Zakon Światła Ostoja Fantazji

-A gram. Przyjaciółka mnie nauczyła nie tak dawno temu- Podszedł bliżej dziewczyny jednocześnie głaskając wiewiórkę opuszkiem palca wskazującego. Stojąc zaś już nad nią, dodał.
-O Kiera zaś się nie martw. Sprawę że to on będzie pilnował mnie.- W pomiędzy palcami ręki, którą głaskał zwierzę, pojawiło się jedno z kruchych ciasteczek, które Fin widziała w banku. Chłopak nie czekając na pozwolenie od dziewczyny, podał słodkość wiewiórce.
-Należy mu się, za to że tak brutalnie go tu targałaś...- Przysiadł na ziemi obok dziewczyny, uważając by nie z niszczyć instrumentu.
-A więc nadal uważasz, że umiejętność pisma nie jest Ci konieczna do szczęścia? No cóż... Powiem Ci że całkiem nieźle kombinowałaś z tymi ubraniami, ale trzeba je było raczej zdjąć a nie zmieniać. - W jego głosie znać było tę przesadnie męską pewność siebie.
-Dlatego też przygotuj się lepiej, bo jestem prawie pewien, że już wkrótce na palcu zrobi Ci się odcisk na palcu od pióra...

Chłopak zacisnął palce na ciastku trzymanym przez Kiera, po czym powiedział pieszczotliwie.
-Potrzymam Ci. Ty lepiej słuchaj swojej Pani. Kobiet trzeba słuchać, bo potem jest źle..- Trudno było stwierdzić, czy chłopak na prawdę próbuje nawiązać przyjaźń z zwierzakiem, czy też po prostu próbował zezłościć Łapę.
-Chcesz czy nie chcesz, to pisać i czytać będziesz. W końcu słowo się rzekło.- Nagle spoważniał i spojrzał na dziewczynę zimno.
-Czyżby Twoje słowo było tak niewiele warte?- Nie naciskając dalej, wstał na chwilę. Jednak jedynie po to, by usiąść wygodnie pod drzewem i oprzeć się o jego pień.
-Możemy jednak poczekać, jeśli takie jest Twoje życzenie. W sumie na razie i tak jest za ciepło na naukę. Dlatego właśnie wolę uczyć się w pomieszczeniach...- Wziął mandolinę do rąk, jednak nie zaczął grać. Nie znał zbyt wielu melodii, a te co już słyszał, były jakieś nie wyraziste. Próbował więc ułożyć coś prostego w głowie...

Shiro uśmiechnął się złowieszczo. Aż ciężko było uwierzyć, iż dziewczyną można tak łatwo manipulować. A przecież to była zwykła i niewinna wrażenie. Chłopak przez chwilę zastanawiał się, jaki skutek by miało napojenie Fin alkoholem i wymuszenie na niej przysięgi lojalności. Po krótkiej chwili zrezygnował jednak z tych niecnych planów. Nadal jednak zamierzał pokazać Łapie, jak niebezpieczną bronią mogą być słowa...
Z myśli tych wyrwała go atakująca zaciekle wiewiórka. Na całe szczęście ucha wojownika broniła gruba warstwa czarnych włosów, ale i tak było to spore zaskoczenie... Daray spojrzał ciekawie na gryzonia, a wkrótce jego oczy przybrały bardziej drapieżny wyraz.
-Słyszałem że w niektórych regionach Zakonu, wiewiórki na patyku uchodzą za prawdziwy rarytas.- Nie czekając na reakcje Fin, roześmiał się dając jej do zrozumienia że to tylko niewinny żarcik.
-Pytasz mnie o pogodę, a to przecież taki oklepany temat. A jednak pytanie to jest dość nie typowe i jak rozumiem, przesycone złośliwą ironią. Ja jednak pominę fakt iż prawdopodobnie było ono retoryczne i odpowiem Tobie. Najlepszą pogodą do nauki, jest taka pogoda o której się nie myśli. Nic nie powinno Cię wtedy rozpraszać.- Uśmiechnął się po mentorsku, a następnie ze zdziwieniem zobaczył, że nadal trzyma mandolinę w ręku. Po chwili przypomniał sobie co robił chwilę wcześniej i zaczął grać wymyśloną przez siebie melodyjkę. Była ona prosta i nadawała się bardzo dobrze do opowiadania jakiejś epickiej opowieści. Gorzej z tancami, czy odegraniem sceny dramatu...

