Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Co racja to fakt... Jak tylko skończysz z tym tutaj, daj znać.
Obojętnie ominął najpierw anioła, następnie elfa. Zza płaszcza wyciągnął jedną wielką chustę...
- Jedną ręką będzie trudno...
Najpierw rozłożył ją na podłodze. Następnie powoli przytargał ciało na nią. Starał się je dokładnie obwiązać. Męczył się z tym dobre kilka minut. Aż w końcu udało się. Ciało było "zapakowane".
- No to teraz możecie się bić. Będzie mięcho....

Raisa przechadzała się po mieście, gdy zauważyła pewny budynek. Wyglądał na opuszczony, a z racji, że ona miejsca opustoszałe lubi, weszła do środka. Uśmiechnęła się ironicznie, gdy zobaczyła zasuszone plamy krwi na podłodze. Cóż... Bułeczki zostały pocięte.
Pomieszczenie wyglądało jak piekarnia. Akuratnie poszukiwała pracy, więc co szkodzi przejąć to miejsce? Chyba nikt nie będzie jej miał za to za złe... No, przynajmniej nie na tym świecie - pomyślała, gdy popatrzyła jeszcze raz na plamę krwi.
Znalazła gdzieś miotłę i zaczęła zamiatać pomieszczenie z jakby metrowej warstwy kurzu.

Raisa drgnęła, słysząc, że ktoś puka w drwi wejściowe do pomieszczenia. Gwałtownie odwróciła głowę. Jej uczy rzuciła się zielona suknia z haftowanym. Najpierw nie rozpoznała znaku, jednak po chwili zorientowała się, że jest to symbol Mistrzyni. Uśmiechnęła się. Dopiero, co tu weszła, a już ma takiego gościa? Była trochę zakłopotana, bo nie wiedziała jeszcze, co gdzie jest. Zastanawiało ja też, czegóż może nieznajoma jej kobieta może chcieć? Chleba? Co ją tu sprowadza? Odstawiła miotłę.
- Witaj, Pani – powiedziała spokojnym głosem i skłoniła się – Proszę wejdź, śmiało.  W czym mogę Pani pomóc?

A więc ów tajemnicza kobieta jest Dwórką Mistrzyni. Raisa patrzyła z zaciekawieniem na kobietę. Gdy ta wyciągnęła z sakiewką nie wiedziała czy ma ją wziąć, czy co począć. Ostatecznie powoli i nieśmiało wyciągnęła po nią rękę. Czuła się trochę nieswojo, gdy spojrzała na plamy krwi. Jednak nie dała tego po sobie poznać. Słuchała uważnie każdego słowa Heny. Jednak niespodzianki nie skończyły się na sakiewce. Dwórka podała Nimfie zapieczętowany pergamin. Raisa wyciągnęła po niego rękę i ostrożnie, aby go nie pogiąć, chwaciła za niego. Przez chwil e wpatrywała się w kartkę.
- Dziękuję Ci, Pani, bardzo. Jednakże jaszcze ja nie miałam okazji się przestawić, za co bardzo przepraszam. Nazywam się Raisa - powiedziała i delikatnie się uśmiechnęła - Postaram się zrobić jak najwięcej pieczywa, aby Mistrzyni mogła wybierać to, na co ma ochotę. Jeszcze raz bardzo dziękuję.

Nimfa wytrzeszczyła oczy na Dwórkę. Transport? Skąd ona weźmie... Do głowy wpadł jej pewien pomysł. Na jej ustach pojawił się tajemniczy uśmiech.
- Ależ skąd... Mam nadzieję, że nie. Zrobię tak, jak mi, Pani, powiedziałaś - mówiła, a następnie powtórzyła - Na drugie piętro, Irmina. Czy mogę w czymś jeszcze pomóc?

