Zakon Światła Ostoja Fantazji

Nazwa Artefaktu: Naszyjnik Odbicia

Opis: łańcuszek zrobiony jest z ogniw splecionych ze sobą w kształcie trójkątów, w każdym trójkącie osadzony jest nieznanego pochodzenia kryształ, w bladoniebieskim kolorze, przy zetknięciu ze skórą, kryształy robią się delikatnie ciepłe i emitują nieznany rodzaj przesyłu telepatycznego. Działa w obszarach górskich i leśnych. Najprawdopodobniej stworzony przez druidów, w celu nawigacji w nieznanych terenach leśnych.

Działanie: W razie problemu daje konkretne instrukcję jak opuścić dane miejsce




Nazwa Artefaktu: Naszyjnik Odbicia

Opis: Bransoleta, przypomina trochę kształt ciernistych drzew, jednak nie rani dłoni, zrobiona z bladozłotego metalu, najprawdopodobniej połączenie mirhitu z złotem, osadzony jest w niej jeden duży czerwony rubin.

Działanie: Widzenie w ciemnościach




Nazwa Artefaktu: Naszyjnik Odbicia

Opis: Naszyjnik z zębów folie, ma około 50cm długości, zęby zostały spiłowane w kształt, niewielkich łagodnie zakończonych sopli, osadzono je w srebrnej oprawie, na której po wewnętrznej stronie wytrawne oko, może dostrzec, zaklęcie zapisane w języku starożytnych elfów.

Działanie: Daje możliwość tworzenia pola ochronnego




Nazwa Artefaktu: Monety Zysku

Opis: Trzy miedziane monety, na pierwszy rzut oka wyglądają jak zwykłe miedziaki, o małej wartości pieniężnej, jednak mało kto wie, że stworzone zostały przez trzy wiedźmy południa.

Działanie: Dwa razy większa szansa na znalezienie kosztowności

Nazwa Artefaktu: Pierścień Myślicieli

Opis: Założony zmniejsza zapotrzebowanie energii na używanie psioniki. Zwiększa też również siłę pchnięcia telekinetycznego.

Działanie: Zwiększa siłę psioniczniczną (+2 do U)




Nazwa Artefaktu: Pierścień Myślicieli

Opis: Długi granatowy płaszcz z kapturem.Będąc w bezruchu i w cieniu płaszcz ten pozwala na zakamuflowanie się w dowolnym miejscu, czyni nas niewidzialnym.

Działanie: Niewidzialność gdy się nie poruszasz




Nazwa Artefaktu: Zbroja Kolców

Opis: Srebrna świecąca zbroja z kolcami na plecach i naramiennikach. Średniej wielkości zbroja o podwójnym opancerzeniu dzięki kolcom na plecach. Zbroja wbrew swojej wielkości nie jest zbyt ciężka.

Działanie: Silna obrona





Nazwa Artefaktu: Hełm Czaszki

Opis: Złoty hełm wyglądający jak czaszka. Bardzo dobrze chroni głowę, wytrzymały. Dzięki czarnym klapkom w miejscu oczodołów hełm zapobiega oślepnięciu przez mocne światło.

Działanie: Ochrona przed mocnym światłem




Nazwa Artefaktu: Hełm Czaszki

Opis: Czarne,skórzane rękawice nabijane ćwikami w miejscach knykciów. Po wewnętrznej stronie dłoni są chropowate co znacznie ułatwia trzymanie broni. Dość wytrzymałe rękawice ciepłe, w środku z powodu futra. Ćwieki wykonane z metalu są magicznie przytwierdzone.

Działanie: Po zapięciu nie da się ich zdjąć bez zgody

Oto, com znalazł w skarbcu nieśmiertelnego pustelnika:

„Źródło Aley”
Toć jest srebrna obrączka z wprawioną weń perłą wielkości dużego ziarenka grochu. Klejnot ma barwę białą, z połyskującymi, błękitnymi żyłkami. Rozmiar obrączki wydaje się dostosowywać do grubości palca noszącego.

