Zakon Światła Ostoja Fantazji

Jednak inżynier zaczął od gestu, jakiego się po nim nie można było spodziewać. Podszedł do Gaspara i wyciągnął dłoń w geście powitania, a w jego oczach, ostatniej części jego ciała która oparła się temu, co go wyniszczało, błysnęła chęć pojednania.
- Nazywam się Maurycy. – powiedział jednocześnie, wskazując na brodą na piwo i wyciągając z kieszeni zasuszony liść laurytu. Widać był jednym z tych inżynierów, którzy szczycili się tym, ze potrafili robić kilkanaście rzeczy na razi i do tego byli cholernie oszczędni w słowach.

Maurycy skosztował napitku, zamyślił się, skosztował reszty, osuszając kufel i znów sie zamyślił. Po chwili wrócił do swojego ciała i rozmowy, patrząc na anioła zaciekawionym wzrokiem.
- Powiedz mi przyjacielu, piłeś kiedyś wino służek Avarone? Znasz jego sekret? - pytał jakby to było coś niestosownego, szeptem. Czy w tym temacie krył się jakiś haczyk? Albo, nie daj Tor, hak rybacki? No ale cóż, grzeczność wymagała odpowiedzi....

Maurycy podrapał się po czubku nosa, stary, wieśniacki sposób na odpędzenie niechcianych słuchaczy, i również nachylił się w stronę Gaspara. Było coś komicznego w tej konspiracji, ale widać, tego wymagał temat, przynajmniej dla inżyniera.
- A bo widzisz, one mają najwyborniejsze wino jakie piłem… Ale, jak mi Diester świadkiem! One to wino najpierw prze… no… między nogami przelewają, jak im się dobrze wcześniej zrobi! Wyobrażasz sobie?
No fakt. Avarone służyły albo najpiękniejsze dziewice, albo najpotężniejsze kapłanki. Widok musiał więc być nieziemski. Jak widać takie tematy, widoki i ogólnie, seks, czepiły się paladyna jak biesy fallusów... Tfu! Co za parszywe porównanie mu na myśl przyszło.

Anioł wyprostował się naraz, odstawił kufel i wyjął z ust fajkę. W jego oczach zaokrągliły się łzy, prawdziwe, męskie łzy wynikające z nostalgii.
- Czyżby wojna? Znów potrzeba wojowników? - zapytał bez tchu. Złapał Gaspara za ramie uściskiem potężnym jak stalowe szczypce. - Panie, czy potrzeba inżynierów?! I czemu pobór?! Kto nas atakuje?!
Maurycy był w rozsypce emocjonalnej. Chwile temu wydawał się prostodusznym twórcą zabawek wojennych, teraz zachowywał się jak weteran wojenny, nie wiedzący co z sobą zrobić w chwili szturmu. Czyżby i on miał jakąś historię, odciskającą piętno na jego psychice? To chyba częste u zakonników...

Inżynierowi zadrżała szczęka i oczy wyszły na wierzch. Wyskoczył zza stołu i przyklęk przed Gasparem na jedno kolano, w jego dłoni pojawił się też sztylet, którym naciął sobie kciuk prawej dłoni.
- Czy przyjmiesz mnie panie na służbę? Przysięgam zebrać oddział Alb-tern i oddać ich pod twoją władzę.
To powiedziawszy podniósł głowę, dotychczas opuszczoną na pierś i popatrzył na twarz anioła, któremu tak bardzo chciał służyć.

Maurycy uśmiechnął się blado, patrząc na twarz swego nowego pana.  Uśmiechnął się smutno, niemal żałośnie, a jednak, w jakiś sposób przepraszająco.
- Widzisz panie, jestem uzależniony od laurytu tak mocno, że czasami moje ciało domawia mi posłuszeństwa. Wtedy nacinam skórę tu czy tam i czucie wraca. Teraz, nie mogłem zgiąć kolana… Niebawem, moje ciało zapomni jak się oddycha, ale do tego czasu jestem na twoje rozkazy.
To powiedziawszy wyprostował się i stanął na baczność. Po chwili jego barki zadrżały i przygarbił się na chwilę, by ponownie, po uszczypnięciu się w udo wyprostować się dumnie i prężnie.
- Mój brat zapewne będzie chciał dołączyć. Jest świetnym motykarzem i pewnie uda mu się ściągnąć kilkunastu kompanów… Czy mam go wezwać? – w tym pytaniu było tyle obaw, ze nawet nie było sensu rozpamiętywać ich osobno. Maurycy wiedział, ze jego brat może znów zacząć wariować.

Maurycy wyglądał jakby miał się zaraz rozpłakać. Czy to możliwe by dorosłego mężczyznę, w dodatku, z jego aparycją i problemami, wzruszyła możliwość powrotu na front? No tak, wojaczka to piękna rzecz, zacieśnia przyjaźnie i wymusza sojusze, ale czy on naprawdę aż tak tęsknił do miażdżenia czaszek?
- Do zobaczenia za trzy godziny, będziemy gotowi. – powiedział, a Gro mógł zauważyć, że wolną ręką wija sobie szpilkę w udo. Po chwili Maurycy, nie odwracając się tyłem do swego dowódcy, wycofał się z chatki i odleciał pośpiesznie.