Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Butelkę dobrego wina.- odparła pogodnym tonem.- A i jakbyś był łaskaw oddać mi mój szalik, kiedy będziesz w okolicy, jestem do niego dość przywiązana.
-Z przyjemnością-rzekł uprzejmie anioł- a szalik oddam Ci, przy najbliższej okazji. Zostawiłem go w przytułku. Wybacz.
Po tych słowach wyszedł na altankę zamykając za sobą drzwi. Poprawił Oprawcę u pasa, po czym zszedł schodami na ścieżkę. Drobinki śniegu zaczęły delikatnie opadać na jego włosy i skrzydła a niepowstrzymany zimowy powiew wiatru otrzeźwił go do reszty, wyrywając go z lekkiego otępienia na które pozwolił sobie przez sporą ilość herbaty i ciepło kominka.
Rozległ się szum i wielkie skrzydła rozpostarły się na imponującą szerokość. Następnie skłębione masy powietrza i śnieżnych płatków uderzyły o kamienną ścieżkę.
Anioł zniknął.

Ostatnio edytowany przez Kaithris (2009-03-02 19:40:45)

Była akurat na poddaszu, gdy usłyszała pukanie do drzwi. Schodząc po drodze rozpaliła w piecu. Znając życie będzie potrzebna herbata. Weszła do salonu i nacisnęła klamkę.
Drzwi odskoczyly posłusznie lekko skrzypiąc.
Pogoda była dość wietrzna, dla Skimrry wymarzona. Kochała wszystkie symptomy burzy. Postać stojąca w progu spojrzała na nią z góry jak większość istot, z którymi miała do czynienia. Była to elfka, o zarumienionych policzkach.
-Proszę, wejdź.- powiedziała bez zbędnych wstępów. Zamknęła za nią drzwi.- Herbaty? Właśnie miałam zaparzyć.
Witała tak każdego, kto przychodził. Przyzwyczaiła się już, że nie zna ludzi, zaglądających do jej domu, ale nie sprawiało jej to problemu. Gorzej było, gdy przybyłe mieszczanki chciały słuchać wyłącznie o rychłym małżenstwie. Oby tym razem było inaczej.

Bacznie obserwowała gościa. Skimrze nigdy nie było zimno, ale elfce mogło być. Machnęła ręką i błyskawica rozpaliła ogien w kominku, który zahuczał przyjemnie.
-Usiądź proszę.- postarała się uśmiechnąć, miała wrażenie, że dziewczyna czuje się nieswojo.
Po chwili wróciła z kuchni z tacą, na której parowały dwie filiżanki. Postawiła ją na wypolerowanym blacie, potem drugą i cukiernicę. Jak zwykle wyciągnęła karty z pudełka i położyła na stole. Jedwab zalśnił przyjemnie dla oka.
Usiadła przy stole i odrzuciła do tyłu ciemnorude włosy. Cały czas nie mogła się zebrać w sobie by odwiedzić fryzjera. Upiła nieco herbaty po czym wbiła wzrok w twarz elfki.
-Czy mogłabym poznać twoje imię?- zapytała po chwili namysłu.- Byłoby to całkiem miłe, choć oczywiście możesz pozostać anonimowa.
Ciekawiła ją ta milcząca elfka. Niespecjalnie rozumiała ich gatunek i zazwyczaj ich unikała. Jedak miała wrażenie, że ona jest nieco... nietypowa. Owszem, wygląd miała typowego długoucha, ale zachowywała sie nieco inaczej. Zazwyczaj jej pobratymcy starali się za wszelką cenę zaimponować, a pierwszym środkiem do tego była nienaganna elokwencja. Jej gość milczał, ale w przyjemny sposób, nie drażniący. Mimo to, chciała wiedzieć o nim więcej. Karty jej wszystko powiedzą.

-Skimrra.- odpparła.- A więc? Z jakimi pytaniami do mnie przyszłaś?
Odwinęła karty i przetasowała wprawnie. Złocenia zalśniły w blasku kominka. Natomiast oczy Skimrry rozbłysły jak zwykle blaskiem intuicji, a na policzki wypełzł lekki rumieniec. Elfka przed nią wyglądała nieco niepewnie. Dopiero teraz duszka spostrzegła, że jej włosy mają ciekawy odcień ametystu. Jej ulubiony kamień... Twarz miała pociągłą, o bardzo delikatnych rysach, tak charakterystyczną dla jej rasy. No i oczywiście była bardzo wysoka.
Wiatr targał firankami środkowego okna, od strony ogrodu. Wstała i przymknęła je po czym wróciła na swoje miejsce. Rozedrgany blask płomienia zalał całe pomieszczenie. Czekała na ciekawość elfki, zaglądając w jej zielone oczy.

