Zakon Światła Ostoja Fantazji

Zapach kwiatów dotarł do nozdrzy procesji która uformowała się i wyruszyła w kierunku Kaplicy Ślubów.
Symbol Świątyni szedł dumnie z przodu niesiony przez Akolitę Versa. Zaraz za nim szły świece i dymiąca kadzielnica oraz kapłani wszelkich szczebli.
Na samym końcu szedł Wielki Elektor Jego Ekscelencji Namiestnika Bogów Roran Einhower. Pierwszy od stu lat człowiek na tej pozycji.
Szedł on w asyście dwóch ostensariuszy niosących na tacach części kapłańskiej garderoby.
Zaraz za nim szła Etamin ubrana w albę przepasaną sznurem.
Weszli do kaplicy wypełnionej ludźmi i rozlokowali się na swoich miejscach.
Etamin podeszła do krzesła na wprost ołtarza, reszta zaś kapłanów ucałowała ołtarz i zasiadła w swych miejscach.
Młody Roran stanął za ołtarzem i oddał kostur zakładając Sudarium na prawą rękę.
Zaraz rozpocznie uroczystości Pieśnią Dziękczynną.

Wielki Kapłan spojrzał w niebo i zasypał kadzielnicę wonnościami. Zapachowy dym buchnął w powietrze w akompaniamencie syku płomieni.
Wielki Elektor obszedł ołtarz kadząc go i modląc się cicho. Gdy obszedł go, oddał kadzielnicę i wzniósł ręce do góry.
-Wspomożenie nasze i zbawienie niech będzie wieczne za sprawą Pradawnych- Powiedział nie oczekując odpowiedzi. Była to standardowa formuła przed pieśnią dziękczynną którą też zaczął śpiewnie intonować.- Bądźcie pochwaleni wy którzy nas powołaliście. Bądźcie nam Obroną wy którzy nam władacie. Bądź pochwalony Ty Słońce Najjaśniejsze i Gwiazdo Zaranna. Oto my korzący się u stóp ołtarza błagamy cię o łaskę. Niech nasza modlitwa wznosi się ku tobie niczym ten dym kadzidła i będzie ci ona jak on osłodą. Ześlij o my wierni ciebie prosimy promień swojej łaski na tego wybranego sługę twego który chce się tobie oddać w zbawczym planie twego zbawienia i nieść twoje słowo wszystkim. My w zamian ciebie chwalić będziemy aż nie zgaśnie słońce którym władasz i aż wszelkie światło nie zniknie. Takom my rzeczemy, lud twój wybrany i wszystkie duchy przodków naszych nam świadczą.
Patriarcha zakończył śpiew. Odetchnął i obszedł ołtarz. Założył Tiarę na swą głowę i usiadł na przygotowanym dla niego krześle. Miały się odbyć święcenia. Niechże się więc odbędą.

Wysłuchała pieśni dziękczynnej, bardzo uważnie. Chyba teraz była jej kolej. Wstała ze swojego krzesła, idąc w stronę krzesła patriarchy. Uklękła przed nim i złożyła ręce do modlitwy. Najwyżej ją poprawią, miała tremę? Może spłonie przez pomyłkę rumieńcem, albo i nie. Pochyliła głowę w dół patrząc na swoje ręce. Czekała na dalszy ciąg wydarzeń. Oddychała nadal spokojnie. W końcu mogła się raz w życiu pomylić. Nawet nie wiedziała, że Aranel jest tutaj i się na nią patrzy. Gdyby wiedziała było by jej zaraz przyjemniej. Wiedziała, że gdy raz się wejdzie na tą drogę nie można zawrócić.

Aleera, przechadzając się po mieście i wkraczając na Dzielnicę Świątynną, usłyszała pieśń. Postanowiła zajrzeć, skąd dochodzi owa modlitwa. Głos doprowadził ją do Kaplicy Ślubów. Weszła śmiało, jednak starała się zrobić to jak najciszej. Gdy znalazła się w środku wyczuła Smoka. Czyżby to była ta rudowłosa, którą spotkała w karczmie? Nie, wtedy by też poznała jej prawdziwą postać. Tak więc to musiała być to złotowłosa kobieta... No, no, Smok jako Kapłan? Ciekawe... Będzie musiała z nią porozmawiać gdy tylko cała uroczystość się zakończy. Teraz na razie usiadła w przedostatniej ławce i przyglądała się spokojnie całej ceremonii, skupiając całą uwagę na Smoczycy.

Etamin poczuła obecność innego smoka w świątyni. Jednak nie mogła się teraz odwrócić. Jej ciekawość musiała zostać odrzucona na drugi plan, to co teraz się działo było o wiele ważniejsze. Może nie dla innych, ale dla niej samej. Właśnie teraz, właśnie tutaj, rozpocznie nowe życie na nowej drodze. Usłyszała głos Kapłana, który był dla niej jak jakaś wyrocznia. Jedno pytanie padło, a Etamin odpowiedziała sobie w myślach "tak przysięgam", drugie pytanie i trzecie też nie zostało bez tej samej odpowiedzi. Gdy Kapłan skończył mówić podniosła na niego swoje czerwone oczy. Uśmiechnęła się lekko i zaczerpnęła więcej powietrza by powiedzieć - Tak przysięgam! Jej głos był przy tym pewny, nie wahała się, mówiła głośno, by każdy ją usłyszał. By każdy się przekonał, że to jest właściwa droga. Ale najbardziej to chyba dlatego, by każdy usłyszał jej radość z tego, że może zostać kapłanką Versa i jakoś się przysłużyć.

Przyglądała się zaciekawiona co robi Kapłan. Nie tak oficjalnie ale ukradkiem była ciekawa tego wszystkiego. Kapłan potem podszedł do niej. Dziwnie się czuła jak namaszczał jej ręce i coś szeptał. Nie powiedziała, że to jest jakieś złe. Gdy trochę olejku miała już na głowie, chciała zidentyfikować jego zapach. Jednak się nie dało się, bo olejek został rozsmarowany. Potem ofiarowali jej szatę, którą będzie już musiała nosić do końca swojego kapłaństwa. Uniosła jakoś dłonie by się ubrać w tą szatę, a nie tylko zostawić całą robotę kapłanowi. Wstała gdy Elektor chciał by poszła do stopni ołtarza. Dała się poprowadzić, bo ta atmosfera napawała ją ufnością. Przystanęła tam gdzie powinna. Każdy z nich modlił się, ciekawe czy te modlitwy były takie same czy może trochę się różniły? To nie było ważne, bo gdy te modlitwy dobiegły końca, stała się kapłanką. Była już kapłanką, cieszyła się nawet bardzo. Nieśmiało odwróciła by zobaczyć w końcu na tłum. Zauważyła Aranel i jej radość była już nieposkromiona. Elfka przyszła by dodać jej otuchy to było miłe. Zauważyła też gdzieś w głębi tą postać, która powinna być smokiem.

Uśmiechnęła się do smoczycy i delikatnie pomachała do niej. Tak, przyszła dodać jej otuchy i pokazać że się interesuje jej życiem.
Usłyszała za sobą szelest, to ktoś wychodził. Ona postanowiła poczekać w ławce, aż skończy się cały rytuał i wtedy zamieni słowo lub dwa ze swieżo upieczoną kapłanką.