Zakon Światła Ostoja Fantazji

Lehora przytuliła się do małego Smoka, pogłaskała po głowie.
- Nie bądź na mnie zły... - powiedziała i poklepała czule Astarotha po szyi. Podniosła się na nogi, otrzepała sukienkę i poprawiła włosy.
- Ja jestem gotowa w każdej chwili... - powiedziała z uśmiechem na twarzy. Spojrzała jeszcze raz na Astarotha, zeby sprawdzić, czy znowu zasnął, a potem oczekująco popatrzyła na Kraght'nara...

Lehora patrzyła z niedowierzaniem na Smoka. Po chwili jednak podeszła do Kraght'nara i dotkneła jego skóry lekko ręką i cofneła ją gwałtownie, jkaby chciała sprawdzić, czy aby napewno jego skóra w tej postaci nie parzy. Gdy już przekonała się, że tak nie jest, wdrapała się po jego nodze i wygodnie usiadła na siodle. Czuła się dziwnie. Siodło zawsze kojarzyło jej się z jazdą konną, a nie lotem na Smoku.
- Nie będziesz szaleć, prawda? - zapytała niepewnie Kraght'nara, przytulając się do Astarotha...

I znów znalazła się przy studni. Tyle, że tym razem nie było tu nikogo. Jedynie hulający wiatr i zacinający deszcz.
Co przygnało polimorfkę w to miejsce, a na dodatek w taką pogodę? Chyba tylko chęć złapania jakiegoś chorubska. Ale nie od dziś wiadome było, że Ireth robiła wiele różnych rzeczy, bardzo często nierozumianych przez innych Zakonników. Tak też było teraz. Zwyczajnie snuła się bez celu z zarzuconym na głowę kapturem zupełnie nie przejmując się chłodem. Krople spływały obfitymi strumieniami po płaszczu, bębniły o ziemię, o mur okalający studnię. Łączyły się w małe ciągi wodne zdążające do najbliższego zagłebienia w ziemi. A ona to wszystko obserowoała. Tak po prostu.
W końcu jednak podeszła do studni, by usiąść na jej murku. Zawsze była samotniczką, osobą mającą swoją orbitę gdzieś poza całym zakonnym, i nie tylko, społeczeństwem. Nigdy jej to tak bardzo nie dokuczało, do teraz. Była spowrotem na tym świecie już od wielu dni, wciąż jednak nie mogła przywyknąć do wszystkich tych odczuć. Zupełnie tak jakby, gdzieś w jej wnętrzu znajdowała się dziura, którą niesposób było zapełnić. Bo tak naprawdę nie miała z kim tak zupełnie szczerze porozmawiać, zwierzyć się. Nie było tutaj osoby, którą darzyłaby tak dużym zaufaniem, gdy jej zaufanie zostało tak brutalnie zdradzone.
Teraz czuła się naprawdę samotna, w każdym wymiarze tego słowa. Dlaczego więc przyszła w odludne miejsce, zamiast wybrać się do Karczmy, gdzie od istot maści wszelakiej aż się roiło? Chyba dlatego, że nie potrafiła się w nim odnaleźć. Bo tam był gwar, śmiech, rozmowy, z którymi ona nie potrafiła sobie poradzić.
Tkwiła więc tak w błednym kole, rozważając powrót do swych rodzinnych stron. Na parę tygodni, może na miesiąc, czy dwa. Tam może udałoby się jej odnaleźć na powrót dawną siebie. Później wróciłaby i dalej byłaby 'wzorową' zakonniczką. Tylko czy jej rodzina byłaby gotowa na jej odwiedziny?
Rozmyślała tak, wpatrując sie w płynącą wodę. Ignorując fakt, że jest przemoczona do suchej nitki, że wiatr najpewniej obdarzy ją zapaleniem płuc czy innym takim badziewiem.

Może dawniej, w okresie 'świetności' byłaby w stanie niejako wyczuć zbliżającego się człowieka. Może gdyby nie zamyślenie w końcu by go usłyszała mimo raczej kiepskiej kondycji fizycznej i psychicznej. Przewrotny los jednak chciał, że Ireth nie miała bladego pojęcia, ze ktoś do niej podchodził. I właśnie dlatego zareagowała, tak jak zareagowała.
Zerwała się gwałtownie z miejsca, jednocześnie obracając się. Ciężki od wsiąkniętej wody płaszcz zafurkotał dziko, a potem zupełnie skrępował jej ruchy. Pech chciał, że zupełnie ją omotał, sklejając się tu i ówdzie jak to mokre rzeczy mają w zwyczaju. Chwilę 'majestatycznie' szamotała się, by się wyplątać, by po dłuższej chwili stanąć na lekko ugiętych nogach, wpatrując się w przybysza niczym spłoszone, przerażone zwierze. Właściwie to cała jej postać, nie tylko spojrzenie przywodziła na myśl coś zwierzęcego, dzikiego i jakby nieokiełznanego.
- Czuję co? - Szepnęła w końcu, przerywając wiszącą w powietrzu cisze zakłócaną jedynie monotonnym szumem deszczu. Cały czas bacznie spoglądała na człowieka. Skąd się tu wziął? Jakie miał zamiary? Dlaczego postanowił ją zaczepić? Te i wiele innych pytań przewijało jej się przez głowę.