Ostatnio edytowany przez Skimrra (2009-03-03 16:54:19)

Bez słowa przetasowała jeszcze raz karty i już miała je podać elfce, gdy coś ją tknęło.
-Widzisz Tinuviel,  ja nie przepowiem ci tak dokładnie przyszłości.- powiedziała łagodnym tonem.- Ja dam ci władzę nad własnym losem, powiem co najprawdopodobniej się stanie. A ty wiedząc, możesz to zmienić.
Umilkła, po czym przesunęła w jej stronę karty, by je przełożyła. Gdy to zrobiła, przesunęła je z powrotem do siebie i rozłożyła trzy grzbietem do siebie.
-Nikoletta tak? Jest bardzo kapryśna i ciężko się z nią porozumieć. Słucha jedynie samej siebie i nie przyjmuje krytyki. Jak Cesarzowa.- wskazała na pierwszą kartę.- Wasz zajomość jest... trudna. I tak mi się wydaje, że grozi ciągłymi starciami. Ostatnio było chyba gorzej niż zwykle... i karta Śmierci wskazuje na to, że już raczej lepiej nie będzie, zakończył się pewien etap i nie można do niego powrócić. I nie martw się, Śmierć w Tarocie nie oznacza śmierci fizycznej, to nie jest zły omen. Oznacza jedynie wielką zmianę, bezpowrotną.
Odwróciła ostatnią kartę. Szóstka denarów.
-Mimo, że wydaje się to pozornie beznadziejne... wykorzystaj zalety tej sytacji. Są w tej znajomości rzeczy, które możesz obrócić na swoją korzyść.- zakonczyła gładząc brzeg Szóstki denarów.
Uniosła wzrok znad kart i pytająco spojrzała na elfkę.

Przesunęła trzy karty po gładkim blacie na bok i wyłożyła bezpośrednio przed sobą trzy kolejne. Uśmiechnęła się lekko na widok VI Buław.
-Całkiem możliwe.- stwierdziła w odpowiedzi.- Pierwsza z kart to karta absolutnego szczęścia i spełnienia. Ale zanim do tego dojdzie, ów Lukas będzie musiał stoczyć walkę z samym sobą i dokonać odpowiednich wyborów. Tak samo Nikoletta, oboje będą musieli przemyśleć tą decyzję. Jeżeli dobrze to przeprowadzą mają szansę na duże szczeście.
Takie rozkłady lubiła, pomyślne  dla pytającego. A zdarzały się niezwykle żadko, wręcz sporadycznie. Odetchnęła i uśmiechnęła się znad stołu do Tinuviel. Te informacje chyba były lepsze od poprzednich?

W głosie Tinuviel wyczuła dziwną zawziętość, a może obojętność wobec własnego losu? Nieco to było niepokojące, ale klient płaci, klient wymaga. Rozłożyła karty. Swoją drogą, nie traktowała elfki jak klienta. Mimo wszystko chciała jej pomoc, chciała by karty byly jak najlepsze. Sama, więc, nieco denerwowała sie odwracając karty. Wstrzymała powietrze na chwilę, po czym wypuściła je zaskoczona. Leżały przed nią trzy asy, rzecz niezwykle żadka. Po chwili otrząsnęła się z osłupienia:
-Niezwykle rzadki przypadek.- stwierdziła.- Trzy asy to dość dobry znak. Każdy  z nich oznacza początek w jakiejś dziedzinie. As Kielichów to nowa miłość. As mieczy to zwycięstwo, As buław to nowy plan na życie, obiecujący i pewny, taki, który się sprawdzi.
Zakończyła sama zaskoczona, że tak szybko to wyjaśniła. Ale nie było sensu dłużej strzępić języka, karty mówiły jaśniej niż kiedykolwiek. Widziała taki układ chyba po raz pierwszy odkąd się tego uczyła. Uniosła głowę patrząc w zielone oczy Tinuviel, niepewna reakcji. Wizja byla obiecując, ale mogła się wydawać bzdurą oderwaną od rzeczywistości. W końcu wyprostowała się, gotowa znieść śmiech elfki.