Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Tak, była ciekawa - uśmiechnęła się.
Nie umknęła jej zmiana koloru sufitu, który z niebieskiego zrobił się granatowy... Jednak tylko na chwilę - najwyraźniej strzegł swojego sekretu. Na razie postanowiła o to nie pytać; Szkoła Magii i tak zaskakiwała mnogością cudowności...
Na pytanie o to, czy ma gdzie się zatrzymać, uśmiechnęła się nieporadnie. Ten uśmiech właściwie ją zdradził, a przy tym miał w sobie tyle uroku...
- Właściwie, to nie... Raana jest odcięta, a ja nie mam innego mieszkania, poza moją kamienicą.
Elfce podobała się ta troska w głosie Sulama; w jakiś sposób sprawiała jej przyjemność... Tak samo, jak to, że Nekromanta nazwał ją "Drogą". Drogą sercu, tego byś chciała, prawda, Erufailë?


(666 post!:))

Ostatnio edytowany przez Erufailë (2010-04-09 22:52:43)

Głos Sulama docierał do niej łagodnie poprzez warstwy snu. Początkowo myślała, że jest tylko halucynacją, że należy do świata marzeń - ale jego intensywność wdzierała się w głąb świadomości, skutecznie wyrywając Erufailë z objęć Morfeusza. Kiedy otworzyła oczy, miała już pewność, słodką pewność realnej obecności Sulama obok niej.
- Mówisz, że słońce na niebie już stoi, ale ja pewności mieć nie mogę - uśmiechnęła się. - Ty masz swoje magiczne sposoby na sprawdzenie pogody, ale ja ich nie znam, a wszak nie ma tu okien, abym mogła się przekonać na własne oczy...
Wstała z fotela i przeciągnęła się delikatnie. Nie miała pojęcia ile spali i jaka jest pora dnia, ale ufała słowom Nekromanty.
- Dotrzymanie Ci towarzystwa będzie dla mnie zaszczytem - ukłoniła się wdzięcznie.
Przeszli do stołu i usiedli naprzeciw siebie. Erufailë cieszyła się z obecności Sulama, z tego, że mogła z nim zjeść śniadanie - choć cała sytuacja nosiła silne znamiona codzienności, dla niej była czymś zupełnie wyjątkowym. Spoglądała na niego ukradkowo, a jej oczy uśmiechały się, podobnie jak usta.
- Kto przygotował taką ucztę? - zapytała, sięgając po bułkę.

- Za to Ty, Mistsu - zasepleniła, naśladując Ciastka - zapewne roztaczasz aurę grozy wśród studentów, czyż nie? - Uśmiechnęła się i spojrzała na niego przekornie.
Jadła niespiesznie; po bułce z wędliną zdecydowała się na jajko na miękko. Sięgnęła po łyżeczkę; tylko uniesione kąciki ust świadczyły o tym, że w jej głowie narodził się jakiś plan.
Była głodna, ale nie chodziło o strawę dla żołądka. O nie - zaczynał się w niej budzić zupełnie inny rodzaj łaknienia.
Kiedy skończyła konsumpcję jajka na miękko, zaczęła oblizywać łyżeczkę. Sam gest może nie do końca był zgodny z etykietą, choć przypuszczalnie uszedłby na sucho, gdyby nie sam sposób jego wykonywania. A ten... No cóż, na pewno niewiele miał wspólnego z tym, co przystoi dziewczynie z dobrego domu. Ale Erufailë potrafiła być niegrzeczna, nawet bardzo niegrzeczna.
Nie traciła przy tym niewinnego spojrzenia, cały czas wpatrując się w oczy Sulama.

