Zakon Światła Ostoja Fantazji

Mimo wszystko Tinuviel chyba podobało się to co usłyszała. A skoro była zadowolona, to Skimrra tym bardziej.
-Pięć dukatów od pytania.- odpowiedziała duszka.- Ale jeżeli nie masz więcej pytań... to 10 dukatów mi wystarczy.
Zerknęła w stronę okna. Było już późno, zmierch zapadł. Odwróciła się z powrotem w stronę elfki.
-A więc?

Posłusznie rozłożyła trzy kolejne karty. Wróżenie sprawiało jej wielką przyjemność.
-Aravial... Uparcie dąży do doskonałości i chyba zaniedbuje niektóre swoje strony życia.- stwierdziła marszcząc brwi i patrzc na Koło fortuny w zestawieniu z Królową Pucharówl.- Chociaż... Eremita wyraźnie mówi, że odnajdzie coś, czego mu brakowało. Tyle, że on sam nie wiedział, że tego potrzebuje.
Była ciekawa kim jest ów Aravial, nigdy o nim nie słyszała, a z tonu Tinuviel i tego, że akurat o niego zapytała wywniskowała, że to ktoś znaczący w życiu dziewczyny. Jednak nie skomentowała tego. Miała za zadanie jedynie odpowiadać na precyzyjne pytania.

-W Raanie? od jakiegoś miesiąca, nie więcej.
Nad odpowiedzią na kolejne pytanie musiała się zastanowić. Często je słyszała, albo bardzo podobne. Jednak nie mogła na nie odpowiedzieć.
-Wybacz, ale karty nie mogą tego powiedzieć.- uśmiechnęła się smutno.- On mówią o życiu, nie mogą mówić o śmierci. Nie ma w nich symboli, które mogłyby ją opisać. Wybacz, ale na nie nie ma odpowiedzi.
Elfka zadawała ciekawe pytania i nieco żal jej było, że musi odmówić odpowiedzi, jednak nie wszystko było w jej mocy.

Ciekawym było, że elfka kolejny raz zadaje pytanie dotyczące nie kart, a wróżącej. Skimrra podwinęła nogi na krzesło i usiadła wygodniej, co gwarantowało nieco już podniszczone obicie krzeseł. Nie czuła się już przy niej obco.
-W Raanie nie jest tak źle.- stwierdziła.- I chyba zostanę tu dłużej. Jak widzisz, zakotwiczyłam tu i muszę conajmniej spłacić kredyt. A potem... kto wie? Może znowu będę pętać się nie wiadomo gdzie.
Wzruszyła lekko ramionami, a blizna na barku leżąca blisko szyi zalśniła w płomieniach kominka. Tinuviel wyraźnie jej się przypatrywała, jakby mogła poznać jej istotę przez samo wpatrywanie się. Ale nie czuła się speszona pod tym wzrokiem.

Chwyciła talię i rozłożyła trzy karty, po czym odwróciła je, jednak w tym czasie odpowiadała na pierwsze pytanie Tinuviel:
-Przybywam z dość dalekiej północy.- odparła.- Spędziłam tam ostatnie dwieście lat, poskramiając własną naturę, ale to chyba był stracony czas. A żadna inna istota jeszcze nie zdołała mnie zatrzymać w jednym miejscu dłużej niż trzy wieki.
Westchnęła zrezygnowana, jednak odrzuciła ponure myśli na temat własnego losu i skupiła się na kartach na stole. Zmarszczyła brwi. Niezbyt spodobało jej się to co zobaczyła:
-Twoje rodzinne strony mają się dobrze, jednak... Twoi rodzice mają chyba jakieś kłopoty.- wskazała VII różdżek.- Zawisły nad nimi czarne chmury.
Przygryzła wargę niepewnie, jednak nie miała wątpliwości. Królowa pucharów tylko to potwierdzała. Jedynie optymistyczna zdawała się być trójka pucharów. Wskazała i powiedziała:
-Jednak nie są osamotnieni w swoich problemach, znajdą pomoc.- zerknęła niepewnie na Elfkę znad kart.