Chłopak nie przerywając swojej gry, odpowiedział Fin.
-To takie pytanie, które zadaje się, lecz nie oczekuje się odpowiedzi. Co więcej, w większość przypadków pytający zna na nie odpowiedź. Zadaje je się, by... hymm- Tu zatrzymał się na chwilę, jak i również zatrzymała się grana przez niego melodia.
-Całkiem nieźle... A, tak! Zadaje je się by podkreślić daną rzecz, lub jest to trochę inna forma ironii. Wiesz co to ironia?- Nie czekając na odpowiedź, wojownik sięgnął do kieszeni by wydobyć piórko. Wcześniej bowiem szarpał za struny własnym palcem. Chwycił pewniej mandolinę i znów zaczął grać.
Była to ta sama melodia, a jednak teraz Shiro wzbogacił ją o wiele nowych dźwięków i narzucił nieco szybsze tempo. Melodia ta trwała mniej więcej minutę, a po tym czasie zapętlała się i jeszcze bardziej przyspieszała...

Shiro uśmiechnął się niewinnie obserwując dziewczynę. Był to jednak taki uśmiech, który mówił iż wojownik coś knuje. Nie odpowiedział Fin, bowiem wolał wpatrywać się w jej ciało, a to iż miała zamknięte oczy, niewątpliwie mu sprzyjało. Chłopak widział już kiedyś jak Łapa tańczy. Zapamiętał też melodię, którą wtedy wygrywała. Dlatego też spróbował zmienić swoją, tak by bardziej przypadła do gustu dziewczynie. Tak by wpasowała się w rytm dziewczyny. Jednym słowem chciał zmusić ją do tańca. Nie tylko po to by nacieszyć oczy, ale też po to by zobaczyć jak dużo czasu minie, nim wreszcie opadnie z sił. Zawsze można było jeszcze podkręcić tempo... To mogło być nader interesujące...

Wojownik był nieco zaskoczony zmienionym przez Fin rytmem, bowiem wyrwało go to ze swego rodzaju zadumy. A jednak dość szybko dostosował się do niej. Jego samego bolały już trochę opuszki palców. Nie grał ostatnio zbyt wiele, więc skóra na koniuszkach palców zmiękła. Zapewne jakby teraz pomachał mieczem, to nabawił wy się odcisków...
-Przeklęta biurokracja.- Zaklął po cichu mając na myśli bank, którym musiał kierować.
Postanowił o tym nie myśleć i dlatego po raz któryś tego dnia, cieszyć swe oczy ciałem dziewczyny. Efekt był o tyle lepszy, iż skąpy i tak ubiór, przylgnął teraz do Fin uwydatniając strategiczne punkty. Dobrze iż jego ręce same wygrywały melodię, bowiem Daray już o niej zapomniał...

Popatrzył przez chwilę na zwierzątko i powiedział mściwym głosem
-Jakby co, to będzie z niego piękny breloczek- Jednak pogłaskał pieszczotliwie Kiera i nie wydawało się wcale iż wcześniej był poważny. Chociaż z Shiro nigdy nie można było być pewnym na sto procent.
-Ładnie tańczysz.- Odpowiedział całkiem poważnie. Było to o tyle dziwne, że Shiro rzadko kogoś chwalił. No chyba że chciał się komuś przypodobać dla własnego zysku, ale teraz nie było takiej opcji.
-To chyba jest coś, co na prawdę powinnaś robić. Nie wiem jak to określić... Twój żywioł, czy jakoś tak...-Uśmiechnął się przepraszająco i wstał jednocześnie łapiąc Kiera i chowając go pod koszulę, do wewnętrznej kieszeni. Wojownik wszędzie musiał mieć jakąś kieszeń...
-Jednak zabawa nie jest wszystkim. Są jeszcze obowiązki. A Twoim obowiązkiem w tej chwili jest nauka pisania.-Uśmiechnął się z pozoru dobrotliwie, lecz dziewczyna wiedziała że był to złowieszczy uśmiech...