. Na ręce poczułem łamane kości. Dobiłem go ciosem w klatkę i odciąłem prawą rękę. Nie było łuczników więc tarczę miałem przewieszoną przez plecy a toporem walczyłem dwurącz. Tarcza na plecach uratowała mi życie... Podczas gdy mierzyłem się z następnym -mrocznym- poczułem niedbałe uderzenie w plecy. Uderzenie lewą ręką. Mój topór spadł na kark mojego przeciwnika i odwróciłem się. Ujrzałem bezwładne ciało jednego z pokonanych dzierżącego topór w lewej dłoni i wymachującego nim. Był napewno martwy... Jednak jakaś magia panowała nad jego ciałem. Postanowiłem ranić im nogi. Dziwnie łatro ucinałem je całkowicie. Kompani którzy to widzieli postanowili wziąć ze mnie przykład. Było nas jednak więcej niż ich... Kilkidziesięciu wyznaczono do pilnowania -zmarłych- a ja wraz z moim oddziałem ruszyliśmy w poszukiwaniu żródłą tej przeklętej magii w głąb dopiero co zaczętego korytarza wywodzącego się z drugiej hali."
"Wtem naszła mnie myśl, że ci, z którymi teraz walczyliśmy to musieli być górnicy. Jednak owładnięci jakąś przeklętą magią." - Nie lubiałem magii, i nadal nie lubię więc chyba mnie rozumiesz.- Wtrącił starzec. "Tak więc idąc krótkim korytarzem rozmyślałem nad tym. Rozglądałem sięjednak uważnie i dostrzegłem, że ściany szybu nie są pokryte węglem lecz jakimiś dziwnymi kryształami świecącymi własnym światłem. Na końcu tunelu, w ścianie była kula. Idealna kula jeszcze z tej ściany nie wydobyta. Przy niej pojawiłsię jakiś mag czy coś w tym stylu i zaczął mamrotać jakieś słowa w dziwnym języku. W tym momencie kula zgasła. Pojawiła się druga postać... Od tej jednak promieniowało dobro... Przynajmniej mi się tak wydawało. Postać ta dzierżyła kij, zwykły kij. Po chwili obie postacie zniknęły a kula zamieniła się w zwykły kryształ i wypadła ze ściany. Kryształki na ścianach zamieniły się w węgiel... Ruszyliśmy spowrotem do hali składowej. Ciała poległych -mrocznych- zamieniły się na naszych oczach w pynny metal, który jednak nigdy nie stał się ciałem stałym. Przygnębieni i ciekawi tego co się stało w kopalni opuściliśmy ją. Po kilku dniach zamknięto ją, w tydzień później zniszczono. Kulę z kryształu umieszcono w ścianie obok miejsca, w którym kiedyś znajdowało się wejście do kopalni, a pod nią napisano - Ku pamięci poległych -. Mędrcy ustalili, że -mroczni- byli eksperymentem. Było mi żał mojego przyjaciela, kóry napewno tam zginął."

"Tak więc -mroczni- powstali na skutek eksperymentu magicznego... Jednak kim były dwie postacie? Tego starzec nie wiedział. Ja także nie wieżę żyby udało mi się tego dowiedzieć"

Przeglądając krasnoludzkie manuskrypty, trafiasz na...elfickimi runami pisany tekst . Nieco zdziwiony tym faktem, rozwijasz zwój:

Wyjątek z traktatu uczonego Lyseniusa z It'shel'ashlas, o tytule "Rzeczy dawnych poznanie: historia Starszego Ludu".

Właściwie nie wiadomo, kiedy krasnoludy zostały powołane do istnienia przez Jedynego.
U zarania swych dziejów brodaty lud żył w ciągnących się milami, niezbadanych grotach, na zatrważajacych głębokościach pod powierzchnią Rinnijskiej ziemi. Z mglistych relacji zawartych we wczesnych, krasnoludzkich pismach wnosić możem jedynie, że ów pozbawiona słońca kraina była ojczyzną wielce nieprzyjazną, i że w pierwszych wiekach swego bytowania, khazadowie musieli toczyć ciężkie boje z podziemnymi rasami.