Widząc zmieszanie Sulama, odczuwała jakąś dziwną satysfakcję. Osiągnęła sukces, choć nie wiedziała nawet do końca, do jakiego celu dążyła... Tak czy inaczej, uznała, że ten odlatujący guzik był bardzo efektowny.
Czyżby wiązania nici nie wytrzymały ciśnienia?
Oglądanie reakcji elfa budziło w Erufailë ciekawość. Ta jego nieśmiałość w stosunku do niej - a przecież zapewne w codziennych sytuacjach nie wpadał tak prędko w zakłopotanie - to znów pewność siebie, przeplatanie się tych dwóch uczuć... Nie przeszkadzało jej to zupełnie, wszak ona sama obserwowała to na swoim przykładzie. Teraz była śmiała, ale gdzieś pod skórą Nekromanta ją onieśmielał, potrafił obudzić w niej wstydliwość.
W tej chwili zdawała się badać Sulama wzrokiem, ale ogólnie lubiła na niego patrzeć. Na jego włosy, których kolor kojarzył jej się z Wilyarem, na smutne oczy, w których rozlewało się spokojne morze, na usta, stworzone do zadawania bólu wrogom i dawania słodyczy bliskim, na ramiona, przynoszące obietnice przystani, na tors...
Stop! Cała wstecz!
A tak właściwie, to dlaczego miałaby o nim nie myśleć? Wszak widziała już Nekromantę bez górnej części szat, kiedy musiała go opatrzyć i kiedy zmieniała bandaże... I nawet przytulała się wtedy do niego, bezkarnie chłonąc ciepło jego ciała. I było to miłe, tak bardzo miłe, że miała ochotę na bycie niegrzeczną tym bardziej.
Wśród tych rozważań, pytanie elfa prawie całkowicie zbiło ją z tropu. Nie chciała jednak, aby ją rozszyfrował i ujrzał zdezorientowanie - postanowiła więc tę sekundę niejakiego popłochu w źrenicach nadrobić teatralnym przewróceniem oczu. Zresztą, miała wrażenie, że i on gra - słyszała nutę fałszu w jego głosie...
- Nic, tylko ją oblizuję - odparła, łagodnie wzruszając ramionami. - Mam teraz ochotę na twaróg, a widzę przed sobą tylko jedną łyżeczkę, więc nie chciałabym pomieszać smaków... Wiem, że można by ją wytrzeć chusteczką, ale ja lubię delektować się smakiem do ostatniej chwili - uśmiechnęła się nieco zaczepnie.

Patrzyła na czary Sulama, a w jej szeroko otwartych oczach malowała się dziecięca radość. Znów miała wrażenie, że jest małą dziewczynką, podziwiającą spektakl cudowności i oszołomioną blaskiem. Erufailë nie czuła się pewnie wobec magii - była dla niej potęgą, której nie rozumiała. A to, co uczynił Nekromanta, nie było Sztuką, tylko sztuczką raczej - przyjazną, niebudzącą grozy.
Bukiet róż zaskoczył elfkę zupełnie - nie spodziewała się czegoś takiego. Siedzieli, jedli śniadanie, rozmawiali i nagle w ręku Sulama pojawiły się róże... Niespodzianka ta należała jednak do wyjątkowo miłych, i dla serca, i dla oczu.
Czy ufać symbolice koloru i kwiatów?
Wstała od stołu. Wspięła się na palce i, przytulając się do Nekromanty, oparła głowę na jego ramieniu.
- Dziękuję - wyszeptała.
Był ciepły, tak przyjemnie ciepły, ona zaś poczuła nagle przenikający chłód. Drżała i chciała być jak najbliżej niego; wtulała się i pragnęła usłyszeć, że jej nie puści, że będzie mogła pozostać w jego ramionach, choćby świat przestał istnieć. Co tam świat!...
- Dziękuję - powtórzyła.
Odsunęła się na niewielką odległość i przez chwilę patrzyła mu w oczy, gładząc dłonią jego twarz. Potem zbliżyła się, całując dłonie, czoło, oczy, policzki Sulama. W końcu złożyła pocałunek na ustach - jeden, drugi, trzeci...