Zakon Światła Ostoja Fantazji

-A ja ty sobie udajesz omdlenia to jest dobrze.- prychnęła, ale uśmiechnęła się od razu.
Roześmiała się słysząc pytanie Anioła.
-Lepiej mnie nie pytaj na co mam ochotę, bo byś się albo przestraszył, albo stwierdził, że jestem panną lekkich obyczajów.- wytknęła język.- Ale od biedy chyba dobrze by było zahaczyć o Karczmę. Przydałoby Ci się coś zjeść, po dźwiganiu moich kilku dodatkowych kilogramów.
Spojrzała na niego błyskając radośnie zielonymi oczyma. Splotła ręce z tyłu przybierając wygląd małej, niewinnej dziewczynki. Na twarzy błąkał jej się delikatny uśmiech.

Fedra poprowadziła elfkę do Brzozowego Zagajnika. Słońce chyliło się już ku upadkowi oraz wiał lekki wietrzyk.
-Musiałam wyjść z karczmy ponieważ...poczułam głód. Nie martw się nic Ci nie grozi, po prostu muszę zapolować, a potem możemy się udać w dalszą drogę. Pozwól, że się kawałek oddalę. Nie jestem przyjemnym widokiem, gdy poluję.
Po tych słowach ruszyła szybko w gęstwinę drzew. Szukała woni pum, lub innych drapieżników, roślinożercy ją nie interesowali, mieli gorszą krew. Po kilku chwilach poczuła woń niedźwiedzia, była naprawdę głodna, więc wyszczerzyła się w uśmiechu. Ruszyła tropem zwierzęcia. Niedźwiedź akurat pił wodę w rzece. To był idealny moment. Z nadnaturalną prędkością rzuciła się na drapieżnika. Zwierz nie poddał się bez walki, próbował zrzucić wampirzycę z karku, lecz ta trzymała się mocno. Ukazała kły i wbiła w szyję włochatego zwierza. Jeszcze kilka chwil i grizzly padł martwy. Fedra wyjęła sztylet żeby wykroić sierść, nie chciała pić krwi z nią w ustach. Po zakończeniu tej czynności pochyliła się nad wielkim ciałem i zaczęła pić pyszną krew. Po posiłku obmyła się w rzece. Kiedy skończyła wróciła do Adaminy. Zastała elfkę siedzącą pod drzewem.
-Wybacz, że to tak długo trwało, ale nie jest łatwo powalić niedźwiedzia. Możemy już iść. Tylko dokąd?

Blondwłosa dziewczyna wbiegła na polanę, potykając się o jakiś korzeń. Upadła, ale miękka trawa jeszcze pokryta rosą stłumiła odgłos upadku. Po paru minutach leżenia , usiadła na ziemi podkulając nogi. Jej zmysły wariowały, w głowie kłębiły się tysiące myśli. Wczorajsze wydarzenie w karczmie, nie dało jej zmrużyć oka przez calutką noc. Wykorzystała ten czas ciemności by móc odreagować. Robiła to co zwykle, gdy była zła czy przerażona. Trenowała, szlifowała swoje umiejętności, ale teraz bała się jak dawniej, o życie swoich przyjaciół, bliskich i nawet zaczęła się bać o własne życie, a temu wszystkiemy była winna druga krew płynąca w jej żyłach... Krew jej prawdziwego Ojca... Upadła Anielica schowała twarz w kolanach, ukrywając przed światem swoje słone łzy, które spływały po jej policzkach.

Westchnęła ironicznie. Nie chcąc go okłamywać, wolała przemilczeć troszeczkę sprawę.
Bo tak burknęła pod nosem, Żadne inne słowa mie wpadły jej do głowy, miała tylko nadzieję że go nie uraziła. Jeszcze mocniej podkuliła kolana opierając na nich podbródek. W jej oczach, odbił się cały zagajnik, w którym się znajdowali. Kątem oka spojrzała na Samuel'a, w przyszłości napewno  powie mu całą prawdę, ale to nie nastąpi, ani dzisiaj, ani jutro...

Dziewczyna uśmiechnęła się do Elfa Za dużo pytań Samuel... Za dużo... Głodna, nie jestem... Nieważne gdzie spędziłam noc, tylko jak spędziłam... Samotnie trenując w puszczy... A z nogą, jest już ok. odparła spokojnie. Po czym wtuliła się w ukochanego. Znowu czuła ciepło bijące od niego, na nowo poczuła się bezpieczna, a to wszystko przez tego Łowce, którego tak bardzo kocha...

Hidoi podniosła się na łokciach składając delikatny pocałunek na wargach Elfa. Kocham Cię... To zdanie mogłaby wymawiać co sekunde, przez cały dzień... Delikatnie gładziła dłonią policzek Łowcy, rysując koniuszkiem palca wskazującego serca. Zaśmiała się cicho, łapiąc Samuel'a za kołnierz. Musnęła ponownie jego wargi i odsunęła sie rozbawiona.

Hidoi uśmiechnęła się słodko do Samuel'a, kładąc palec na swoje usta. Zachichotała ze szczęścia, próbując tym samym odgonić myśl że dzisiaj nie spędzi z nim całego dnia... Spojrzała smutnym wzrokiem w błękit nieba,
~Świat jednak potrafi być piękny~ pomyślała, wyciągając się kusząco. Przymrużyła delikatnie powieki, wsłuchując się w odgłosy wydawane przez nature.