Skinęła głową, aby a w ten sposób pokazać Dwórce, że przyjęła to, co mówiła do wiadomości. Nimfa odprowadzała wzrokiem Elfkę do drzwi, za którymi następnie ów przybyszka zniknęła.
- No to do roboty! - powiedziała do siebie Raisa.
W piekarni było jeszcze wiele do posprzątania, a Nimfa stwierdziła, że przyda się jeszcze trochę udekorować to pomieszczenie. Wszak miała cały czas 2 sadzonki, które by idealnie kontrastowały z tutejszym otoczeniem. Ponownie sięgnęła po miotłę i wzięła ją do ręki. Co prawda nie lubiła robić porządków, ale w piekarni musiało być czysto. Zaczęła zamiatać podłogę i śpiewać. Gdy to skończyła, zabrała się do ścierania kurzu e mebli, który podczas wycierania suchą szmatką, znalezioną przez Nimfę za ladą, unosił się w powietrzu. To bardzo zirytowało Raisę. 'Przydałoby się trochę wody' - pomyślała i udała się w głąb pomieszczenia, aby ją odnaleźć. Gdzieś na samym końcu stało wiadro do połowy zapełnione wodą. Wzięła je ze sobą i poszła w stronę mebli, które wcześniej zaczęła odkurzać. Tym razem z wycieraniem ich nie miała problemu. Sprzątała tak jeszcze przez długi czas. Gdy już się jej wydawało, że skończyła, w jej oczy rzuciły się plamy krwi na podłodze. Jej to nie przeszkadzało, ale co mogą mówić o nich jej potencjalni, przyszli klienci? Wylała na nie resztki wody z wiadra i zaczęła szorować, dopóki dopóty nie zniknęły całkowicie z podłoża. Dopiero teraz mogła uznać pracę za skończoną. Chwile odpoczywała.
- No to czas teraz udać się na farmę! - powiedziała i spojrzała na zapieczętowany pergamin i sakiewkę z pieniędzmi. Miała się strać zrobić wszystko jak najszybciej, a prawdę mówiąc z chęcią by teraz się przespała. Jednak nie pozwoliła sobie na to. Postanowiła udać się na farmę. Musiała jeszcze tylko znaleźć kogoś, kto by jej pomógł z transportem.



                               ********************************************

    Jak już miała wszystko, czego potrzebowała, to mogła zacząć pracę. Rozpaliła w piecu i najpierw zabrała się za zrobienie zakwasu - wodę, drożdże i odrobinę mąki zmieszała delikatnie ze sobą i teraz musiała je zostawić w cieple przez około dwie godziny. W między czasie znalazła dzieżę i umyła ją czystą wodą, a także przesiała mąkę przez sito i także pozostawiła ją obok pieca.
   Gdy zakwas już był gotowy, zabrała się za mięszenie ciasta, a gdy już była pewna, ze jest porządnie przygotowane, zostawiła je na dwie godziny, by urosło. Następnie wyrobiła chleb na blachy i zabrała się za jego pieczenie, a po około dwóch godzinach miała gotowe dziesięć wielkich blach chleba.
   Gdy chleb piekł się, Raisa zabrała się za wyrabianie ciasta na ciastka - w końcu trzeba będzie gościom osłodzić życie. Ciasto rozwałkowała i wycinała na nim szklanką małe ciastka, które posypywała czekoladą. Włożyła je do drugiego pieca, a gdy były gotowe - wyciągnęła je i po ostudzeniu posmarowała miodem. Powtórzyła kilka razy wszystko, a gotowe ciastka wsadzała do skrzyń, które wyścieliła czystym materiałem. Tak samo zrobiła z chlebem.
   
