Zakon Światła Ostoja Fantazji

Tytoń fajki właśnie się wypalił. Adramelech sięgnął do sakwy z zielem, ale była już całkowicie pusta. A wiec nadszedł ten czas... Rozejrzał się wokół, wszystko wciąż było pokryte białym puchem. Zauważył Aredhel i Tinuviel i machnął do nich, uśmiechając się. Potem pogrążył się w zamyśleniu, obserwując przelatujące z gałęzi na gałąź zimowe ptaki, które chwytając w szpony gałęzie, strzepywały trochę śniegu. Ćwierkały przy tym wesoło, a Nekromanta przypominał sobie miłe czasy spędzone w Groantress. Nie przeszkadzało mu to, że zimno wpijało się w jego pośladki, pozbawiając go czucia w nich. Kiedy w końcu będę mógł zawieźć te napitki i zająć sie odbudową karczmy? W tej chwili obrócił głowę i spojrzał wymownie na Aredhel Numenesse.

- Jesteśmy dwiema sierotkami, pozbawionymi dachu nad głową. Skoro ciebie sobie tam nie życzą, to mnie też... - elfka zamyśliła się, nadal opierając na towarzyszce - Już wiem! Wyobraź to sobie, Are. Ja i Ty, pod mostem, przytulone do siebie, a w okół nas zawieja, tony śniegu! Czyż to nie piękne? - spytała kończąc swą żywą gestykulację. Zaśmiała się, widząc twarz pół nimfy, która niezwłocznie dołończyła doń.
- Are... - Tinuviel zamrugała figlarnie - Are...
- Co? - spytała zciekawiona towarzyszka.
- Kto mnie przytuli?
Elfka miała zadziwiająco dobry humor. Chciało jej się śmiać, szaleć, wariować. To Aredhel tak na nią działała, tak pozytywnie na nią działała.
Wiedziała, że teraz już będzie dobrze.

Adramelech ni był może jakowymś wykwintnym smakoszem alkoholi, ani też nie miał zdolności wyczucia, czy też po względnym oględzinach stwierdzenia rodzaju napitku, jednak czuł w kościach, że Aredhel spisała się i zamówienie gotowe już jest, tylko czeka, aż zaniesione do Karczmy, napełni szkło i pobudzi gości jej do zabawy. Wstał, pomagając sobie Laską Baala. Skierował swe kroki do wnętrza przestronnego, ceglanego budynku i zapukawszy uchylił drzwi. W środku na krześle była pogrążona we śnie Elfka, a tuż obok niej jej przyjaciółka. Podszedł i ugłaskał ukochaną, by potem posłać uśmiech do pół nimfy i powoli wynosić przygotowane trunki. Nareszcie, tylko Karczma otworem nie stoi, a raczej dziurą. Ma nadzieję, że się te miernoty spiszą i budynek wznowią. Godzinę później wóz obładowany mięsiwem i wszelkimi trunkami oddalił się wąską, leśną ścieżką. Skrzypiały koła lekko, sapał Nekromanta, który musiał taszczyć ten wielki ciężar, dookoła biały śnieg w milczeniu przyglądał się owemu zdarzeniu.

Aredhel skinęła sztywno głową karczmarzowi mierzac go zimnym spojrzeniem jej czarnych jak smoła tęczówek. Po chwii zwróciła się do tropicielki i wymownie uniosła wzrok ku górze.
Obie zachichotały złowróżbnie sprawiając, iż Adramelech obejrzał się zaciekawiony przez ramię.

W budynku nagle zrobiło się cicho bez miarowego gulgotania trunków, chrzęstu śrub pracujących maszyn. Przerywały ją tylko oddechy dwóch istot przebywających w głównym pomieszczeniu.

- Cóż, nie będę Ci wybijać tego z głowy, ale milej widziany byłby tu mały młotek...

- Czemóż to młotek?

Nimfa westchnęła.
- Lepszy efekt - wyjaśniła z podstępnym uśmieszkiem.

-Gotowa, trochę się spóźniłaś - oznajmiła Aredhel tocząc wzrokiem po pomieszczeniu.

Nimfa westchnęła i z dziwnym usmieszkiem spoczęła na krześle wpatrując się w kamienną podłogę.
Strumyk nieopodal powoli rozmarzał, wzmagał się jego szum prześlizgujący się przez okna bez szyb. Delikatny wietrzyk mierzwił włosy zamyślonej Ness i przyjemnie chłodził policzki Tin rozglądającej się po pomieszczeniu; grzebiącej na półkach i zapleczu. Błądząc palcami w jakiejś szafce tropicielka natknęła się na... młotek.

Aredhel uśmiechnęła się pobłażliwie patrząc łaskawym okiem na 'młoteczek' dzierżony przez Tin w dłoni.
- Och, ty niedoświadczona - westchnęła z udawaną ironią.

Leniwie podniosła się z krzesła. Zeszła na zaplecze. Zaszturmowała zaszytą w kącie szafkę przewracając wszystkie znajdujące się w niej drobiazgi na lewo i prawo. Szafka była dość głęboka, tak więc postać nimfy zniknęła w niej praktycznie do połowy. Po chwili odgarniając włosy z twarzy, Ness wynurzyła się z ciężkim młotem w dłoni. Musiała przytrzymać go obiema rękami, gdyż jedną nie dała sobie rady. Za mało jem. Pomyślałam wojowniczka z przekąsem.

Wyszczerzyła się szeroko zmierzając ku tropicielce i wręczając jej narzędzie.
Zaśmiała się, przewracając zabawnie oczami ponownie spoczęła na siedzisku.

Arevis widząc go gdy przechodził wydobył Egzekutora i wbiegł do pomieszczenia zaskakując bandytę. Zaczął ciąć mieczem by go zabić. Chciał go zabić. Tym razem nie musi taszczyć bandyty żywego do więnia. Teraz może go zabić. Na jego twarzy wykwitł uśmiech szaleńca. "Nie!" skarcił się w myślach. Najpierw muszę spróbować go zwiążać i zaprowadzić żywego. Teraz atakował tylko ręce i nogi by tak poranić przestępcę by on nie mógł uciekać lub się bronić.