-Dwieście lat to niedługi okres, jeżeli o mnie chodzi.- uśmiechnęła się.- Na Trrze jestem jakieś... trzy tysiące lat? Nie pamiętam już dokładnie jak długo. Widzisz, nie tylko elfy są długowieczne. A to, że wyglądam na człowieka jest nieco złudne, choć w pewnej części nim jestem. A błyskawice... bo zapewne one budzą twoje wątpliwości, co do mojej osoby, to moja druga strona natury. Dziksza i dla mnie samej nie dokońca pojęta, bo jest naturą ducha burzowego, jakim zostałam przez bogów stworzona.
Uznała, że może to wyjawić Tinuviel. Nie była to jakaś wielka jej tajemnica i znające ją istoty w większości o  tym wiedziały. A elfka budziła jej ciekawość i dość ciepłe odczucia, więc zasługiwała na zaspokojenie swojej ciekawości.
-Ta istota, która by mogła mnie tu zatrzymać...- zawahała się.- Musiałaby spełnić dwa zasadnicze warunku: być bardzo przekonująca i obdarować mnie spokojem. Bo moje ciągłe ucieczki wiążą się z poszukiwaniem wyciszenia.
Niesamowite było, że Tinuviel była tak dobrą słuchaczką. Sporadycznie zadawała bardzo trafne pytania, na które odpowiedź mogła być wyczerpująca, wręcz ją prowokowały. Słynna elficka elokwencja dwała o sobie znać zapewne. Szkoda tylko, że sama elfka tak mało mówiła. Dopila resztkę herbaty w swojej filiżance.

Elfka zadała najtrudniejsze pytanie, jakie tylko mogła zadać. Bo dotknęła kwestii przez Skimrrę spychanej w niepamięć, systematycznie unicestwianej, choć przez człowieczenstwo niemożliwej do uniknięcia.
-Owszem, bywa, że chciałabym, żeby istniała choć jedna osoba, która jest w stanie ze mną wytrzymać.- uśmiechnęła się ironicznie.- Jednak... nikt nie był jak dotąd na tyle silny, żeby mnie zatrzymać.
Wytłumaczenie nie było do końca szczere. Skimrra cały czas się bała tego, że jej niepohamowana dzikość wyrwie się spod kontroli i może zrobić komuś krzywdę. Stąd jej wieczne ucieczki. Znikała zazwyczaj wtedy, gdy czuła, że staje się zbyt przywiązana do kogość.
-Jednak możesz być pewna, że posiedzę sobie w Raanie przez najbliższe pięćdziesiąt lat. Muszę trochę poprzebywać między ludźmi.- tym razem obdarzyła rozmówczynię cieplejszym uśmiechem.
-I mam szczerą nadzieję, że uda ci się stworzyć dom, dla siebie i tych, którzy będą ciebie godni.- powiedziała pogodnie.- Jednak powiedziałaś, że "już" nie uciekasz. Więc uciekałaś?

Nie skomentowała słów elfki. I tak wiedziała, że nie zagrzeje tu miejsca dłużej niż trzy wieki, jak zwykle z resztą. Ale towarzystwo Tinuviel jej odpowiadało i nie zamierzała jak na razie pozwolić by przestraszyła się. A ze strony Skimrry jak na razie nic jej nie groziło, wręcz przeciwnie, życzyła jej dobrze.
Podobnie nie odniosła się do wyznania na temat przeszłości Tinuviel. Skimrra kolejny raz się przekonała, że lepsza jest w odpowiadaniu na pytania niż w ich stawianiu. Dla elfki był to najwyraźniej trudny temat, więc nie naciskała.
-Jeszcze herbaty?- zapytała lekkim tonem.