   Przed nią jeszcze wiele wypieków do zrobienia. Najtrudniejsze postanowiła zostawić na koniec, tak więc teraz kolej na pieczenie jakiś bułek na przekąskę dla gości. Tylko jakie by tu zrobić. Szukała pomysłu w każdej szufladzie z różnych szaf i kredensów. Podczas poszukiwań wpadł jej go głowy, że przecież może zrobić bułki, których przepis pochodzi z jej ulubionego kraju, w którym dawno temu miała okazje przebywać. Wzięła pergamin pióro i atrament do ręki i zaczęła spisywać, czego potrzebuje. Następnie przygotowała sobie odpowiednie blachy, naczynia i składniki. ‘Czasu brak na głupoty. Trzeba wziąć się do pracy!’ pomyślała i ochoczo zabrała się do wyrabiania kolejnych wypieków. 
   Na początek musiała rozcieńczyć odpowiednią ilość drożdży z wodą, a później wsypać, do przygotowanej przez siebie wcześniej miski, mąkę, aby następnie dokładnie połączyć oba te składniki ze sobą, zgniatając je, aż ciasto będzie gładkie. To, co udało się jej zrobić, zostawiła na chwilę, przykryte jakimś czystym materiałem. Tak oto powstała biga. Później zaczęła kroić i przygotowywać składniki, potrzebne do następnego etapu pieczenia.
   Kolejna faza wykonania bułek, była bardzo podobna do poprzedniej i zaczynała się od takich samych czynności. Ponownie rozcieńczyła drożdże z wodą i wlała do miski z mąką, również wcześniej przez siebie przygotowaną, jednak tym razem w większej ilości. Następnie musiała pokroić, zrobioną przez siebie w poprzedniej fazie bigę. Zaczęła zgniatać ciasto. Po wyrobieniu go odpowiednio, dodawała do niego stopniowo ziemniaków, drobno pokrojonych, soli, oliwy i przypraw. Następnie ponownie zaczęła wyrabiać ciasto, aby później przykryć je na jakiś czas materiałem.
   Jednak nie był to koniec roboty. Trzeba było je jeszcze podzielić, aby powstały bułki. Gdy to zrobiła ułożyła je na blasze i ponownie odstawiła, aby wyrosły. W czasie oczekiwania, postanowiła trochę ogarnąć nieporządek. Niepotrzebne już jej rzeczy odstawiła na bok, a blat stołu, na którym wykonywała czynności, wytarła mokrą szmatką, bo był cały brudny z mąki i innych składników. Gdy kuleczki z ciast już wyrosły, wstawiła je do piekarnika, aby się upiekły. Po pewnym czasie były już gotowe. Wciągnęła je i po ostudzeniu wsadziła do skrzyń, które wyścieliła czystym materiałem.
   Teraz czekała ja najtrudniejsza praca, a mianowicie musiała zrobić tort! Jednak jeden tort raczej nie wystarczyłby na taka uroczystość, więc postanowiła zrobić trzy: jeden duży i dwa od niego nieco mniejsze.
   Chciała, aby pierwszy tort był biały i z kilkoma warstwami. W tym celu przygotowała sobie odpowiednio większe od siebie, okrągłe blaszki oraz składniki. Na początku przygotowała biszkopt: ubiła piane z białek, dodając do niej cukry.  Następnie dodała do tego wymieszane żółtka z octem, a później do całości dodawała mąkę i wymieszała. Odstawiła to na chwilę. Wysmarowała każdą z tortownic olejem i posypała mąką, następnie wlała do nich cisto, a po wykonaniu tych czynności wstawiła do rozgrzanego już pieca. Po wystudzeniu nasączyła biszkopt alkoholem. Następnie przygotowała krem o smaku śmietankowym. Do jednej miski nalała mleka i wsypała odpowiednia ilość wiórków kokosowych, a do drugiej miski zamiast wiórków, dodała zmielone migdały.  Teraz wystarczyło tylko odpowiednio ułożyć ciasto. Przez chwile myślała, jak zrobić, aby ciasto było i dobre, i ładnie wyglądało. Na spód tortu ułożyła biszkopt, następnie nałożyła krem kokosowy, przykryła go biszkoptem, na który nałożyła krem migdałowy i tak cały czas. Jednak tort nie był biały. Postanowiła zrobić lukier. W tym celu wykorzystała białko z jajka i cukier. Ubiła białko na bardzo sztywną pianę, dodała cukier i ucierała wałkiem na gładką masę. A następnie pokryła nią tort.
