Zakon Światła Ostoja Fantazji

Do Karczmy wpadł zdyszany Sworder. Trzymał się za brzuch, który kurczył mu się już z głodu. Poczuł zapach, a właściwie smród w pomieszczeniu i już miał wyjść, kiedy przypomniał sobie, że jest głodny.
- Halo?! - krzyknął w rozterce. - Dajcie no mi tu ino jakąś sztukę mięsa, kufel piwa i pieczywo! Byle nie stare! - usiadł na starej ławce i otrzepał ją z pajęczyn.

Do kuchni wkroczył ciemnowłosy wampir w czarnej pelerynie i czarnym kapeluszu o szerokim rondzie. Ujrzał siedzącego anioła, który prosił o jedzenie. Necterisowi natychmiast skojarzył się z opierzonym pisklakiem. Jednak to, co zauważył w następnej kolejności szczerze go oburzyło. Oto wampir, przedstawiciel jego rasy ukradł aniołowi sakiewkę.
Necteris był wyjątkowo czuły na punkcie honoru i prawa. Szczególnie w wypadku wampirów, które były rasą szlachetną, mimo plugawych początków, i miłującą prawość.
-Okradł cię, ptasi móżdżku! - warknął wibrującym basem do anioła i puścił się w pościg za złodziejem.
Jego czarna peleryna, jak chmura dymu zdawała się wypełniać pomieszczenie, kiedy biegł. Żyła jakby własnym życiem, jak stado kołujących nad cmentarzem kruków. I oto wśród tego stada błysnął krwawy jastrząb chwalebną, honorową jasnością. W ślad za nim popędził drugi.
To Necteris dobył swych lśniących noży i pędził po zemstę. Zemstę, za plamę na honorze rasy.

Przed zadaniem ciosu przez goniącego wampira, Gurlox szybko położył się na ziemi uderzając głową o twardą podłogę. Szybko wstał i zaczął obiegać kuchnię dookoła tak, aby wampir go nie złapał. Nie cierpię guzów! pomyślał, nawet nie złapał się za głowę.
Gdy tylko nadarzyła się okazja próbował wyleciał niczym strzała przed drzwi wyjściowe z kuchni. Gdyby tylko to się to udało starał się biec ile sił w nogach nie oglądając się za siebie.
Starał się najbardziej o to, aby akcja skończyła się powodzeniem. Próbował wybiec z karczmy a potem ukryć się w pobliskich zaroślach tak aby go nie dopadli.

Ostatnio edytowany przez Gurlox (2010-03-04 15:46:24)

(Czy widziałeś żeby ktoś był obsługiwany w karczemnej kuchni?! Wejdź do karczmy a nie spamujesz tutaj bez potrzeby)

Gdy tylko złodziej przywarł do ziemi, Necteris cisnął w jego stronę lśniący nóż. Celował w obojczyk mając nadzieję na przyszpilenie tej plamy na wampirzym honorze do posadzki. Jeżeli jednak uciekinier wstał i zaczął biegać, lub uciekać w jakimkolwiek kierunku, zajadły oprawca ruszył w dalszy pościg ściskając w dłoni drugi nóż gotowy go ciosu. Nie zamierzał zabijać tego osobnika. Nie. Honor nakazywał mu odprowadzić go przed oblicze sprawiedliwości, a nie dokonywać samosądów.

Chwilę po bluzgającej krwi Necteris spadł na swoją ofiarę niczym pikujący jastrząb. Klęknął na jego plecach dociskając Gurloxa do ziemi. Następnie chwycił go za włosy i pchnął jego głowę w przód chcąc trzasnąć nią o posadzkę. Dobry siniak wzmaga pamięć, a Necterisowi zależało, ażeby złodziej zapamiętał sobie jego i tę sytuację. Wyszarpnął sztylet z obojczyka rannego i wytarł o jego ubranie. Dźwignął krwawiącego wampira i milcząc wywlókł go z kuchni.
Miał poczucie spełnionego obowiązku.

Adramelech przechadzał się chwilę po piętrze, by ożywić wspomnienia. W końcu jednak brzuch dokrzyczał się do mózgu i Nekromanta zdecydowanie skierował swe kroki ku Kuchni. Otworzył drzwi. Służby sprzątające to przeżytek, nastała moda bałaganu, jak widzę. Wszedł i rozejrzał się za jedzeniem. Pootwierał szafki i szuflady, węsząc smakołyków w postaci mięsa lub słodkości. Miał też nadzieję na znalezienie mąki lub innego surowca do zrobienia sobie czegoś strawnego.

Jednak kuchnia była kompletnie pusta, ogołocona do ostatniej okruszyny. Pieprzony letarg pozbawił ich nawet ostatniej kromki chleba i ostatniej ćwiartki wódki, a teraz ktoś tu jeszcze kradł...
Przecież dopiero niedawno uprzątnięto stąd zgniłe żarcie i wniesiono jakieś resztki zapasów, zakonserwowane przez dusi groszy, potrafiących chować mąkę sprzed trzech lat, bo wtedy była tańsza... Ten kto za to odpowiadał, powinien nie tyle spłonąć, co płonąć po wieczne czasy, okresowo będąc zalewanym lodowatą wodą.
- Straszne, prawda? – odezwał się nagle dziewczęcy głos zza pleców nekromanty – Wszystko ukradli!
Stała tam. Piękna, młoda, urocza, pociągająca… Ideał kobiecego piękna w formie dziewki karczemnej, najwyraźniej duszycy, bowiem jej oczy były tak szare, jak skrzydła pewnych aniołów. Dekoltem mogłaby obdzielić trzy takie jak ona, piersiami cztery, nogi miała długie do samej ziemi, a burza… zielonych włosów mamiła magią seksu.