Śród Międzyrzeckich elfów i driad krąży pewna stara legenda, o nimfie wodnej, najadzie imieniem Aley. Przed laty opiekować się ona miała niewielkim źródełkiem w Lesie Źródeł,  Bersil. Wsławiła się ona w czasie Pierwszej Wojny Demonów, gdy otchłanne hordy bezcześciły święte lasy. Właściwie dalszy ciąg legendy nie jest jasny; Stary Lud zna jego wiele wersji, w dodatku niechętnie się nimi dzieli. Tak czy siak, potężna moc poświęcenia Aley (jakie by ono nie było, i czego by ono nie dotyczyło) przetrwała w krystalicznie czystej wodzie źródła, do którego nikt nie zna drogi. 
Pierścienie zwane „Źródłami Aley” mają przeróżne moce; twierdzi się jednak, że każdy z nich został wykonany z perły, wyłowionej z ukrytego źródła, nad którym niegdyś sprawowała ona pieczę. Nikt właściwie nie wie, jak twórcy pierścieni udało się zdobyć rzeczone klejnoty, i czy są one autentyczne –ty bardziej że po świecie krąży ich co najmniej setka.

Magia zawarta w przytłaczającej większości z nich –tak jak w tym –jest dość słaba. Noszący pierścień człek łatwo zauważy, że pragnienie dosięga go dwakroć rzadziej niż innych. Poza tym, w wodnych odmętach ma on niezwykłe szczęście do omijania wirów, mielizn, niewidocznych skał i innych niebezpieczeństw –co oczywiście nie oznacza, że morze czy rzeka nie mogą zabrać mu życia.


„Uczta Wampira”
Jest to słusznych rozmiarów, ozdobny kielich. Stopka i czarka wykonane są z czarnego obsydianu, oplecionego żyłkami srebrnego drutu, przechodzącego w smukłą, srebrną nóżkę. „Uczta Wampira” zdobna jest czterema, osadzonymi w czaszy rubinami wielkości przepiórczego jaja, oraz pokrywającymi niemal całą jej powierzchnię, złowrogimi runami, których chyba nie da się odczytać, a które w razie takiej próby wywołują bezzasadny niepokój. W razie dłuższego wpatrywania się w któryś z klejnotów można odnieść wrażenie, że jest to oko jakiejś istoty, bacznie nam się przyglądającej.

W starożytnych almanachach, można odnaleźć przedstawiającą naczynie rycinę, opatrzoną krótkim opisem. Miałby to być rytualny kielich, używany przed kilkuset laty podczas plugawych obrzędów ku czci bezimiennych demonów –to z niego nikczemny arcykapłan wypijał krew zabijanej w okrutny sposób na ołtarzu, ludzkiej ofiary. Sekta mroczne ów praktyki odprawiająca, została ponoć wypleniona w 987 r.p.D., przez rycerzy zakonnych Złotej Klingi. Kielich jednakowoż zaginął, i po dziś dzień wymykał się paladynom i inkwizytorom.

W „Uczcie Wampira” drzemią starożytne, mroczne moce, które każdy średnio rozgarnięty magus zaliczy do sfery czarnej magii demonów. Otóż, gdy po zabiciu przeciwnika upuścić nieco jego krwi do rzeczonego naczynia, nabierze ona magicznych właściwości: pomoże zregenerować rany i podziała na pijącego pobudzająco, niwelując zmęczenie. Na dłuższą metę (po kilku użyciach) jest to jednak uzależniające –właściciel kielicha będzie odczuwał nieodpartą, popartą silnym bólem potrzebę mordowania i gaszenia pragnienia krwią. Powiadają, że gdy i wtedy nie zaprzestać korzystania z „Uczty Wampira”, ściągnie się na siebie klątwę wampiryzmu.                                                                   


„Czyściciel”

Jest to sztylet o smukłym, raczej wąskim ostrzu długim na stopę. Wykonany jest w całości ze  srebra z niewielką domieszką innych metali, mającą zapewnić mu odpowiednią twardość. Ma krótki, prosty jelec. Rękojeść owinięta jest dziwaczną, szarobiałą skórą, mającą zapewnić pewny chwyt. Cała broń pozbawiona jest ozdób, prócz wyrytych na ostrzu krasnoludzkich run, układających się w słowo „Czyściciel”.         

