Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Ty tworzyłeś, a potęga mojego szalejącego żywiołu obracała wszystko w perzynę...- powiedziała cicho, a w jej oczach zalśnił drapieżny błysk.- Szalejące wichry rozszarpywały zamki, deszcz siekł miażdżac całe puszcze, błyskawice uderzały i wzniecały ogień szalejący miesiącami... I to wszystko było w mocy tak drobnej i niepozornej istoty jak ja.
Uśmiechnęła się z chłodną satysfakcją. Przed oczami widziała szalejące żywioły. Po chwili obraz zbladł, a zastąpiły go promienie słońca, złocące świat dookoła. Ocknęła się z tego dziwnego transu.
-Ciekawe, że tak bardzo się od siebie różnimy, a jednak...- oparła się na Aniele.- uzupełniamy się chyba...
Co do krasnoludzkich miast... widziałam ich tylko kilka. I pewnie są niesamowite, ale ja chyba nie potrafię tak długo być pod ziemią... Poza tym czułam się tam jeszcze mniejsza niż jestem.
Roześmiała się.
-Archont, dowodzący Anielską Armią...- zacmokała.- Ja to mam gust, jak wybieram to z najwyższej półki.

-Dodatkowe kilogramy?- prychnęła cofając się kilka kroków i krzyżując ręce na piersi. Jej oczy miotały wściekłe pioruny.
-Trzeba było mówić od razu, że Ci się nie podobam.- stwierdziła kwaśno.
Może i nie była ideałem, ale jakoś dotąd nikt nie narzekał na nią. Tupnęła niezadowolona. Pozornie wiedziała, że tylko sobie z niej żartował. Przez moment pojawiła się lekka niepewność, czy przypadkiem nie mówił poważnie, ale odrzuciła tę myśl natychmiast.

Odwzajemniła pocałunek z lubością i roześmiała się lekko.
-No to ustalone.- wytknęła język przedrzeźniając go.
Przechyliła lekko głowę patrząc na niego w zamyśleniu.
-Nie brak Ci tego?- zapytała po chwili.- Dowodzenia, chwały, walki?
Jej samej bardzo brakowało wręcz nieograniczonej władzy i potęgi.

-Ja tym bardziej nie żałuję...- uśmiechnęła się i pocałowała go.- Inaczej bym Cię nie spotkała i dalej miotałabym się po Terrze z miejsca na miejsce, niespokojna i wiecznie w strachu przed samą sobą.
Zaskoczyło ją jak szybko Dark wypełnił pustkę w niej, przez którą była tak niespokojna. Obie strony jej natury scaliły się, a umysł wypełnił się chłodną, jasną przestrzenią dla myśli, które przepływały teraz leniwie, sycąc się lekkością.
-A tak... i wilk syty i owca cała.- stwierdziła chytrze.

-A tu się mylisz, bo już nawet dwa razy leciałam z Aniołem...- reszta jej zdania utonęła w pisku uciechy i zaskoczenia, gdy wzbił się w powietrze.
Trzymała się Anioła najmocniej jak potrafiła, jednocześnie patrząc jak ziemia umyka pod nią coraz dalej. Roześmiała się lekko. Dzięki temu, że sama potrafiła latac, nie bała się aż tak bardzo, choć miała szczerą nadzieję, że Dark jej nie wypuści. Rozluźniła trochę uścisk, nie chcąc udusić Anioła. Wiatr i pęd powietrza porwał jej długie włosy rozrzucając dookoła, przez co łaskotały delikatnie i ją i Dark'a.

-W taki sposób nie!- wykrzyknęła zachwycona akrobacjami i pędem powietrza.- Jeszcze raz!
Spojrzała w góre na chmury i wyszeptała parę słów, a te zaczęły rozpływać się w powietrzu. Niebo nad nimi było zupełnie czyste, błękitne i bezkresne.
Czuła szybkie bicie serca, które przepychało przez jej żyły krew, aż szumiało jej w głowie. Zastanawiała się, gdzie kończy się niebo a zaczyna ziemia. Szmaragdowe morze puszczy szumiało pod nimi trącane wiatrem.
Roześmiała się znowu i pocałowała Anioła w policzek.

Spojrzała na niego nieco zła, że tak sobie z nią pogrywa.
-Wojenne zagranie?- zapytała z chytrym uśmiechem.- Czyżbyśmy byli w stanie wojny, panie Verruil?
Roześmiała się.
-W takim razie, złap mnie, jeśli potrafisz!- wykrzyknęła.
W jego objęciach zdematerializowała się przyjmując formę jedynie obłoku z dwojgiem jaśniejących na zielono punktów w miejscu jej oczu i wzbiła się w górę z niesamowitą prędkością. W końcu była Duchem Burzowym.
-A to jest moje zagranie wojenne.- głos mimo dziwnie huczącej barwy dalej był tą samą, należącą do Skimrry. Śmiech rozniósł się z wiatrem, dziwnie przypominając dźwięk deszczu.

-Nikt nie powiedział, że będzie łatwo...- odparła po czym zatrzymała się i zmaterializowała do postaci wiedźmy.- A teraz mnie złapiesz?
Spadała ze śmiechem. Ufała mu, wiedziała, że ją złapie. A jeżeli nie, to zawsze zdąży się zmienić i bezpiecznie wyląduje na ziemi. Ale w końcu chciał ją złapać. Jakże mogłaby mu odmówić.
Wirowała w powietrzu caly czas nieuchronnie zbliżając się do soczyście zielonego morza puszczy falującego pod nią. Błękit odbijał się w jej oczach jak dwa zwierciadła, a ona cały czas się śmiała.