Zakon Światła Ostoja Fantazji

Chloe obserwowała przez moment jak Archibald odchodził, poczym odwóciła sie ponownie wpatrując się w gwiazdy.
Po jakimś czasie zaczęła zmierzać ku wyjściu, zastanawiając się, co dalej robić. W końcu nie może całe noce tu przesiadywać... Chyba. Przystanęła na moment, czy może nie zostać tutaj, jednak zdecydowała się ruszyć do GWiezdnej Wieży, a może trafi się jakaś robota.

Spora biała klacz, jakiej nie powstydziłby się niejeden wojownik, zaryła kopytami w ziemię Punktu Widokowego, zatrzymując się z pełnego galopu nad samą krawędzia skrapy. Parsknęła, zarzucając łbem, po czym rozejrzała się dokładnie po okolicy. Ekena lubiła tą postać. Nawet bardziej, niż formę kota. Ale niestety nadawała się tylko do dużych otwartych przestrzeni. Za to w cwale czuła sie doskonale, nawet bez podków. Prawie całą zimę nie przebywała w tym ciele i długi bieg zmęczył ją nieco, uspokoiła więc oddech i zabrała się za skubanie młodej trawy porastającej gęsto pagórek. Niewiele obchodziło ją, jak dziwnie musiał wyglądać koń pociągowy w takim miejscu bez najmniejszych oznak, które sugerowałyby, że kiedykolwiek miał styczność z ludźmi. No, może pomijając fakt, że jej sierść była zdecydowanie zbyt dobrze utrzymana jak na dzikie zwierzę.

Klacz podniosła łeb i spojrzała na anielicę, stawiając czujnie uszy. Przez chwilę drobiła, przeżuwając trawę i oceniając przybysza, po czym powoli skinęła łbem, jakby na powitanie. Mogła oczywiście przesłać wiadomość mentalną, ale nie lubiła tego robić. Bardzo nie lubiła. Zaraz powróciła do skubania trawy, zerkając co jakiś czas na nieznajomą, tak dla pewności. Wszystko wszystkim, ale albinoska już parę razy zetknęła się z sytuacją, gdy była brana za zwierzę, co nie było znowu takie dziwne, jednak mamrotanie "chodź do wujaszka" albo próby wskakiwania jej na grzbiet z robiegu i uderzania piętami w boki były nieco drażniące. A przynajmniej piekielnie nieprzyjemne.

~ Rozleniwiająca pogoda, co? ~ Albinoska zauważyła, że anielica zdawała sie nie rozpoznawać w niej polimorfa, postanowiła więc w dość wredny sposób zorganizować sobie małą zabawę jej kosztem. Przesłała jej wiadomość mentalną z nieokreślonego kierunku, jednocześnie dalej skubiąc trawę. Co jakiś czas uderzała sie ogonem po bokach, by odgonić jakiegoś owada. W pewnym momencie wykręciła szyję tak, jakby chciała samą siebie ugryźć w zad, podniosła jednak tylko jedno z tylnich kopyt i podrapała sie nim po pysku. Zaraz potem wstrząsnęła grzywą z cichym parsknięciem. Ot, zwykła kobyłka, tylko troszkę wyrośnięta.

Gdyby klacz miała mimikę, ta konkretna uśmiechałaby się podle.
~ Wystarczyło powiedzieć, że nie chcesz rozmawiać, a nie ignorować... ~ Tym razem głos miał w sobie wyraźną nutkę smutku i wyrzutów. Właściwie Ekena zaczynała mieć ochotę wspomnieć coś na temat wewnętrznego głosu, ale stwierdziła, że to byłaby lekka przesada. W końcu nie umiała czytać w myślach, mogła przesyłać tylko wiadomości mentalne. Ale za to mogła poprowadzić krótki monolog. ~ Widzisz, moja droga... upał, trawa sucha... co z Ciebie za anioł? Co za emanacja dobroci? Przyniosłabyś biednemu zwierzęciu coś dobrego... tak, tak... widzisz, jak cierpi...
Właściwie koń nie wyglądał na ani trochę cierpiącego. Wręcz przeciwnie. Przedstawiał sobą obraz zdrowia i dobrego samopoczucia. Albinoska upomniała się tylko w myślach, by nie przedobrzyć. Jeśli anielica nie wiedziała zbyt wiele o polimorfach i ich możliwościach, szykowała się całkiem dobra zabawa.

Klacz zastrzygła czujnie uchem i uniosła nieco łeb, patrząc na anielicę i przeżuwając powoli trawę. Powoli obróciła się tak, aby stać przodem do nieznajomej i wbiła w nią uparty wzrok. Gdyby Chloe znała się nieco na koniach, zapewne zauważyłaby, że to konkretne zwierzę miało bardzo nietypowe oczy, jakby miało białe tęczówki. To właśnie był główny problem planu Ekeny na rozrywkowe popołudnie. Cokolwiek by nie robiła, kolory zdradzały, że nie była do końca normalna. Przy postaci konia, były to właściwie jedynie oczy, istniała więc jakaś szansa, że anielica nie dojrzy tego szczegółu. Albinoska była piekielnie ciekawa, jak nieznajoma zareaguje na takie zachowanie zwierzęcia, skoro cały czas wyglądała dość niepewnie. Polimorfka jakby zamieniła się w słup soli. Stała bez najmniejszego ruchu, patrząc uparcie przed siebie, na skrzydlatą.

Klacz nadal uparcie stała jak jakiś dziwny pomnik. Nie mrugała nawet oczami. Wyglądała, jakby zamierzała stać tak do końca świata. Gdyby była bykiem, albo psem, możnaby uznać, że planowała rzucić się na anielicę. Ale naet agresywne konie nie wykazywały raczej takiego zachowania. Jedynym ruchem było solidne chłośniecie się ogonem w bok, gdy jakis uparty giez usiłował ją ukąsić. Jeszcze jedynie lekki skurcz przebiegł po jej mięśniach, wprowadzając je w lekkie drganie i znów znieruchomiała. Ekena cieszyła się w tym momencie, że w tej postaci jej mimika praktycznie nie istniała, w przeciwnym wypadku, musiałaby znacznie bardziej pilnować mięśni twarzy.

Klacz w pewnym momencie zaryła kopytem ziemię w dość gwałtownym ruchu, po czym... obróciła się bokiem, przeszła kilka kroków do kępy koniczyny i zajęła sie jedzeniem. Wyglądało na to, że nie tylko straciła zainteresowanie anielicą, ale zachowywała się zupełnie, jakby nic się nie stało i nigdy w życiu nie przerywała skubania zieleniny. Była pewna, że takie zmiany zachowania musiały rozpraszać skrzydlatą i właściwie o to w tym momencie chodziło. Wszystko wskazywało na to, że nieznajoma bała sie podejść bliżej, albinoska zdecydowała sie więc poruszyć w możliwie niespodziewany sposób. Znów wyglądała jak najzwyklejszy w świecie, nieco znudzony koń. Ot, nic niezwykłego.