Zakon Światła Ostoja Fantazji

Wszyscy wzbili gromkie brawa. Ludzie i nie ludzie powstawali z miejsc gdy Etamin stanęła do nich przodem.
Chór rozpoczął pieśń dziękczynną gdy przed Etamin ukłonili się wszyscy kapłani z Wielkim Elektorem na czele. Miał być to symbol przyjęcia jej do swej społeczności.
Uformowała się procesja. Ruszyła ona w głąb świątyni by tam się zatrzymać i przebrać.
Wielki Elektor wskazał Etamin miejsce obok siebie i mruknął do niej.
-I nie bolało... Szaty które masz na sobie, łącznie z albą, zdejmujesz i oddajesz Zakrystianowi. Następnie spotkamy się w Biurze Arcykapłana.
Po tych słowach szli w ciszy i smugach kadzielnego dymu. Aranel mogła wyczuć zapach który sama skomponowała... A to podbudowywało...
Procesja odeszła.



*Etamin odpisz już w Wieży Arcykapłana (ubrana w świeckie ciuchy)

Kaplica Ślubów, przystrojona kwiatami i tkaninami w kolorach białym i błękitny prezentowała się niezwykle uroczyście.
Trwała tutaj cisza, jednak powoli zaczynali się gromadzić Zakonnicy, chcący obserwować ceremonię zaczynali zajmować miejsca w kamiennicy ławkach, również przystrojonych kwiatami. Ich delikatna woń unosiła  się w powietrzu.
Kapłani również zaczynali się już gromadzić, zapalać świece i znosić wszystkie potrzebne im rzeczy. Szum i gwar narastał. Zbliżała się ceremonia.
Zgromadziła się nawet skromna kapela, opłacona i ubrana pod kolor wystroju. Cicho stroili instrumenty, gotowi do zajęcia się oprawą muzyczną. Po chwili zaczęli gracz przeróżne pieśni, zwykle elfickie dotyczące ślubów i szczęśliwych miłości.
Słońce chyliło się już ku zachodowi złocąc całą okolicę. Ceremonia była coraz bliżej.

(A teraz mniej fabularnie:
1) Na odpowiedzi w tym temacie czekam do niedzieli wieczór. Każdego kto tu napisze od tego czasu, uznaję za uczestnika tematu i gościa weselnego.
2) Mile widziane bójki, romanse, mezalianse, pokątne interesy, kradzieże kieszonkowe, ewentualnie gwałty i pijaństwo. Proszę o niestosowanie pomysłów typu "zamachy" i "bomby".
3) Po zakończeniu uroczystości tutaj, zamieszczę przekierowanie do sali balowej.
Miłej zabawy, Miśki ^^)

Sulam objawił się w jednej z pierwszych ław. Ot przywilej magów, potrafią pojawiać się i znikać o ile tylko mają na to siłę. Był jednakże ubrany w zupełnie inne szaty niż zazwyczaj. Miast granatowej, dobrze skrojonej szaty miał na sobie trochę za dużą, zwisającą z niego, błękitnawą szatą, która przeżyła kilka lub kilkanaście pokoleń dziekanów. Na głowie zagnieździła się tradycyjna spiczasta czapka. Oba rekwizyty magicznej przeszłości ozdobione były ręcznie szytymi, złotymi gwiazdami.
Nekromanta czuł się w tym stroju co najmniej jak debil. Jednak magowie szanowali tradycję, była wyznacznikiem ich wyjątkowości, wyznacznikiem ich historii i tęsknoty za czasami kiedy byli najbardziej szanowaną kastą. Te czasy nie umywają się do tamtych. Jak mówili starsi magowie : "ogniste kule kiedyś były większe, wodne klatki bardziej wodniste, a pulsary bardziej okrągłe". I choć Sulama denerwowało takie gadanie, to patrząc na najstarszych więźniów szkolnych lochów, musiał przyznać im rację. Magowie, a może i sama magia, nie są tak potężni jak "dawno temu".
Ale teraz nie trzeba się martwić o swój wygląd, który swoją drogą przypominał raczej jarmarcznego świra, z którego rękawów wylatują gołębie, niż szanowanego dziekana szkoły magii. Dzisiaj był dzień radości, dzień połączenia dwóch dusz. Mistrz Mangel i Skimrra... kto by przypuszczał! Zapewne nie Elf. Ale nie ważne były jego prorokowania, w końcu najważniejsze było szczęście ich obu, a razem wyglądali na szczęśliwych.

Do kaplicy zaczął wlewać się tłum arystokracji. Bogato odziane damy, aż kapiące od złota i drogich kamieni i nieustępujący im przepychem mężczyźni. Najlepsze tkaniny, najdroższe pachnidła. Powoli zajmowali miejsca, szepcząc między sobą. Od czasu do czasu gdzieniegdzie rozlegał się stłumiony chichot.
Do siedzącego Sulama podeszła Charlotte, złotowłosa dwórka Mistrzyni odziana w błękitną suknię z haftowanym srebrną nicią symbolem Mistrzyni.
Dygnęła grzecznie po czym zwróciła się do Dziekana:
-Pan wybacz, ale pani Skimrra prosiła, by dostarczyć panu obrączki.- podała nekromancie małe, błękitne pudełko.- Z tego co się dowiedziałam, jest pan drużbą, gratuluję.
Dygnęła ponownie i zniknęła, wmieszawszy się w tłum. Choć może raczej o zniknięciu ciężko było mówić. Jej uroda zwracała powszechną uwagę.