O przeszłości i historii broni nic nie wiadomo. Tego typu sztyletów co roku produkuje się dość sporo –na potrzeby wiedźminów, łowców bestii, poszukiwaczy przygód i innych ludzi, mających spore szanse natrafić na przeróżne niebezpieczne istoty. Na przeznaczenie „Czyściciela” do tępienia potworów wskazuje materiał, z którego go wykonano –wszak zabójcze dla wielu stworów i wynaturzeń właściwości srebra są dobrze znane –jak i nazwa. Z kolei przeczyć mu wydaje się kształt broni –ostrze ukute przeciw większym i silniejszym od człowieka stworzeniom winno być raczej szerokie i solidne, „Czyściciel” zaś ma klingę podobną do rycerskiej mizerykordii. Sugeruje to raczej ciężko opancerzonego przeciwnika.

Nie stwierdzono żadnych szczególnych mocy sztyletu, prócz morderczego dla lykantropów, wąpierzy, strzyg i tym podobnych potworności działania srebra, z którego ukuto broń. Ostrze trzeba ostrzyć i konserwować jak każdą inną, zaś słabe wywarzenie utrudnia rzucanie.




„Ognistogrzywy”

Masywny i ciężki hełm, ukuty na krasnoludzką modłę. Wydaje się naprawdę, starożytny: wykonano go chyba ze spiżu, lub innego, podobnego stopu. Jednakowoż uszkodzenie go jakąkolwiek, nawet żelazną bronią wcale nie jest proste –każdy czarodziej wie, że brąz najłatwiej ze wszystkich metali chłonie magię…
„Ognistogrzywy” wyposażony jest w policzki, nosal, okularowatą osłonę oczu, siatkę z drutu stanowiącą ochronę dla ust oraz wydatny nakarczek –dzięki czemu chroni głowę niemal całkowicie. Skronie zdobione są ozdobnymi, czernionymi rogami. Z osłony karku natomiast wyrastają takoż czarne wyobrażenie płomieni, od których być może pochodzi nazwa hełmu. Potwierdzają to pokrywające go runy, w których niewątpliwie drzemie magia. Część z nich jest nieczytelna, inne wydają się nie mieć sensu –jednak cztery czarne znaki na czole układają się w słowo „Ognistogrzywy”.   
Całość z przodu jest okopcona i pokryta warstwą popiołu. Wygląda to, jakby noszącemu hełm wojownikowi smok plunął w twarz, albo jakoby wojak ów próbował pod osłoną swej zbroi sforsować płomienie.

Historia niezwykłej ochrony głowy jest niezwykle długa i bujna. Ukuta ona została dla thana klanu Orsanig, w kilkanaście lat po Rozpęknięciu, jeszcze przed rozpoczęciem wytopu żelaza. Hełm służył mu w wielu bitwach, i był przekazywany z pokolenia na pokolenie –a każdy z noszących go Orsanigów okazywał się sławnym wojownikiem. Jako że klan Orsanig znany jest jako ród Smokobójców, hełm został magicznie uodporniony na smoczy ogień.
Niestety, zdarzało się, że bogowie pobłogosławili thana kilkoma synami –wtedy zwykle wybuchał spór między braćmi, chcącymi otrzymać cenny artefakt. Rozwiązaniem takich problemów było niepisane prawo, przekazujące „Ognistogrzywego” najstarszemu spośród potomków właściciela. Nie był to sposób idealny, ale do przyjęcia dla wszystkich.   
Niezbyt dawno, bo przed kilkudziesięciu laty than klanu Orsanig, niejaki Thoren Widłobrody uczynił od rodowej tradycji i prawa odstępstwo. Miast darować hełm pierworodnemu Aradenowi, przekazał go najmłodszemu, umiłowanemu Denowi, pochodzącemu z drugiego małżeństwa. Skrzywdzony Arden pozwolił, by gniew zaćmił mu zmysły –i, by odzyskać należne mu dziedzictwo, zabił przyrodniego brata. Jako kandydat na głowę rodu nie został za ów zbrodnię ścięty, ale wygnany z ojczystego Kharita-Damu. Na wygnanie zabrał ze sobą hełm…
Ponoć długo włóczył się po świecie, zyskując sławę świetnego wojownika, znanego jak „Ognistaogrzywy” (niechybnie od noszonej przezeń ochrony głowy). Znający go świadkowie przysięgają, że wszystkimi bohaterskim czynami chciał zmazać dawne winy, o czym z rzadka wspominał towarzyszom.
Arden Ognistogrzywy poległ w pamiętnej bitwie pod Alakarą, kiedy to najemna rota „Srebrnych Niedźwiedzi” trzy dni powstrzymywała ataki dziesięciokroć liczniejszych goblinoidów, umożliwiając tym samym okolicznej ludności ucieczkę z zagrożonego najazdem terenu. Padł pod koniec boju, osłaniając wodza roty przed atakiem ognistego demona, wezwanego przez któregoś z szamanów. Jedni stwierdzili, że była to kara za przelanie bratniej krwi; inni, że uczynkiem tym dzielny khazad zmazał zbrodnię sprzed lat. Pochowano go z honorami, hełm jednakowoż, zerwany z głowy wojownika przez ognistą pięść złego ducha, zaginął na polu bitwy.