Pierwszą pewną wzmianką o krasnoludach, jest zapis z Kroniki Królestwa Wzeszłych Traw, ze Śpiewających Ptaków <maj> roku 1048 przed bitwą pod Doplomem. Już kilka miesiecy wczesniej wspominała ona, że: "ziemia drżała po wielokroć, z wielką siłą; skalne sciany rysowały się i góry pękały, zaś wielu spośród Ludu pewnych było, że oto nadchodzi koniec, i niebo zwali im się na głowy".     

Do dziś nie udało nam się pozanć natury rzeczonych wstrząsów; czyli były naturalne, czy magiczne, czyli przez rytmiczne skoki demonów z podziemi spowodowane. Wiadomo nam jeno, że siła ich musiała być ogormna: kroniki wspominają o dóch miastach całkowicie w perzynę obróconych. Prócz tego, Góry na Złotym Rogu, Brunatnymi zwane, na mapach i w geograficznych dziełach pojawiają się często do ów pamiętnego roku; później wzmiankuje się jeno o Brunatnych Wzgórzach. Wskazywało by to na znaczne obsunięcie się terenu i upadek całego łańcucha.

Jak by nie było, owe wstrząsy musiały otworzyć przejście, między podziemnym a powierzchniowym światem; grupa krasnoludów odnalazła ów bramę.

Pierwsze spotkanie między przedstawicielami Ludu a Khazadami, miało miejsce właśnie w rejonie rzeczonych wzgórz. Niepewnie badających świat zewnętrzny brodaczy zauważyła grupka myśliwych, która zapędziła się w tamte niegościnne tereny za zwierzyną.   

"Ujrzeliśmy tedy istoty dziwne pośród rumowiska. Początkowo wzięliśmy je za goblinów, zakazałem jednak natychmiatowego użycia przeciw nim łuków; w jakiś dziwny sposób roznili się od zielonoskóych.
Gdyśmy podeszli bliżej, skradając się jak do zwierzyny i bacząc, by nas nie wykryto, spostzregliśmy naszą pomyłkę.
Istoty rzeczone były humanoidami, nieco podobnymi do elfów. Szczegóły jednak różniły się znacznie. Nieznajomi mieli od czterech do pięciu stóp wzrostu, za to szersi i gróbsi byli od nas znacznie. Członki mieli krótkie, wydawały się one jednak mocarne wielce. Najbardziej w oczy rzucały się ich długie brody, posplatane kunsztownie i zdobne przeróżnie. Poczuliśmy wielki żal i uczucie, sądząc, że stworzenia przez nas napotkane musza być elfami, jeno chorymi i zdeformowanymi okrótnie, przez czyn alibo klątwę straszną..."

Tak zdarzenie owo relacjonuje w swym dzienniku jeden z myśliwych. Do tego typu spotkań doszło w owym czasie jeszcze kilkakroć; jednakowoż ostrożni myśliwi i podróżni zwykle obawiali się ujawniać obcym. Jedni brali ich właśnie -za zdeformowanych pobratymców, inni za jakoweś wrogie im stwory pokroju goblinów czy koboldów. 

Tymczasem coraz większa liczba brodaczy opuściła ciemności podziemi. Początkowo dziwili się oni niezmiernie -badali każdy skrawek ziemi z zabobonnym lękiem.

