Zakon Światła Ostoja Fantazji

Patrzyła z przerażeniem na Lehorę.
- Wariatka... - wymamrotała.
Cała ta sytuacja była bardzo dziwna. Może Nimfa się czegoś naćpała?
- Wybacz, ale wole mężczyzn od kobiet. Nie toleruje związków homoseksualnych - mówiła dziwnie luźno - A jeżeli chcesz mnie jakoś poderwać... Yyyy... Oby nie. A nawet jeśli to musisz zmienić taktykę.
Co prawda Nimfa nie wiedziała, co ma powiedzieć. nigdy nie znalazła się w takiej sytuacji. A skoro nie, to postanowiła zwiewać z herbaciarni jak najszybciej.
- To ja może przyjdę innym razem - ponownie wymamrotała i biegiem ruszyła ku wyjściu.
Była przerażona zachowaniem Lehory. Choć w końcu spotkała inną osobą niż ona sama, która porównywała się do boga. Zadziwiające. Spojrzała na pomieszczenie, w którym ostatnio kosztowała pysznych herbat. W pomieszczeniu, które przed chwilą opuściła słyszała Lehorę. Jej oddech. Sapała jak jakiś Smok, ale to nie ma nic do rzeczy. Raisa odwróciła głowę, ale nie zobaczyła Nimfy. Bała się, że zwariowała i będzie chciała ją zabić.  'A to by był pech nad pechami'... Ruszyła ku drzwiom wyjściowym i chwilkę później za nimi zniknęła.

Zza węgłem budynku Herbaciarni ktoś czekał, a na dźwięk dzwoneczka niechybnie się ożywił. Drzwi zamknęły się ze swoistym dla siebie szczękiem. Mężczyzna odziany w płaszcz ciemny i długi, wychylił się lekko i ujrzał drobną a kształtną sylwetkę nimfy. Obserwował ją od dłuższego czasu. Liczył na duże pieniądze, a za tak śliczny towar z pewnością trafi mu się niezła sumka.
Poprawił kaptur i naciągnął rękawice. Okolica była pusta. Mieszkańcy miasta mieli swoje zajęcia i zmartwienia.
Stanowczym krokiem ruszył ku niczego nie spodziewającej się przecież nimfie, a gdy był na tyle blisko, by wyciągnąć ku niej swe ramiona - zrobił to. A nim zdążyła krzyknąć, zakrył jej urękawiczoną dłonią usta i syknął do ucha:
- Milcz, panienko. Nie stawiaj oporu. Jesteś taka śliczna. Przecież nie chcemy stracić na Twojej urodzie, prawda? - wykręcił jej jedno ramię i kolanem pchnął do przodu. - A teraz idziemy grzecznie.
Domyślał się, że nimfa z chęcią i zaciekłością stawi opór, ale był silnym mężczyzną i nie zawaha się użyć wobec niej siły. Siniak jeden czy drugi zejdzie, a ewentualne złamanie - zrośnie...

- Nie rzucaj się. Im mniej masz siniaków, tym ładniejsza jesteś - syczał jej do ucha.
Silniej chwycił jej rękę i umknął w stronę ciemnej uliczki. Widać znał Quidsors, które wcale ie było takim porządnym miastem. Jednak Raisa świetnie uniemożliwiała mu szybkie poruszanie się.
Mężczyzna przeklął szpetnie. Pchnął ją mocno przed siebie...
- Bardzo mi przykro - powiedział jeszcze i mocno zdzielił ją wierzchem dłoni w twarz.
Nimfa nawet nie zdążyła poczuć bólu, gdy upadła i najzwyczajniej w świecie straciła przytomność.
Mężczyzna podszedł do niej i pochwycił w ramiona.
Potem czmychnął w plątaninę uliczek i zaułków, które chętnie kryły go w swych ciemnościach.
Raisa ni mniej, ni więcej została uprowadzona...

Za oknem przemknął cień, a po chwili ściany herbaciarni zatrzęsły się lekko. Nie trzeba było długo czekać, by rozległo się nie tyle gorliwe, co nieznoszące czekania pukanie do drzwi.

Kraght'nar w pierwszej chwili był równie zaskoczony, jak Lehora. Właściwie to nie bardzo wiedział, jak się zachować. Sam nie miał większych problemów z przyzwyczajeniem się do ponownego życia, ale jego wskrzesił bóg, a nie nekromanta, a z doświadczenia wiedział, że takie wskrzeszenia nie są tak komfortowe...
Już otworzył usta, by powiedzieć "jak się czujesz?", ale w porę ugryzł się w język, pojąwszy idiotyzm tego pytania.
Gdy po policzkach Lehory pociekły łzy, podszedł bliżej, chcąc ją objąć i otrzeć łzy dłonią, z której wcześniej zdjął rękawicę.
- Spokojnie już... Nic ci już nie grozi - miał zamiar powiedzieć, a w myślach przeklinał to, że się wcześniej rozdzielili.

Weszła jeszcze obolała, ale o swoich siłach. Rozejrzała się, było klimatycznie i miło. Zauważyła, miły zaciszny i przyciemniony kącik. Podeszła i zajęła miejsce, wygodnie, chodź nadal ją bolało "siedzenie". Wierciła się troszkę ze skwaszoną miną.
Zastanawiała się kiedy Angelus ostatnio coś jadł. Jakoś jej nie tykał w tym kierunku. Była bardzo ciekawa, czym się żywi, a może kim. Siedząc, a przynajmniej próbując przypomniała sobie o ostatnim ich spotkaniu w karczmie, a zwłaszcza o pożegnaniu. Nigdy nie miała przyjemności czegoś takiego doznać. Była bardzo ciekawa co to może znaczyć.
Niestety, jako typowy anioł i to z amnezją musiała się wiele nauczyć od nowa. Jest jedynie świadoma, że będzie pytać każdego, aż pojmie zagadnienie.

Aj... anielica już nie wiedziała jak ma usiąść by koście ogonowej nie forsować. Na pytanie wampira troszkę  się bardziej skrzywiła. - Tył mnie boli. - Chciała dodać , że miły byłby masaż, ale wydało jej się dziwnie niestosowne. Tak jej się wydawało. Wierciła się ciągle, miała nadzieje na jakąś ulgę. Wszystko na nic.
Spojrzała zmęczona na wampira - A ty, powiedz mi co miało znaczyć to pożegnanie w karczmie? - miała ciekawy i ciepły głos. - Wiem, ze moje pytanie, może wydawać Ci się nie na miejscu, ale nie znam waszych zachowań... - zamilkła na chwilkę - nie ... ja ich nie pamiętam. Dlatego nie rozumiem.- Czekała na jasną odpowiedź. Jej oczy niemal pożerały z ciekawości wampira.

Anielicy nie podobała się odpowiedź. Czuła, że wampir coś kryje. Była ciekawa co takiego.
Wstała, oczywiście wykrzywiając się. Niestety, kontuzja daje o sobie znać. Odepchnęła tak wampira na krześle, ze się wyprostował. Wygodnie usadowiła mu się na kolanach. Chłód jaki bił do wampira dziwnie uśnieżył ból tym samym pozwało to na chwile wytchnienie. Oparła się bokiem o niego. Wyraźnie uśmiech zagościł na twarzy anielicy.
- Kryjesz coś przede mną. Dlaczego? – głos miała spokojny i przyjazny. – To mi powiesz kiedy ostatnio jadłeś? – miała troskliwy głos. Czuła się odprężona.
Wcale nie myślała, ze tuli się do wampira. Raczej do dziwnie jej bliższego.