Ostatnio edytowany przez Ireth (2010-04-11 18:07:43)

Spojrzała najpierw na zachmurzone niebo, potem na kałuże i insze wodne strumyki, na sam koniec wzrok swój kierując na dłoń mężczyzny. To było niedorzeczne, nierealne i wprost niemożliwe. Czy to jej umysł ponownie płatał jej figle? Czy może oczy ją zawodziły przez strugi deszczu lejące się z nieba?
Bądź, co bądź mężczyzna wyglądał całkiem realnie, choć jego propozycja była tego przeciwieństwem. Cały czas stała jak wryta, wpatrując się w wyciągniętą dłoń i nie bardzo wiedząc co ma o tej całej sytuacji myśleć. Bo zakładając, że mężczyzna nie był jednak jej urojeniem to wciąż pozostawał jej zupełnie obcy. A jeśli ma złe zamiary? Może tylko udaje, a tak naprawdę ma w zanadrzu coś zupełnie odwrotnego od niewinnego tańca w deszczu?
Z drugiej jednak strony, gdyby zaufać. Ponownie poddać się działaniu chwili, żyć pełnią życia i nie bać się wyzwań? Gdyby tak na nowo uwierzyć, że nie wszyscy mają złe intencje?
Ciężko było jej się do tego przekonać, gdy juz raz ktoś tak bardzo zawiódł jej zaufanie...
- A Ty przyjmniesz? - Odpowiedziała pytaniem. Powoli wyprostowała się, nadając sobie tym samym bardziej ludzki wygląd. Deszcz wciąż bębnił o jej ramiona, głowę, wciąż spływał ciurkiem po twarzy. Wciąż zachęcał do tańca? Uśmiechnęła się delikatnie i spojrzała w te jadowicie niebieskie oczy nieznajomego. Ponoć były zwierciadłęm duszy, jednak czy umiałaby z nich tą duszę odczytać? Na pewno nie.
Powoli, jakby z wyuczoną ostrożnością cofnęła się o krok, by chwile później wykonać zgrabny obrót. Płaszcz ponownie zawirował, tym razem jednak polimorfka poruszała się wolniej, więc efekt splatania nie nastapił. Wyciągnęła dłoń w kierunku mężczyzny.
To mógł być najdziwniejszy wieczór w jej życiu...

Miała ostatnią chwilę zawachania, przemożną chęć by uciec, którą skierowała jednak na dalszy plan umysłu. Niech zabawa się zacznie, niech w zapomnienie na ten jeden raz pójdą wszelkie zahamowania. Jakże naiwna potrafiła być!
Początkowo zupełnie nie mogła odnaleźć się tym osobliwym tańcu, nie mogąc ani naśladować kroków mężczyzny, ani tez za nim nadążyć. Bo próbowała mu się oprzeć. Bo nie chciała dopuścić do tego by w jakikolwiek sposób stracić kontrolę nad swoimi działaniami. Do tego jeszcze jego ruchy były zupełnie nieadekwatne do muzyki jaką komponowała nautra. Może były w jakiś sposób uporządkowane, jednak tylko w chaosie jaki tworzyły. Z czasem jednak kiedy jej opór słabł, szło jej paradoksalnie coraz lepiej. Wpatrując się w te błękitne oczy tak naprawdę bardzo powoli odsłaniała tą głębszą część siebie. Tak jakby zupełnie obcy jej człowiek swoim zachowaniem, czy w ogóle swoją osobą otworzył w niej jakąś bramę.
Jakim cudem mogło do tego dojść?
Poddała sie jego ruchom, gdzie on szedł tam i ona, gdzie on wykonywał zwrot, ona była ułamek sekundy za nim. Prowadzona niczym marionetka, którą nigdy stać się nie chciała. Dlaczego więc teraz było inaczej? Bo zadziałała najprymitywniejszym instynktem, na bok odsuwając analizę. Bo dała ponieść się chwili.
A teraz tańczyła jakiś chory układ w takt szumiacego deszczu i wiatru, podążając za mężczyzną, którego imienia nawet nie znała.

Jej myśli pognąły gdzieś daleko przed siebie, zostawiając za sobą jedynie niczym nieskalaną pustkę. Pierwszy raz od bardzo długiego czasu Ireth odrzuciła rozum, którym zawsze się kierowała. Pozwoliła sobie na zupełnie inne, niepodobne do siebie zachowanie.
Wszystko jawiło jej się teraz zupełnie inne, tak niesamowicie ostre, przynoszące nowe szczegóły, nowe znaczenia. Nie skażone jeszcze światem i ogólnoludzkim postrzeganiem. Było czyste, niezwykłe, jak ta ulotna chwila, jak kolejny krok, a ona chłonęła to wszystko. Bo on pokazał jej jak. Bo podążając za nim, oddając mu we swoiste władanie swoje zmysły, otworzyła oczy na to inne piękno, ukryte do tej pory. Jak to się mogło stać? To chyba jedyne pytanie, którego jej myśl rozpaczliwie się uczepiła i puścić nie chciała. Kolejny krok, kolejny obrót i...
Nagle znalazł sie tak blisko.
Za blisko? Za szybko? Zbyt natarczywie?
Powietrze uciekło jej z płuc i przez moment nie mogła złapać oddechu. Serce zabiło tak, jakby chciało wyrwać się z piersi, uciec. Znów odezwało się w niej to małe spłoszone zwierzątko, któym po części tak naprawdę była. Zesztywniała, chyba tylko gwoli wyuczonego odruchu. Nie ruszyła się jednak z miejsca, choć tak nakazywał jej rozum. Wręcz krzyczał, że to zasadzka, że należy się bronić przed takim zachowaniem, a jeśli nie bronić to chociaż zniknąć czym prędzej.
Ona stała jednak dalej, nieobecnym wzorkiem patrząc przed siebie. Cóż z nią uczynił ten człowiek? I cóż uczynić jeszcze zamirzał?
- Kim Ty jesteś? - Szepnęła, przerywając tą dziwną szumiącą ciszę.