Zakon Światła Ostoja Fantazji

Shukuchi znowu przywędrował pod garbiarnię, tym razem jednak w celu odebrania swojej zamówionej sakwy na pieniądze. Stanął przed drzwiami do niej. Puknął kilkukrotnie w drewniane drzwi i wszedł do środka, chcąc uchronić się od zawieruchy panującej ostatnio na terenach zakonu. W całej okolicy wiał ostry wiatr, który drażnił przechodniom oczy i targał włosy i ubrania innych. Do tego już sypał śnieg, czyli jest dość zimno. Elf tym razem ma zarzucony na siebie płaszcz, który zapiął na kilka guzików. Wszedł głębiej do garbiarni.
- Erufaile? Jesteś? - Zawołał, a jego głos echem odbił się w garbiarni. Rozejrzał się dookoła, szukając wzrokiem elfki. Jednak na daremno. Pewnie była gdzieś na zapleczu. Stanął przy oknie i wyjrzał przez nie na zewnątrz. Zima już opanowała targ zakonu, czego nie dało się nie zauważyć. Tupnął dwukrotnie nogami, raz lewą, a raz prawą, aby strzepać z butów lekką warstwę śniegu. zrobił kilka kół aż w końcu stanął przed ladą, prostując się i wkładając zmarznięte ręce do kieszeni.

Elf uśmiechnął się, widząc sakwę. Powoli zbliżył się do elfki, odbierając jej z dłoni sakwę. Spojrzał na nią, uśmiechając się jeszcze szerzej. Spojrzał teraz na swoją nową sakwę, oglądając ją dokładnie. Spróbował rozciągnąć i słowa Erufailë się sprawdziły - sakwa była z bardzo mocnej skóry. Spojrzał na nią.
- Dziękuję Ci, Erufailë. - Wyjął dukaty i zaczął pakować do niej swoje pieniążki. Wszystkie spokojnie się zmieściły i jeszcze zostało miejsca. Podczas całego zajścia, które mimo wszystko trwało tylko chwilę uśmiech zszedł z ust elfa, jednak znowu jego twarz rozpromieniała, gdy tylko spojrzał na elfkę.
- Świetnie wykonana robota. - Dodał, przypinając sakwę do pasa i zakrywając, zapinając guziki od płaszczu. - Życzę Ci miłego dnia, Erufailë. Uważaj, wieczorem może być całkiem chłodno, już teraz jest strasznie zimno. - Mrugnął do niej, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył do wyjścia. Zatrzymał się przed drzwiami, odwracając się. - Jak będziesz miała ochotę na odrobinę rozkoszy, wpadnij do mojej piekarni niedaleko ratusza. Chętnie sprzedam rogaliki z różnym nadzieniem. - Zachichotał, po czym otworzył drzwi. Do garbiarni wpadł nagły powiew wiatru i ustał dopiero, kiedy elf zamknął drzwi. Oddalił się w stronę swojej piekarni, chcąc odpocząć.

Kiedy zimny powiew wtargnął do środka, Erufailë podniosła wzrok znad kartki papieru, wzdrygając się. Za oknem prószył śnieg tak gęsto, że widoczność była dosyć ograniczona; uśmiechnęła się - podobał jej się ten opad atmosferyczny. W samej Garbarni panowało jednak przyjemne ciepło - zasługa pieca znajdującego się na zapleczu.
Omiotła wzrokiem przybysza; uśmiechnęła się lekko, słysząc jego słowa. Miała jeszcze kilka skór na stanie, ale nie było ich zbyt dużo; poza tym, przydałoby się coś nowego. Dla Erufailë skóra z lisa była szczególnie interesująca, nawet, jeśli nie byłoby klienta na jakiś wyrób z niej - mogłaby obszyć sobie futrem kaptur płaszcza... Nie, lepiej - mogłaby pójść do Madette i poprosić o uszycie porządnego, zimowego płaszcza z kapturem obszytym lisim futrem.
- Kupię lisią skórę, chętnie zaopatrzyłabym się też w jedną skórę z dzika i jedną z niedźwiedzia, ale chciałabym najpierw je obejrzeć - odpowiedziała. Odezwał się w niej zmysł estetyczny, chciała obejrzeć umaszczenie.
- Kły mnie nie interesują - uśmiechnęła się.

Kiedy wręczył jej skóry, Erufailë, chwiejąc się lekko, położyła wszystko na ladzie. Jedna skóra z niedźwiedzia i druga z dzika nie ważyły razem może specjalnie dużo, ale ciężar sześciu niewygarbowanych skór był już lekko zauważalny.
Dokładnie oglądała zdobycze Drowa; oceniała ich jakość, stan i umaszczenie.
- Wezmę tą - wskazała na niedźwiedzią skórę o jasnobrunatnym kolorze - i tą z dzika - jej wzrok spoczął na skórze o umaszczeniu czerwonobrązowym, z ciemną pręgą biegnącą w miejscu, w którym kiedyś znajdował się prawdopodobnie kręgosłup.
- Ile Pan by sobie życzył? Uprzedzam, może się targować - uśmiechnęła się do Drowa.

Erufailë uśmiechnęła się, mile zaskoczona.
- Tak, oczywiście. Za skórę lisa dam dziesięć dukatów, za dzika piętnaście i za skórę niedźwiedzia dwadzieścia, z czego kupię dwie niedźwiedzie skóry. To daje łącznie sześćdziesiąt pięć dukatów za siedem skór, z czego płacę za cztery... I dorzucę od siebie jeszcze dziesięć, tak na dobry początek - mrugnęła do Drowa porozumiewawczo.
Taki układ był dla niej naprawdę dobry - dawał jej dosyć duży zysk przy kosztach mniejszych niż zazwyczaj.
Będzie miała kilka nowych skór i coś do roboty, ponieważ ostatnio trochę się nudziła.
Odliczyła siedemdziesiąt pięć dukatów, włożyła je do nowej sakwy i podała przybyszowi.
- Pańskie pieniądze - uśmiechnęła się.

Garbarnia stała zamknięta na cztery spusty. Coś spowodowało, że zwykle nieprzyjemny zapach unoszący się w okolicy zniknął. Być może sprawiło to zimno, a być może wiatr. Jednak zwykle działo się tak, jeżeli miejsce będące garbarnią od dawna nie było używane. Najdziwniejszym był jednak fakt, że na drzwiach widniał tajemniczy symbol:

Co mógł oznaczać? I kto go tu pozostawił?

Drobny, łysawy mężczyzna wyszedł z przylegającego pomieszczenia. Najwyraźniej urzędował tu pod nieobecność właściciela. Spojrzał podejrzliwie na nowo przybyłego, po czym wyniósł z zaplecza paki z miarami i wypisał kwit. Nie odezwał się i odprowadził kowala do drzwi bardzo podejrzliwym wzorkiem. Nie ufał jego słowom.