Pozostała dwa torty wykonała prawie tak samo. Jednak jeden z nich pokryła fioletowym lukrem, który uzyskał taki kolor po dodaniu do niego soku z jagód, a trzeci pokryła lukrem brązowym – kakaowym i zrobiła na nim białe plamy z lukry, którym pokryła pierwszy z tortów.
    Pozostało jej jeszcze tylko udekorowanie ich. Na brzegach 5 warstw białego toru położyła czerwone i białe róże, a na samej górze ułożyła mały wianek w również z róż i małych białych kwiatków, a po środku wbiła duże, czerwono-białe lukrowe serce i małe postacie, jedną ze skrzydełkami, a drugą w sukience, jako ucieleśniona postać Ducha.
   Na drugi, czterowarstwowy, fioletowy tort nie miała za bardzo pomysłu, jednak sam jego widok, trzeba przyznać, że tort nie był zrobiony prosto, gdyż jego warstwy pozapadały się, jednak to dodawało mu tylko uroku. Na spodzie każdej warstwy zrobiła koraliki z białego lukry, a ściany pokryła fioletami, lukrowymi efektami roślinnymi. Na pierwszej i największej warstwie w jednym miejscu i na trzeciej  ułożyła mały bukiecik z bezowych róż i ich liści. Na samej górze również ułożyła takie działo, choć pokrywała ono całą górną powierzchnię warstwy. Jednak tort nadal nie wyglądał pięknie. Spojrzała na pergamin i do głowy wpadł jej świetny pomysł. Wycięła z kawałków kratki kształty motyli i pokryła je kolorowymi lukrami. Wyglądały przepięknie. Niektóre ułożyła w różnych miejscach na torcie, a niektóre wbiła na małe druciki, które powtykała w niego, tak na przykład zrobiła na samej górze tortu. 
  Trzeci tort również miał trzy warstwy jednak były ona kwadratowe, a nie okrągłe jak w poprzednich tortach i również trochę się pozapadały, ale i tym razem dodawało to tylko uroku.. Pierwsza warstwa była pokryta białym lukrem i miała na sobie brązowe kropki różnej wielkości z kakaowego lukru; druga warstwa była pokryta brązowym lukrem i miała białe kropki i tak na zmianę pozostałe warstwy. Raisa ozdobiła tort małymi bukiecikami ze słoneczników.
Następnie schowała każdy z tortów do osobnej skrzyni. Wystarczyło tylko teraz czekać na transport.

Ostatnio edytowany przez Raisa (2010-07-01 17:23:42)

- W porównaniu do Ciebie, słodziutka, tak... A skoro już tu jesteś... - powiedziała i uśmiechnęła się ironicznie. Kto, jak kto, ale Aleera miała to wyczucie, kiedy jest gdzieś potrzebna. Spojrzała na poustawiane skrzynie. Tak... Idealna wizyta!
- A może i TY wzięłabyś się do pracy, zamiast po terenach rolniczych się szwendać... - dodała również kąśliwie na koniec Raisa.
Tak, lubiła takie rozmowy ze Smoczycą.

- Bo wiesz, skoro już tu jesteś, to może pomożesz mi - powiedziała trochę nieśmiało Raisa.
Aleera zarówno budziła w niej sympatię i strach. Obawiała się jej gniewu, więc nie chciała bezczelnie jej uświadamiać, że zaplanowała sobie, że będzie jej siłą transportu. Uśmiechała się do niej, ukrywając w ten sposób zmieszanie. I nawet się to jej udawało. Trudno było jej prosić osobę, która już raz jej pomogła.