Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Wydaje mi się, że niedługo stąd pójdą - szepnęła, wyłowiwszy kose spojrzenie czarnowłosej dziewczyny.
Ale pozostawała jeszcze pantera. Sol wiedziała, że to polimorf. Wszystkie znaki na niebie i ziemi, aż krzyczały na ten temat. Żadne - nawet wybitnie inteligentne zwierzę - nie biega sobie po Wieży samopas. Co więcej, nie ogląda posągów i nie przypatruje się tabliczkom, jakby czytała, co jest na nich napisane.
Westchnęła, zbierając włosy dłońmi, jakby chciała je związać w koński ogon, odsłaniając doskonały rys swej twarzy.
Ale czy aby na pewno? Bystry i analityczny wzrok takiej wiedźmy jak Skimrra powinno wypatrzyć dziwne, o ile nie niebezpieczne podobieństwo do jednej z zakonniczek. Tylko, że duszyca zajęta była rozmową. W innym wypadku zauważyłaby, że regularny kształt twarzy Solaithiel, a nieokolony czarnymi włosami bardzo - a nawet za bardzo przywodzi na myśl Amazonkę...
- Gdzie chcesz się udać? - wyszeptała mu miękko do ucha.

Na moment na jej twarzy odbiło się zdziwienie, które równie szybko jak się pojawiło to i zniknęło. Przecież wiedziała, że Skimrra jest psionikiem, przecież już tego dzisiaj doświadczyła. Co więc mogło być nietypowego w fakcie, że odezwała się jej myślach? Może tyle, że polimorfka się tego nie spodziewała. Może akurat nie w tej chwili. Cóż to 'uczucie' czyjegoś głosu w głowie było nawet całkiem zabawne. Takie inne.
Pokiwała lekko głową. Nie wiedziała cóż to był za Dom Wody, ani gdzie go szukać. Nigdy przedtem nawet o takim miejscu nie słyszała. Ale co szkodziło temu, by spróbować poznać nowe lokum?
- Nie znam tego miejsca, będziesz musiała prowadzić. - Powiedziała cicho. Cóż ona nie potrafiła komunikować się tak jak Skimrra. Czy może potrafiła, ale tylko w swoich zwierzęcych postaciach, ale i tak bardzo rzadko z tej umiejętności korzystała. Była dla niej zbyt... Niepowiązana z naturą wilka, orła czy też myszy. Używała tego jakby drugiego głosu tylko i wyłącznie w sytuacjach awaryjnych i bez innego możliwego wyjścia. Starała się w ten sposób rozgraniczać bycie zwierzęciem i bycie człowiekiem. Mogło wydawać się to dziwne, jednak postępowanie Ireth nigdy nie było jasne w każdym calu.
Powoli podniosła się z ziemi, największą uwagę przykuwając do faktu, by brońcie bogowie, nie spojrzeć na panterę. Komicznie przedreptała kilka kroczków w miejscu, jakby chciała obudzić lekko zastane mięśnie. Potem jej wzrok powędrował na wiedźmę. Oczy mówiły mniej więcej tyl co, idziemy?

Ostatnio edytowany przez Ireth (2010-03-19 20:10:50)

Ekena nie obróciła się ani razu, nie drgnęła. Wciąż siedziała zgarbiona, wpatrując sie w tabliczke, jedynie po odgłosach rozpoznając, że Sala była pusta. Wstała powoli i łapa za łapą powlokła się do okna, kładąc się przed nim tak, by widzieć niebo. Łeb złożyła na łapach, leżąc na brzuchu, co robiła dość rzadko. Jakże żałowała, że żyła. Nie chciała sie zabić, nic by to nie dało. Żałowała tylko, że została wskrzeszona. Gdyby Sulam nie zrobił tego, wszystko byłoby dobrze. Może, gdyby nie jej głupi wybuch na Polu Cmentarnym Ireth nie dowiedziałaby sie, czemu powróciła z martwych... ale miała prawo wiedzieć. Miała pełne prawo wiedzieć i albinoska mogła tylko mieć nadzieję, że kiedyś to zrozumie. Coraz więcej myśli przebiegało przez łeb polimorfki, sprawiając, że zaczynała spierać się sama z sobą. Leżała tak, wściekając się na siebie, aż zmusiła sie do uspokojenia i snu, korzystając ze spokoju Sali Chwały.