Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Ale ja nie wytrzymam jak nie poczuję twojego ciała pod moimi dłoniami - powiedział bezradnie.
Wykorzystując swoją zwinność i szybkość wydostał się z objęć Raisy i szybko podbiegł do wbitego w fotel sztyletu. Pochylił się nad nim i przyłożył doń sznurek, którym były obwiązane jego nadgarstki i zaczął nim o niego pocierać. Po krótkiej chwili sznurek swobodnie opadł na podłogę, a sam rozmasował wolne już nadgarstki. Wszystko to wykonał bardzo szybko by nie pozwolić, Nimfie, przeszkodzić sobie.
-Tak lepiej - powiedział podchodząc do łózka z wolnymi rękoma.
Padł plecami na łóżko i szybko chwycił dłonie Raisy i pociągnął lekko by opadła i znalazła się na nim. Jego ręce zaczęły się delikatnie przesuwać po jej plecach coraz to niżej i niżej. W końcu znalazły się na jej pośladkach, gdzie już zostały i zaczęły po nich błądzić.
-I co teraz? - spytał wystawiając przedrzeźniająco język.

Wydawało mu się, że to wszytko nie dzieje się na prawdę. Wydawało mu się, że śni i pewnie zaraz obudzi w najmniej oczekiwanym momencie. Jednak zdał sobie sprawę, że zarówno dotyk jej ciała, jej oddech, który czuł na swoim ciele, wszystkie te doznania były nazbyt realne, by mogły okazać się snem lub marzeniem.
-Ode mnie? - spytał figlarnie. - Skoro tak to przygotuj się na chwile pełne rozkoszy i uniesień - powiedział uwodzicielsko.
Zmienił pozycję tak by znaleźć się nad nią. Złożył przelotny pocałunek na jej ustach i zaczął schodzić coraz niżej. Obsypał pocałunkami  całą jej szyję i znów zszedł jeszcze niżej. Jego usta dosięgły jej piersi i zaczęły je lekko ssać najpierw jedną potem drugą zakańczając delikatnym przygryzieniem brodawek. Gdy znalazł się przy brzuchu zaczął językiem kreślić na nim sobie tylko znane znaki.
Jego ręce powędrowały do jej spódnicy i zaczęły ją powoli zsuwać.
Pragnął poznać smak każdego najdrobniejszego zakątka jej ciała.
Każdego.
Nie odrywając języka od jej brzucha posłał jej namiętne spojrzenie.

Czuł, że Nimfa odczuwa przyjemność.  Gdy zaczęła się wierzgać ze śmiechu i zdołała jakoś wykrztusić: "Łaskotki", Lejsu oderwał język od jej brzucha. Wiedział co oznaczały łaskotki, sam miał bardzo czułe pod pachami i pomiędzy żebrami.
-Przepraszam, nie wiedziałem - powiedział z uniesionymi brwiami.
Obrócił ją z powrotem na brzuch, a sam zszedł z łózka i uklęknął prze nim. Zsunął spódnicę całkowicie, a ta opadła na podłogę.
Klęcząc przed łóżkiem nałożył sobie jej nogi na swoje barki. Powoli zaczął całować jej nogi. Zaczął od stóp gdy nakładał je na swoje barki, a gdy już tam spoczęły całował coraz to wyżej i wyżej. Łydki, kolana, uda obu nóg. Przyłożył czubek języka do wewnętrznej strony jej uda i zaczął nim jechać w górę, by dotrzeć do miejsca, w którym mógłby doprowadzić Raisę do początku ekstazy.

Ostatnio edytowany przez Lejsu (2010-05-22 20:05:15)

Spojrzał jej w oczy i wszytko zrozumiał, jej spojrzenie faktycznie wyrażało wszystko. Usiadł obok niej i objął jej nagie ramiona swoją ręką.
-Przepraszam - powiedział. - Wybacz. Chyba się trochę zapędziłem. Ale sprawiasz, że wszystkie inne rzeczy przestają dla mnie istnieć. Nic więcej się dla mnie nie liczy.
Zdał sobie sprawę, że faktycznie mógł się trochę zagalopować. Nie chciał źle. Ale ani on, ani ona nie byli jeszcze gotowi na takie posunięcie. Nie tak szybko. Pragnął Nimfy z całych sił, ale jeszcze chwilę będzie musiał poczekać - wiedział, że musi.
Zaczął lekko muskać skórę na jej ramieniu.
-Cóż - podjął - zatracam się w tobie, i tyle. - Uśmiechnął się.

