Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ta część banku była mniej prezentacyjna, ale za to bardziej przytulna. Jakby udomowiona. Był tu kaflowy piec i parę szafek co zapewne miało symbolizować kuchnie. Była tu też sofa, na której można było sobie odpocząć podczas przerwy. Po boku zaś stał okrągły stolik otoczony prostymi krzesłami. W najdalszej części, tuż przy ścianie wieży stało masywne biurko zawalone papierami. Za nim zaś stał obrotowy, drewniany fotel- istne arcydzieło techniki. Przed biurkiem stały krzesła dla potencjalnych petentów. Ciepła pomieszczeniu dodawał również tani, prosty dywan.
Chłopak swawolnie podszedł do swojego biurka i usiadł na swoim fotelu.
-Siadaj proszę. Napijesz się czegoś? Kawy? Herbaty? Może coś mocniejszego?- Sam chętnie napił by się czegoś z procentami, ale... Było dopiero kwadrans po południu.
-Co zaś do atmosfery... To cóż, przyzwyczaiłem się. Razem z chłopakami postaraliśmy się, by chociaż ta część była przytulna. Wszystkie przerwy spędzamy właśnie tu.- Siedmiu mężczyzn siedzących przy jednym stole zamiast ciężko pracować. Sam diabeł wiedział o czym rozmawiali...

Daray spojrzał na nią krytycznie, jakby myśl że w takim miejscu używało by się czegoś tak paskudnego jak mięta. Efekt tego spojrzenia psuła jednak granatowa plama na policzku chłopaka.
Shiro wstał z miejsca i na palcach zaczął podchodzić do masywnego parawanu.
-Niewątpliwie ciekawi Cię, dlaczego chciałem byś przyszła tutaj.- W tym momencie uderzył mocno w ściankę działową...
Wtedy z głównego pomieszczenia dobiegł stłumiony odgłos, jakby coś upadło na ziemię. Sekundę później Fin usłyszała głośne przekleństwo, a po kolejnej głośny rechot reszty bankierów.
-Jak widzisz zresztą, nie ty jedna.- Dodał chłopak z pewną naganą w głosie. Nalał dziewczynie świeżej wody, którą co rano dostarczali do banku pracownicy. Shiro nie bardzo wiedział dlaczego to robią, ale było to wielce wygodne.
Położył przed nią kubek z wodą i zajął swoje poprzednie miejsce.
-Mam za to sok z jeżyn, jeśli miała byś ochotę...- Mruknął, na wpół ziewając.
-A wracając do naszych spraw. Powiedziałem wczoraj że chce przekazać Ci trochę wiedzy. Jednak zanim do tego dojdzie, musisz wpierw osiągnąć absolutne minimum którym jest biegłość w piśmie. I nie mów mi że tego nie potrzebujesz. Każda szanująca się istota powinna umieć wyrazić swe myśli na piśmie i umieć je odczytać. To dzięki temu możemy przekazać coś przyszłemu pokoleniu tak jak nasi przodkowie przekazali swoją wiedzę nam... Pamiętaj że przekaz słowny może ulec zniekształceniu. Pismo nigdy...- Rozłożył ręce, jakby było to całkiem jasne i bezsprzeczne.

Shiro uśmiechnął się litościwie, a następnie podparł swoją głowę na obu dłoniach.
-Zaprawdę... Nie wiem co mam Ci zrobić. Załóżmy jednak że teoretycznie zachowuję spokój i tłumaczę Ci to wszystko. A jestem w stanie obalić każdy Twój argument...- W stał i spojrzał na nią z góry.
-Po pierwsze... Tłumaczysz się jak leniwy uczniak, któremu nie chce się uczyć i dlatego twierdzi że nie jest mu to potrzebne. Po drugie książki które rozlatywały się na Twych oczach mają zapewne po kilka kopie z czego przynajmniej jedna jest tu, w tej wieży. O wszem istnieją księgi, które są jedynymi egzemplarzami. Lecz są to albo pamiętniki, albo potężne księgi magiczne, które zabezpieczone są nie jednym zaklęciem. Po trzecie Twoja pamięć ma swoje granice i nie może wchłonąć wielkich ilości danych. Zapewne już teraz miała byś problem z zapamiętaniem nowej porcji wiedzy. Pamiętaj też że z wiekiem pamięć nie jest już tak sprawna.- Przerwał na chwilę swoją tyradę by dać czas dziewczynie na przetrawienie tych słów.
-Po czwarte... Pokazujesz właśnie jak mało wiesz. Owszem istnieją różne dialekty, jednak podobno dzięki jakiejś magii na Ziemiach Zakonu można porozumieć się w ogólnym języku, który zna każda rasa. W tym właśnie języku występuje pismo. Istnieją jeszcze runy i piktogramy, ale te dotyczą raczej magii.- Znów zatrzymał się na chwilę, teraz jednak po to po to by przemyśleć jak to jest z tymi runami. Na ostatek dodam że czasem warto umieć porozumieć się nie tylko ze swoimi ziomkami, ale też z innymi. Dlatego też nauczysz się czytać i pisać. A jak starczy czasu to może i liczyć.