Elf stał na bacznośc, było mu strasznie gorąco, wszyscy mijali go obojętnie, arystokraci i ci mniej zamożni. Akär spoglądał wzrokiem z pod kaptura, na ludzi którzy w pośpiechu wędrowali na ślub, aż niebawem podszedł do niego człowiek, który położył na tacy sakwe z dukatami i odszedł bez słowa.
Mag uśmiechnął się promiennie i powiedział.
-Dziękuje, niech bogowie mają cię w opiece towarzyszu.-Po chwili Mistrz ognia wsunął sakiewke do kieszeni.

Nad kaplicą zatoczył krąg Kraght'nar i wylądował na tyle daleko, by nie wywoływać zbędnych drgań budynku. Zmieniwszy swą postać na ludzką, ruszył szybkim krokiem w stronę kaplicy.
Nie założył żadnego wymyślnego stroju, tylko przyszedł ubrany w dokładnie to samo, co zawsze: czarna koszula, czarna kurtka, czarne spodnie, czarne wysokie buty i czarne długie rękawice z ćwiekami, a wszystko podbite mirhitem. Jedynie płaszcz (czarny) był tym razem zapięty na ostatni guzik, skrzętnie skrywając wszystko pod nim, nie licząc dłoni i samych czubków butów smoka. Jakby tego było mało, na głowę zarzucił kaptur w wyniku czego cała jego twarz powyżej linii ust była ukryta w cieniu.
Kraght'narowi towarzyszył u boku srebrny smoczek Astaroth. Nawet jeśliby coś na tą okazję założył, to i tak nie byłoby tego widać z powodu cienistego śladu, jaki z siebie wydobywał.
Gdy Akar zadał mu pytanie o datki na świątynię, Kraght rzucił przelotnie na niego okiem, nie zwalniając nawet kroku.
- Gdybyś otwarcie powiedział, że zbierasz na życie, to może bym ci coś dał - warknął twardo.
Idąc dalej, czarny smok skłonił się lekko niewzruszenie stojącemu w przejściu Niorddowi i stojącemu z tyłu Sammy'iemu, po czym podążył do miejsca, w którym siedział Sulam.
- Można się dosiąść, Sulamie? - zapytał i, nie czekając na odpowiedź zajął miejsce obok dziekana, a Astaroth wskoczył swojemu opiekunowi na kolana, by dać się głaskać w oczekiwaniu na ceremonię.

Kaplica Ślubów. Cóż za niezwykłe sanktuarium! Mogłoby nosić miano Świątyni Miłości, gdyby nie to, że do takiej nazwy aspirowały czasem również inne, często o wiele mniej chwalebne, miejsca... Ale dla Erufailë, spośród wielu pięknych rzeczy, miłość dwóch istot była czymś szczególnie wyjątkowym - a jej przypieczętowanie miało wręcz nieziemski wymiar. Co jak co, ale elfka naprawdę wierzyła w miłość.
Przyszła w swojej zwyczajnej sukni - białej, skromnej, ale też i dosyć eleganckiej, podkreślającej kształty i szytej na miarę. Cała garderoba Erufailë - włącznie z tą wyjściową - została w jej Kamienicy, w Raanie... Z tego, wiedziała elfka, miasto było na etapie podboju przez Zakon, ale na chwilę obecną żadnej bardziej wyjściowej szaty nie miała.
Broszka w kształcie skarabeusza, przypięta przy dekolcie, w istocie była skarabeuszem, który przyłączył się do niej podczas jednej z wypraw. Potrafił jednak zamierać w bezruchu tak, że wyglądał jak ozdoba. We włosy, opadające kaskadami loków na plecy, wplotła czerwoną różę.
Zatrzymała się na chwilę w drzwiach Kaplicy, podziwiając jej uroczysty wystrój. Zauważyła także Sulama, siedzącego z przodu - co on miał na głowie? - ale postanowiła nie dawać znaku swojej obecności, przynajmniej na razie. Nie wiedziała wszak, jaki on ma stosunek do ich relacji... Niepewności, słodka niepewności!
Zajęła po chwili miejsce w którymś z środkowych rzędów, przechodząc obojętnie obok postaci proszącej o datki na świątynię. Uśmiechając się, rozejrzała się po Kaplicy; jej uwagę przykuł srebrny smok w pierwszym rzędzie. Wyglądał chyba na smocze szczenię, ale nie mogła mieć pewności.

Na samym końcu do kaplicy weszły Hena i Irmina. Odnalazłszy wzrokiem Charlotte, przemknęły się do niej i wszystkie trzy stanęły z boku, na poziomie pierwszej ławki.
Z resztą, wszystkie już niemal były zajęte. Lekko falujący tłum powoli się uspakajał. Na ostatku pojawiły się jeszcze dwie brakujące druhny w błękitnych sukniach i stanęły przy boku Ireth. Wszyscy byli już na swoich miejscach.
Grajkowie zaczęli grać głośniej i bardziej uroczyście. Czekano już tylko na Arcykapłana oraz samych zainteresowanych.