-Ale ja muszę uciec. - Uśmiechnął się szelmowsko.
Wstał z łózka. Spojrzał na leżącą Nimfę, a w jego oczach mogła odczytać, że to był tylko żart i nie ma zamiaru odchodzić daleko. Podszedł tylko do kominka, do którego wrzucił kilka szczap drewna i rozpalił ogień. Za oknem widział przesuwające się szybko po niebie ciemne chmury, więc wolał zapalić w kominku by nie było im, półnagim, zimno. Choć atmosfera, która między nimi panowała była bardzo gorąca wolał jednak by ogień wesoło trzaskał w kominku i dodawał tym samym więcej romantyczności do atmosfery.
Wrócił szybko i położył się obok Raisy.
-Już jestem. Nie było mnie zaledwie chwilkę, ale już zdążyłem się za tobą stęsknić. - Pocałował ją delikatnie w usta. - Masz może ochotę na - spojrzał po półkach nad piecykiem - gorącą czekoladę? Tylko ją mam. Mam jeszcze butelkę wódki, ale... - Zmarszczył czoło.

-W takim razie czekolada - rzekł wstając z łózka.
Podszedł do piecyka i rozpalił pod nim ogień, korzystając z kilku drobniej porąbanych drewienek. Gdy ogień dobrze się rozpalił, Lejsu postawił na piecyku czajnik z wodą. Następnie zdjął z półki dwa kubki i pojemnik z czekoladą. W środku była resztka, ale starczył w sam raz na dwa kubki. Pachniała wspaniale jak zawsze. ta gorąca czekolada była wyjątkowa - nigdy nie traciła świeżości, a po zalaniu nigdy nie stygła, ale niestety już się skończyła, tak jak większość cudownych rzeczy w życiu człowieka. Dostał ją spory kawałek czasu temu od potężnego czarownika Danu, poza ziemiami Zakonu, którego zapewne już nigdy nie spotka.
Usiadła na krześle z wyciągniętymi przed siebie nogami, czekając aż woda się zagotuje. Spojrzał na lezącą na łóżku Nimfę.

Po jej słowach zdał sobie sprawę, że jemu też brakowało bliskości z Nimfą. Jednak to nie była to jedyna rzecz jaką sobie teraz uświadomił. Mianowicie zdał sobie sprawę z tego, że jej osoba była teraz jedyną rzeczą jaka wiązała go teraz z Zakonem. Był pewien, że gdyby jej nie spotkał już dawno opuściłby te ziemie. Bo co innego go teraz tu trzymało? Wszyscy starzy znajomi - Silver, Tin, Adramelech - opuścili Zakon. Wszędzie kręciło się mnóstwo nowych twarzy, którzy już za sam wygląd prosili się o rozładownie na nich swojej agresji.
Odetchnął ciężko i podszedł do łózka i położył się obok Raisy, obejmując ją ramieniem.
-Jesteś dla mnie wszystkim -  rzekł. - Na prawdę. Nic poza tobą już mnie nie trzyma w tym miejscu.
Woda w czajniku jeszcze nie zaczęła wrzeć.

-I nie odejdę - odpowiedział.
Spędził tu już za dużo czasu i za dużo tu przeżył by ot tak opuścić to miejsce bez powodu. Tym bardziej teraz gdy spotkał Raisę.  Obdarzył ją zbyt dużym uczuciem. Ale dopiero teraz zdał sobie sprawę z poważniejszych konsekwencji tego uczucia. Czy był dla niej odpowiedni? On, człowiek z puszczy.
-Nie odejdę - podjął po chwili. - Ale, czy będziesz ze mną szczęśliwa? Nie chcę Cię stracić, ale... - Nie wiedział jak dokończyć. - Musisz wiedzieć, że nie jestem taki zwykły. Lubię często wypić i to za dużo, a ostatnio nawet sięgnąłem po narkotyki. Lubię też często zaszyć się samotnie w puszczy na długi czas. Czy jestem Ciebie wart?
Mówił to wszystko w ogóle nie spoglądając na Nimfę, cały czas patrzył w sufit.