Stali obydwoje wpatrując się w siebie. Chłopak nadal uśmiechał się pomimo iż Fin zaczynała okazywać otwartą wrogość.
-Jej, teraz to dałaś im do myślenia.-Jakby na potwierdzenie jego słów, zza ściany wydobywały się dźwięki świadczące iż wszyscy z głównej sali przystawiają uszy do parawanu.
Shiro znów podszedł do ścianki i kopnął w nią aż się zatrzęsła.
-Nie mam nic przeciwko ich podsłuchiwaniu, ale mogli by to robić z większą subtelnością...-
Shiro zaczął pukać się po policzku ponownie rozważając słowa dziewczyny. W końcu powiedział.
-Oczywiście że mógłbym Cię do tego zmusić. Jednak taka wiedza nie była by kompetentna, a co gorsza akceptowana przez Ciebie. Mówiąc wprost znienawidziła byś to co przecież może być piękne.-
Podszedł do niej i wyciągnął dłoń w geście pojednania.
-Ja oferuje Ci pomoc w tej dziedzinie, lecz od Ciebie zależy czy ją przyjmiesz, zależy tylko i wyłącznie od Ciebie. Możesz wyjść stąd i nigdy nie wrócić nawet nie próbując. Twoja wola.

Uścisnął jej dłoń delikatnie, a jego twarz na ułamek sekundy przybrała iście demoniczny wyraz, który w mgnieniu oka przeobraził się w zwyczajny uśmiech.
-Cóż, gdybym musiał koniecznie nauczyć Cię pisać, a ty stanowczo byś się opierała... Cóż, ból uczy pokory. Wbity szpikulec pod paznokieć za każde złamane pióro szybko oduczył by Cię że lepiej tego nie robić. Brutalna siła jest mało wysublimowana, ale w szczególnych przypadkach przynosi zadziwiające rezultaty. Niestety jestem zwolennikiem subtelniejszych form przekazu. Manipulacja jest jedną z nich.
-Puścił dłoń dziewczyny i podrapał pieszczotliwie Kiera. jakby słowa które przed chwilą powiedział, nie miały najmniejszego znaczenia.
-Myślę jednak że nie jest to zbyt przyjazne miejsce na pierwszą lekcje. Co powiesz na czytelnie? Otwarte przestrzenie raczej odpadają. Potrzebne Ci biurko lub stolik.

Shiro podparł się pod boki przyjmując przyjmując dumną pozycje.
-Oczywiście że tak. Prawie cały czas odkąd się spotkaliśmy w karczmie, nie robię nic innego. Z tym że zważ na jedno. Przez cały ten czas nie stała Ci się żadna krzywda prócz urażonej dumy. Gdyby to był ktoś inny, już dawno mógłby wykorzystać Cię do swoich celów. Mam nawet takie wrażenie, że jeśli dobrał bym odpowiednio słowa, to oddała byś za mnie życia nawet nie mrużąc oczu.
Jednym słowem uczę Cię.- Chłopak rozciągnął się zadowolony z siebie.
-Ale skoro słowo już się rzekło...- Podszedł do swojego biurka i otworzył szufladę. Wyciągnął z niej podkładkę zakończoną szczękami podtrzymującymi papier. Na to położył plik złożony z kilkudziesięciu kartek. Dołożył do tego trzy pióra, stalówkę i butelkę atramentu. Wręczył to wszystko Fin.
-Trzymaj. Uważaj tylko bo to jest droga rzecz.- Pogłaskał ją w międzyczasie po głowie, korzystając z tego że obie ręce miała zajęte.
-A, byłbym wdzięczny gdybyś nie wspominała skąd to masz. Nie potrzebny mi tu zastęp żebrzących skrybów. Pozostaje jednak jeszcze sprawa tego gdzie się spotkamy. Jak rozumiem to nie jest odpowiednie miejsce... Ponieważ zaś mam wrażenie że nadal jesteś na mnie zła, to pozwolę Ci wybrać dogodne miejsce.

-Och jasne, może zostać. Ja żadnego problemu nie widzę. Po za tym... I tak potrzebowałem breloka do kluczy od banku.- Odpowiedział jej równie "miłym" uśmiechem. A po chwili dodał poważnie.
-Nie przejmuj się. Mam tajną broń.- Wskazał jej puszkę stojąca na kredensie. Wyglądała zwyczajnie, więc Fin z początku nie wiedziała o co chodzi. Dlatego też chłopak pośpieszył z "pomocą".
-Jest wypełniona po brzegi kruchymi ciastkami.- Po tych słowach ponownie podszedł do biurka.
-Możesz mi go więc zostawić. Powiedz tylko gdzie się spotkamy. Nie chciał bym Cię tu trzymać dłużej niż to konieczne, bo widzę że Ci nie służy. Jeszcze wczoraj dała byś mi prędzej swoją rękę niż Kiera, a tu proszę...-Uśmiechnął się wielce ironiczne i usiadł na swoim krześle.
-No chyba że chcesz uczyć się tutaj.- Jak to dobrze móc tak czasem po manipulować ludźmi...

-Słowa, słowa, słowa...- Ponownie wstał i podszedł do dziewczyny, by następnie spełnić jej życzenie. Nie znał języka zwierząt, ale w tej chwili doskonale rozumiał iż Kier nie jest zadowolony po tym uwięzieniu. Szczerze mu współczuł.
-Jeśli był bym artystą i miałbym narysować okowy małżeństwa, to narysował bym taki właśnie obraz.- Odsunął się do tyłu wpadając przy okazji na biurko, by lepiej to ujrzeć. Pokiwał głową ze zrozumieniem i dodał.
-W takich momentach wszyscy jesteśmy wiewiórkami.- Zapewne chodziło mu o wszystkich mężczyzn...
-Ale mniejsza z tym. Ja osobiście preferuje ciche, ciasne miejsca. Ale to odpada. Nie nauczysz się za wiele, gdy ja będę siedział zbyt blisko.- Bezczelność godna mężczyzny...
-Może farma? Sad? Jest tam spokój, cień... I zawsze można zwinąć coś do jedzenia, nie?
-