Niewiele odnaleziono krasnoludzkich zapisków z tamtych czasów. Oto fragment jednego z nielicznych, znanego jako "Wspomnienia gderliwego Praojca Irdoka"

"Wczoraj Ulrik skrzyknął kilku chłopców i przelazł przez tę diabelską dziurę. Na zatracenie poszli, ani chybi! Strasznych dożyliśmy czasów! Poiwadałem im, jako mędrszy i wieku sędziwszego, że głupotą jest do owego tunelu wchodzić -niechybnie bowiem znaleźliśmy przejście do krainy bogów, zaś za przekroczenie granicy, jako za bluźnierstwo i świętokradztwo, kara czeka nas straszna. oni jednakowoż, głupcy, wynijdli ze świata śmiertelnych ostatecznie, na zgubę swą, a może i naszą. Wszka gdy krzyczą heretycy, gniew Władców Podziemi ściągają takoż na stojących wokoł nich, uczciwych i bogobojnych... Nic wśród dzisiejszej młodzieży poszanowania dla zwyczajów starych, wierzeń i mądrości! Jedno jednak jest pewne -mnie przemocą chyba z groty tej wyciągną, gdyż na karę bożą narażać się ani myślę..."   
   
Odnalezienie ów pisma na powierzchni świadczy moim zdaniem o pewnej gołosłowności Irdoka, alibo o gwałtowności jego pobratymców, gotowych siłą wyciągać starców z podziemnych grot. Mimo tego jednak, wiele mówi nam o nastrojach wśród khazadów w badanym przez nas czasie. Jedni uważali wlaśnie, że znaleźli przejscie do innego świata, krainy nieśmiertelnych bogów. Inni zastanawiali się, jak mogła powstać i nie zawalić się tak ogromna grota. Długie godziny spędzono też dyskutując, z jakiego to dziwnego, jasno świecącego, błękitnego materiału zbudowany jest strop komory.

Wiele problemów brodaczom sprawiło też słońce -nie potrafili porównać go do niczego, co znali. Jego oślepiające światło raniło ich, przyzwyczajone do wiecznej nocy oczy. Z tego też powodu uznali początkowo Rydwan Dawcy Światła za czychającą na nich, zionącą ogniem i żarem bestię, alibo coś równie straszliwego. Pierwsze badania powierzchni czyniono nocą, gdy "potwór spał".   

I tak to trwało jakiś rok. Najwięksi śmiałkowie spośród podziemnego ludu opuszczali "bezpieczne" podziemia, wypuszczając się pod osłoną nocy coraz dalej, od nowopowstałego przejścia. U wylotu tunelu z wolna zaczęła powstawać osada, kleconych przez khazadów szop i ziemianek.

"[...] są to bowiem bestie głupie a ciemne, do rozumnych istot niepodobne, chyba do orków alibo goblinów. Nienawiść żywią straszną do wszystkiego co żyje, i żądzę mordu wielką. Przywlekli oni bowiem w swych podziemnych siedzibach topory barbarzyńskie, i nimi jęli rośliny i zwierzęta bez litości mordować. Nie wachali się nawet używac po temu ognia. Im dłużej pode słońcem pozostawją, tym więcej pewności nabierają, i buty; niechybnie i o Ludzie się zwiedzą, i ku siedzibom naszym ruszą, aby mordem i pożogą wytracić nas i wyzuć z domów naszych.[...] Dlatego też jutrzejszego dnia przedstawię mój osąd radzie [...]"
Tak pisał o krasnoludach jeden z elfów, który miał okazaję z ukrycia obserwować rzeczoną wioskę; wielu jego pobratymców podzielało to zdanie. Wśród Starszego Ludu zapanowało pomieszanie wielkie, i spory liczne rozgorzały. Jedni żądali całkowitego wytracenia brodaczy, jako przyszłego zagrozenia. Inni chcieli ujawnić się obcym i spróbowac nawiązać zeń pokojowe stosunki; jeszcze inni postulowali oczekiwanie, na powrót krasnoludów do ich podziemnych siedzib, który jakoby nastąpić miał lada chwila.

Jedno bło pewne: coś tzra było zdecydować. A, wbrew zdaniu niektórych, konfrontacja była nieunikniona...