Zakon Światła Ostoja Fantazji

Anioł odetchnął głęboko, po czym machnął ręką do motykarza, że już może się ruszać.
- Nie tknę tych ciastek. Jeżeli byś je chciał, Darayawusie, to są twoje. - powiedział anioł, delikatnie uchylając drzwi i sięgając po pudełko. Odłożył je zaraz na parapet.
- Ten anioł jest jakiś psychiczny, nie zamierzam mieć z nim do czynienia. - mruknął pod nosem, wlewając do kubków parującą wodę. Chwilę później wsypał do nich po rozkruszonym listku jakiegoś ziela. Położył oba naczynia na stoliku.
- Pij szybko, nim zrobi się za mocna. - powiedział anioł, delikatnie dmuchając w ciemniejący napar.

- Nie będę niszczył siebie żeby uniknąć zemsty. Jeżeli będzie chciał się zemścić, to się zobaczymy. - odparł anioł, paczuszkę stawiając na parapecie okna.
- Jeżeli nie lubisz gorzkiej herbaty, to widziałem tam w szafce trochę miodu, powinno poprawić smak. - dodał anioł, gdy napił się ze swojego kubka, wcześniej jednak usadzając się wygodnie w fotelu. W głowie sam się zastanawiał, czy nie dolać sobie też miodu. Wprawdzie widział tylko z oddali, jak robi się herbatę, ale nie widział, by w zakonie paladynów dosypywali jeszcze czegoś do płynu.

- Niewykorzystane sytuacje? Miałem wykorzystać jego chore zauroczenie do jakichś celów? - zapytał anioł, spoglądając na motykarza. Ta rozmowa powoli przestawała mu się podobać.
- I co masz na myśli, mówiąc "po ludzku"? Miałem mu powiedzieć prosto w oczy, co o nim myślę? Powiedziałem prawdę, w ten sposób go odsyłając. - dodał anioł. Przecież ich rozmowę można był uznać za zamknięte spotkanie, więc kłopotu nie było.

Do domu Gaspara znów ktoś zaczął się dobijać.
Było to jednak pukanie niecierpliwe, żądające, niemal brutalne. Ewidentnie jego sprawca nie miał zamiaru odejść bez tego po co przyszedł. DO uszu anioła doszedł też dźwięk kroków wydawany przez podkute metalem buty i charczenie, charakterystyczne dla osoby chorej na suchoty.
Co jakiś gruźlik w podkutych buciorach, tak napastliwy i najwyraźniej bezczelny mógł od niego chcieć?!

Na progu stał anioł o niebieskich skrzydłach, jednak nie był to Ildefons.
Przybysz był znacznie bardziej muskularny, ubrany jak Alb-tern, w skurzane spodnie, bluzę i żółtawy, poprzepalany ogniem i kwasem, fartuch. Wysokie, ciężkie buty, świadczyły o sile jego skrzydeł, bowiem taki balast, na dłuższe dystanse, mógł anioła tylko zmęczyć.
Twarz miał chyba kiedyś przystojną, jednak obecnie szpecił go połamany niegdyś nos, żółta cera, wory pod oczami i dymiąca fajka w ustach, pełnych czarnych i żółtych zębów. Zdecydowanie wyglądał na chorego.
- Gaspar Grom? – zapytał ostro i wyzywająco, chyba nie znał się na salonowym zachowaniu…

Przybysz odepchnął paladyna i wszedł do środka, jak do siebie. Usadowił się wygodnie na pierwszym z brzegu krześle, schował fajkę, pomyślał chwilę, znów ją wyjął, napchał i odpalił.
- Więc to ty jesteś tą ciotą w której podkochuje się mój brat? - zapytał prosto z mostu, patrząc na Groma tak zwanym "złym wzrokiem". - Co Ci w nim nie odpowiada? Przysięgam, nie rozumiem pedziów. - to mówiąc stuknął fajką w blat stołu, by żar rozniósł się odpowiednio - Co Ci szkodzi się z nim przespać? Lubisz jak on ryczy? Podnieca Cie to?
Zamilkł i patrzył wprost w oczy Gaspara, ignorując kompletnie nietypowość sytuacji, jakby przerabiał to juz po raz setny, jak nie więcej.

Anioł wstał, pykną fajką, otrzepał fartuch i wyprostował się.
- A to przepraszam, aczkolwiek, mój rodzinny zboczeniec nie zakochuje się w nie pedałach... Więc czym go zwiodłeś mości panie?
W tym ostatnim pytaniu była taka dawka ironii, ze można by nią wykarmić głodnych z Południa i jeszcze by troche zostało dla batalionu krasnoludów. Alb-tern wyszczekany jak zawodowy prawnik... nieźle.

Alb-tern zaciągnął się dymem z fajki, ewidentnie delektując się jego smakiem, być może to zmysły zawodziły Gaspara, ale chyba miał w niej lauryt. Uśmiech zakwitł na wyniszczonej, pomarszczonej i posiniałej gębie inżyniera, odsłaniając żółte zaniedbane i czarne, martwe zęby.
- Czemu nie? Czemu nie? - zapytał chrypiąc niemiłosiernie, co zapewne było u niego objawem szacunku i radości. Ciekawe, co tak wyniszczało tego anioła? Nie narkotyki, lauryt odbiera z czasem dech i nadwyręża słuch i wzrok, ale nie oszpeca w ten sposób...