Zakon Światła Ostoja Fantazji

Maćko podszedł Arevisa od tyłu i szybko wyrwał mu póro z jednego ze skrzydeł, na które od dłuższego czasu się patrzył, a następnie jeszcze szybciej odwrócił się od niego plecami udając(dość słabo) że nie miał z anioła skrzydłami nic wspólnego. Najwidoczniej nie udzielał entuzjazmu innych, szukających przełączników. Ściskając piórko w kieszeni zaczął gwizdać i "podbijać" kurz do góry, który musiał się tu znaleść kiedy tak dużo osób przechodzi tymże korytarzem.

Arevis poczuł ból w skrzydle podczas oglądania zmian na znaku. Szybko się odwrócił i zobaczył tego nędznego wieśniaka próbującego udawać, że to nie on wyrwał pióro ze skrzydła Anioła. To było nie do pomyślenia by jakiś wiejski chłop dotykał jego skrzydeł, a tym bardziej wyrywał sobie jakby nigdy nic pióra! Barbita zdzielił motykarza szybkim lewym sierpowym.
     - Uważaj - warknął, przestał interesować się motykarzem ponieważ jego uwagę przykuł odnaleziony wcześniej guzik. W dwóch skokach był przy nim i nacisnął go. Patrzył jak tym razem będzie wyglądać symbol.

- Od skrzydeł Anielskich precz wieśniaku! - warknął i wyprostował się. Górował wzrostem nad chłopem z samej racji tego, że był Aniołem. - Co ty sobie wyobrażasz?! - Barbita zmarszczył brwi i wpatrywał się groźnie w motykarza. Chyba ten wioskowy przygłup nie myślał, że Arevis puści mu to płazem. Odpłaci mu później, teraz trzeba skupić się na wykonaniu zadania.

Ostatni szczęk mechanizmu i.... przeciągły gwizd towarzyszył ostatnim zmianom na znaku. Gdy wszystko ucichło, nikt z zgromadzonych nie był pewien czego oczekiwał... ale na pewno nie tego co właśnie miało się wydarzyć.
Oto szczeliny tworzące granice dziwnego bohomazu, który faktycznie okazał sie symbolem Wrót Yasila, zaczęły przepuszczać jakieś koszmarnie jasne światło. Potem usłyszeli zgrzyt i kamień z znakiem zaczął... wysuwać się z sufitu! Jakby tego było mało.... oni stali pod nim.

(Niniejszym oświadczam - nie odpisze, póki nie będzie trzech odpowiedzi na mój jeden post. Rzekłem.)

Arevis przyglądał się z zaciekawieniem na osuwający się znak. Nagle jakby się ocknął i powoli dalej wpatrując się w znak podszedł do drzwi. Nie wiedział czy znak się zatrzyma czy ich wszystkich zgniecie. Wolał być przy wyjściu gdyby okazało się, że trzeba będzie uciekać. Wolał jednak poczekać do ostatniej chwili, ponieważ po co mieliby szukać mechanizmów, które zmiażdżą ich? Postacie, gdyby chciały zabić podróżników mogłyby zrobić to wcześniej.

Kamień opadł na posadzkę, tarasując pół korytarza. Nad nim, nad zwykłą kamienną płytą znajdował się, utrzymywany zapewne jakimiś magicznymi sztuczkami, słup przeźroczystej cieczy, a w nim... Wszystkimi obecnymi tam zakonnikami wstrząsnął dreszcz.
Oto w czymś na wzór wodnej klatki zawieszone były trzy kobiety, przynajmniej na kobiety wyglądały, o gęstych czarnych jak smoła włosach, białych i jakby porcelanowych twarzach, czerwonych jak krew ustach i delikatnie różowych policzkach. Wszystkie trzy odziane były w jakiś rodzaj płaszczy, zdobnych złotymi motywami, podobnymi bohomazowi z sufitu. Między nimi, pionowo, ostrzem w dół, zawieszony był jakiś miecz. Wszystkie trzy tajemnicze panie, miały zamknięte oczy, jakby spały...

Gdy tylko Maćko wszedł na barki Dalgara ten od razu zrzucił go z ramion. Odwrócił sie do natręta i powiedział. - Jak śmiesz cepie używać mnie, jako "podstawki”, co? - Krasnolud złapał go za szmaty i z wściekłością w oczach powiedział do wszystkich. - Ma ktoś linę?...Najlepiej będzie jak go zwiążemy.