Krasnoludzki hełm wydaje się być obdarzony potężną mocą. Po pierwsze –stanowi doskonałą ochronę przed ogniem, tak zwykłym jak i magicznym czy smoczym. Po wtóre –noszącemu go wojownikowi niezwykle szczęści się w boju. Utarło się też, że „Ognistogrzywy” karze niegodnie postępujących właścicieli, zawodząc, gdy jest najbardziej potrzebny.

Nazwa Artefaktu: Esencja Ciemności

Opis: Czy ktoś sobie kiedyś wyobrażał jak można zebrać całą przedwieczną magię, tę użytą teraz i tej która zostanie użyta, w jednym miejscu? Wszystkie szczątki zaklęć skumulowane w jednej kuli. Oczywiście wszelka zła, mroczna, mana i pozostałości po zaklęciach... Czarnej Magii i Nekromancji. To wszystko połączone ze słowem Avarone'a! Esencja wszystkiego co mroczne i potężne. Skumulowana w jedną całość, to właśnie jest Esencja Ciemności. Nie da się jej stworzyć, można ją jedynie przyzwać w bardzo skomplikowanym rytuale. Jak na razie obliczono że istnieją takie tylko dwie... Można to pojąć!? Tyle magii, tyle siły pochodzącej od istot żywych, martwych, a nawet od bogów, a tylko takie dwie... Głupi płomień zapałki może sporządzić gigantyczne szkody, tylko przy użyciu tej kuli...

Działanie: Zwiększenie siły zaklęcia trzynastokrotnie (Jedną kulę można użyć tylko 13 razy)

Nazwa Artefaktu: Berło Silata

Opis: Laska o długości około metra trzydziestu. Na długiej czarnej lasce osadzona jest mała smocza czaszka z zestawem kości. Legend o tym nie było dużo, jednak napiszę tutaj prawdziwą historię jaka spotkała tę broń. Otóż... Dawno temu, żył pewien smok, Silat. Był on gigantyczny i potężny. Stosował mroczną magię by panować nad całym ludem z doliny w której mieszkał. Codziennie dostawał to co chciał. Gdy tylko chciał się ktoś buntować, lub uciekać, natychmiast ginął. Jednak w podziemiach miasta kształcił się pewien mag, którego marzeniem było zostanie bohaterem. jako cel ustawił sobie zabicie Silata i przejęcie władzy w okolicy... W końcu gdy czuł że to jego czas zabrał swoje berło i ruszył do jamy smoka. Po krótkiej wymianie zdań rozpoczęła się niebezpieczna walka, w której ginęło wiele osób. Walka przeciągała się przez całą dolinę. Aż w końcu dotarła do miasta. Straty były większe niż jak byli posłuszni... Ale nagle nadarzyła się okazja do pokonania smoka. Rzucając kończące zaklęcie załatwił smoka, który stracił swoje siły i był mały niczym większy jaszczur... Jednak całe miasto go znienawidziło i został wygnany. Wziął ze sobą ciało Silata. Okazało się później, że Smok jednak był żywy. Po długiej rozmowie zrozumieli że źle zrobili... Poza tym są tak słabi że niedługo umrą, jednak Silat poprosił bohatera o to, bo go nie opuszczał nigdy... I po śmierci Smoka jego kości zostały zatknięte na berle bohatera, tak powstało Berło Silata

Działanie: Pomocnik w formie berła