Zakon Światła Ostoja Fantazji

Podniosła wzrok. Utkwiła go w oczach wampira. Widziała, że wampir stara się coś ukryć. Rozłożyła skrzydła w taki sposób, że nikt ich już nie mógł dostrzec. Rozpięła koszulę, odsłoniła ramię, objęła wampira zaplatając ręce na szyj wampira.
-Jedz, albo powiedz mi co chcesz przede mną ukryć. – powiedziała to stanowczym głosem, była ciekawa.
W pełni świadoma  słabości wampira co krwi. Pozwoliła sobie podstąpienie osaczyć biednego wampira. Może dlatego, że sama nie wiedziała dlaczego czuła, dla nieznajomego – choć już nie taki nieznajomy-, a zwłaszcza wampira taka słabość.

Dziwnie kły wampira nie wzbudzały w niej nawet cienia strachu. Wręcz przeciwnie, podobał jej się strach który w sobie poczuła, a to jak reagował organizm wampira tuż przed wkłuciem zębów działało na nią niczym kocimiętka na kota. Przez sekundę jednak strach wziął górę, myślała by się wyrwać i uciec, ale sama tego chciała.
Anielica nie pojmowała sama siebie. Pozwalała, wręcz zmuszała wampira na takie rzeczy. Zawsze cicha i spokojna, a gdy należy działała bez zastanawiania ale jednak rozsądnie. Coś ją skłaniało do niecodziennej ulęgłości i poświęcenia się. Czuła, że odpowiedź jest w wampirze.
Gdy poczuła zamiast ukąszenia pocałunek to  odczuła miłe zaskoczenie. Narodziło się wiele pytań w jej głowie. – Dlaczego tak zrobił? Czemu nie je?- Rozpoczęła się szaleńcza gonitwa myśli.
Odsunęła się tylko tak by spojrzeć wampirowi w oczy. Oczy miał takie czyste, nie podobne do tych sprzed paru chwil. W anielicy coś zmieniło się, objęła mocniej niż przedtem wampira, poczuła się taka gorąca na policzkach. Chciała się schować przed jego spojrzeniem.
Wyszeptała mu parę słów do ucha – Proszę bądź przy mnie i już się nie krepuj. – Po tym zrobiła cos czego nigdy nie uczyniła. Sama pozwoliła by mroczna cześć siebie dała o sobie znać. Wzrok miała pełen pożądanie, oddech przyspieszony i nierówny. Złożyła na jego ustach nieśmiały lecz namiętny pocałunek.

Anielica odprowadziła wzrokiem wampira. Poprawiła i ogarnęła swój strój. Bez większego namysłu wyszła. Ale w głowie miała wciąż zachowanie wampira, które w głowie odtwarzała jak zaciętą płytę. Poczuła dziwnie miłe ciepło, które biło z wewnątrz jej piersi. Zaczęła się zastanawiać jak to uczucie jakie zagościło w niej nazywają ludzie.
Z jakaś dziwnie miła satysfakcja opuściła herbaciarnie, gdzie parę istot niezbyt przyjaźnie na nich spoglądało. Ale nie wiedziała czemu. Nie robili przecież hałasu. Może dlatego, że nic nie zamówili? Ale co tam... ważny był ten krok ;)

Zatrzęsła się, ale już nie próbowała uciekać czy bronić się przed Kraght'narem. Popatrzyła mu w oczy, a Smok zapewne miał przed sobą pięknego widoku nie miał. Czerwone zapłakane oczy, bledsza bardziej niż zwykle cera, ciało pozbawione siły. Usta jej zadrżały, jakby chciała coś powiedzieć, lecz strach parzył ją w serce. Dopiero po chwili udało jej się coś cicho wyszeptać.
- Należało mi się.- powiedziała ledwo dosłyszalnie. - Należało mi się. - powtórzyła już nieco głośniej.
- I powinnam umrzeć jeszcze raz! Ja...- znowu się zawahała. Odwróciła wzrok i zacisnęła mocno oczy. - Ja prawię Cię zdradziłam, Kraght'narze!- tonu jej głosu mówił sam za siebie. Słychać było w nim poczucie winy, lęk, przerażenie i, co gorsza, jej głos podpowiadał, że naprawdę pragnęła śmierci. Z oczu popłynęły jej ponownie łzy. Zacisnęła pięści tak mocno, że paznokcie wbijane w skórę sprawiały jej przyjemny ból. Odważyła się spojrzeć jeszcze raz w oczy Smoka.
- Tego się nie zapomina, Kraght'narze... Ale błagam Cię, wybacz mi. - zadrżała jeszcze raz i napięła mięśnie, jakby spodziewając się uderzenia...

Posłusznie wzięła głęboki wdech, a szloch ostatni raz lekko wstrząsnął jej ciałem. Drżała nieco czując jeszcze oddech strachu na szyi, lecz objęła mocno Kraght'nara i wtulając się w niego, jakby był jej jedyną nadzieją nie chciała puścić. Wtulała się z całą nimfią siłą, zadziwiająco dużą. Może nawet za mocno...
- Kocham Cię, Kraght'narze... - wyszeptała, powstrzymując łzy, co było pozbawione całkowitego sensu, gdyż i tak nie potrafiła tego zrobić. Po chwili uścisk zelżał, ponownie wzięło nad nią górę zmęczenie, ale nie ustępowała. Nie chciała odsunąć się od Smoka choćby na milimetr...

Nie odważyła się ruszyć przez dłużącą się chwilę. Spróbowała się uśmiechnąć, lecz grymas, który przeszedł po jej twarzy był raczej cieniem uśmiechu.
- Nie podziękowałam Ci jeszcze... - powiedziała cicho. - Tak wiec dziękuję... - uśmiechnęła się nieco szerzej i przytuliła się jeszcze na chwilkę nieco mocniej. Po chwili odsunęła się lekko i otuliła dłońmi policzki Smoka.
- Dziękuję.- powtórzyła jak echo, a w jej oczy rozświetliły się, nie zostawiając za sobą tylko śladu nieobecnego spojrzenia.

Krzyknęła. Wiedziała, że Astaroth nic jej nie zrobi, lecz przestraszyła się. Starała się wyrwać z owej mieszaniny. Jakoś udało jej się odsunąć. Patrzyła wielkimi oczyma na małego Smoka, starając się przykryć strach słabym uśmiechem.
- Astaroth... - powiedziała, jakby chcąc upewnić sama siebie, że tak właśnie jest. Przysunęła się do Astarotha i wyciągnęła w jego kierunku rękę, by go delikatnie pogłaskać po łbie.