Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ogień w kominku buchnął Tym samym ogrzewał anioła i myśliwego który teraz, po turecku siedział przed źródłem ciepła. Uważnie słuchał to co mówił do niego Samael. Próbował zrozumieć co przeżył i co teraz czuje. Współczuł mu, nienawidził bólu i bardzo się go bał. Według niego, było to jedno z niedopracowań natury i jako istoty wyższe i rozumne powinny potrafić go kontrolować. W końcu był to zbędny komunikat gdy już wiedziałeś, że nic ci nie jest i wyjdziesz z tej choroby i ran cało.
Na całe szczęście człowiek dziś nie filozofował. Miał inne zmartwienie, musiał co chwilę doglądać poszkodowanego.
Gdy dojrzał tajemniczy materiał w jego dłoni  zignorował to. Nie mógł tak po prostu odebrać tego zielonoskrzydłemu, nie w tym stanie w którym był. Musiał poczekać, aż ten ochłonie, inaczej mogłoby to odbić się na jego, już fatalnym stanie psychicznym.

Ogień w kominku palił się w najlepsze. Ciepło które się zeń wydzielało rozgrzało cały cech i znużyło do snu myśliwego, który z braku jakiegokolwiek zajęcia poza doglądaniem rannego, postanowił się zdrzemnąć. Niestety, ten błogi stan przerwało wkroczenie wampira którego najwyraźniej nikt nie nauczył manier i dobrego zachowania. Jego krzyk zerwał na równe nogi człowieka, który teraz był wściekły. Nienawidził z całego serca takich istot, tych które uważają się za nie wiadomo kogo i uważają, że mogą sobie na wszystko pozwolić. Nikt nie miał prawa go budzić z tak lichych powodów. W końcu to nie szkoła, a nawet jakby to trzeba było najpierw uporać się z tym całym bałaganem, wszędobylskim burdelem.
Araton spojrzał z pode łba i ruszył w stronę swojego głupiego gościa. Wziął go za fraki i zaczął mu dobitnie tłumaczył co wypada, a czego nie. Po chwili otworzył drzwi i wyrzucił go z budynku.
Następnie trzasnął ze złości drzwiami. Chwilę trwało gdy wreszcie doszedł do siebie, ale i tak zrujnowało mu to zajście calusieńki dzień.
Westchnął głęboko ze zmęczenia i podeszły do anioła wyciągnął z jego dłoni zakrwawiony materiał. Rzucił na niego okiem i odłożył na parapet przy którym stało łóżko.
-Widzę, że nadal jesteś w szoku? Kto ci kazał lecieć? Przecież harpie nie są przezroczyste, nawet najstarszy starzec na świecie, by je dojrzał bądź usłyszał. - Zmarszczył swoje czoło i spoglądał z politowaniem na Samaela.

Jego reakcja była natychmiastowa. Uniósł prawą rękę do góry i wymierzył cios pięścią w twarz anioła. Nie mógł pozwolić, by ten co rusz wpadał w panikę. Miał już powyżej dziurek od nosa tego wszystkiego, on też miał ograniczoną cierpliwość której pokłady na dziś już się skończyły.
Teraz musiał znów oczyścić rany i je zabandażować, ale pytanie czym? Została mu tylko koszula którą miał na sobie, a bluzkę już wykorzystał jako ściereczkę. Ale cóż miał innego zrobić, jak znów nie wyjść na zewnątrz i powtórzyć to co robił wcześniej? I tak też uczynił.
Po powrocie zdjął zakrwawione opatrunki i obmył rany, po chwili rozdarł swoją górną część odzienie i zabandażował Samaela najdokładniej jak mógł.
Później przycisnął zielonoskrzydłego do łóżka w taki sposób, by nie mógł się poruszać. To była ostatnia szansa, by się uspokoił, w innym przypadku nie zdoła mu już pomóc.
-Słuchaj idioto! - Krzyknął myśliwy i dodał. -Zrób tak jeszcze raz, a pożałujesz. Wiec, że mogę skrócić twoje cierpienia w każdej chwili, ale tego chyba nie chcesz, prawda?

Cały czas przyglądał się zakrwawionemu materiałowi. Pochłonęło go to tak bardzo, że zapomniał o bożym świecie, popadł w zadumę. Cała ta sytuacja była nadmiar dziwna. Przecież członek eskadry północnej nie mógł ot tak zwyczajne dać się zranić głupim harpią. Czyżby chłopiec o którym wspomniał był celem poświęceń?
Ale teraz myśliwy nie mógł tego w żaden sposób potwierdzić, anioł był nieprzytomny. Może za bardzo na niego naciskał? W końcu nie posiadał żadnej wiedzy psychologicznej, chociaż ta go bardzo interesowała. Czyżby Samael... nie, nie mógł tak myśleć. Dzięki eskadrze zakonnicy czuli się bezpieczni, przecież nie przyjmują tam byle kogo.
-Niech to szlag! - Krzyknął przez zęby. Teraz był bezsilny.

Tak, nie było czasu na rozmyślania nad sensem, sensu życia i jego bezsensu! Tu i w tej chwili trzeba było działać! Myśliwy rozejrzał się energicznie po pokoju i nie znajdując nic co mogłoby zbić gorączkę uchylił okno. Teraz tylko to mógł uczynić.
Człowiek zaczął się szykować do opuszczenia na chwilę anioła. Ubrał buty i zarzucił swoją bluzkę, niestety nie miał pod spodem koszuli, a w taki ziąb... No nic musiało mu wystarczyć to co ma.
Spojrzał jeszcze tylko na kawałek zakrwawionego materiału. Wolał go na razie tu zostawić, inaczej mógłby i na pewno, by go zgubił w tych śniegach i innych ziemiach,
Ruszył pędem w stronę drzwi i nie oglądając się za siebie otworzył je i wyszedł, nie było czasu do stracenia.

Vicky dotarła tu pierwsza, w końcu miała skrzydła... Spojrzała niepewnie na stojącego w drzwiach chaty wampira, wzruszyła tylko ramionami i weszła do środka. Na łóżku leżał nieprzytomny zielonoskrzydły anioł. Był ciężko ranny, natychmiast znalazła się przy nim. Odłożyła torbę medyczną na podłogę, tak, żeby móc w każdej chwili do niej sięgnąć. Odgarnęła zakrwawioną pościel i obejrzała go dokładnie. Był opatrzony prowizorycznie, ale to nie wystarczy, ehh najlepiej byłoby go zabrać do szpitala, tylko jak? Szybko przyniosła sobie czystej wody. Zdjeła opatrunki, na wszelki wypadek je odmaczając, żeby mu przypadkiem jeszcze bardziej nie zaszkodzić. Wyciągnęła z torby środki do dezynfekcji i bandaże. Przy rozcinaniu starych pomagała sobie zręcznie skalpelem. Delikatnie przemyła ranne miejsca, sprawdziła czy nie ma żadnych złamań. Wymyła anioła z krwi i założyła nowe opatrunki. Anioł gorączkował, na to też musiała coś poradzić. Przygotowała najsilniejsze leki jakie miała i podała nieprzytomnemu zielonoskrzydłemu, co wcale nie było łatwe, powinno jednak pomóc, o ile nie wdarło się w rany jakieś zakażenie.

Teraz zostało jej tylko czekanie na człowieka, który ją tu sprowadził. Usiadła wygodnie, tak, żeby móc obserwować pacjenta i drzwi jednocześnie.

Vicky jęknęłą w duchu. Żałowała, że nie jest w szpitalu tylko w tej niewielkiem drewnianej chatce, tam byłoby znacznie łatwiej. Wyciagnęła z torby medycznej środki uspakajające, pomyślała, że po powrocie do szpitala, będzie musiała uzupełnić swoje zapasy. Podała je aniołowi z nadzieją, że tamten zaśnie i na nowo zajeła się zakładaniem opatrunków nie rozwijając tych starych, tylko zakładając jedne na drugie, żeby nie poranić go jeszcze bardziej. Miała nadzieje, że to wystarczy, nie przychodziło jej do głowy nic więcej co mogłaby zrobić. Martwiła się także człowiekiem który po nią przyszedł... bardzo długo nie nadchodził... a jego pomoc byłaby nieoceniona.