Zakon Światła Ostoja Fantazji

Nagle wrota wejściowe się lekko uchyliły. Hol zaczynała zapełniać mroczna aura. Zła, a zarazem przyjazna dla niektórych. Ciemna, ale jednak można było w niej dojrzeć światło. Istniejąca tutaj, a jednak taka boska. Nagle drzwi skrzypnęły głośniej wpuszczając ostatnie promienie słońca do środka. Postać w brązowym płaszczy i dziwnej "zbroi" weszła do środka zamykając za sobą wrota. To był Arghez. Dość szybkim krokiem, nawet nie starając się panować do końca nad aurą przybliżył się do konfesjonału. Nie wiedział do końca dlaczego został wezwany, ale czuł że zaraz się do wie. Nie widział Anioła, jednak czuł jego obecność. Zwróciwszy się w jego stronę rzucił po cichu "Witam"...

- Cóż...
Zamilkł na chwilę. Wiedział już, którą decyzję podjąć, jednak chciał jakoś lepiej ująć to w słowa. Przeniósł ciężar ciała na prawą nogę, jak to ostatnio miał w zwyczaju. Rozluźnił ręce i zaczął mówić:
- Rozumiem, że to was irytuje... Rozumiem też, że to jest jedyne wyjście bym zachował owy tytuł... Jak również rozumiem że to Ty zrozumiesz moją decyzję. Chyba wiesz już co odpowiem... Jak to ująłeś... Oni to przewidzieli!
Zamilkł na chwilę by wziąć głębszy oddech i mówił dalej
- Jednak sądzę iż na razie tak pozostanie jak było. Musicie i tak znaleźć kogoś na me formalne miejsce... Nie mogę przyjąć święceń. Są to zbyt duże ograniczenia... Rozumiesz i przewidziałeś to, prawda?

- Wielką stratą to nie jest... W końcu to jestem dla Nich tutaj, a nie po to by pokazywać że jestem dla Nich... Poświęcenie.. He...
Stał i czekał aż Anioł wyjdzie. Zaraz po tym zarzucił lekko szatą kierując się w stronę wyjścia. Po chichu mamrotał jakieś dziwne rzeczy, jednak czasem można było usłyszeć jakieś sensowne zdanie jak np. "Ale coś bym zjadł" lub "Chyba w brzuchu mi burczy...".

Anioł dawno nie spowiadał. Wiedział że kapłani nie wyrabiają się ze spowiedzią. Dziś jednak nie było nikogo.
Wszedł do konfesjonału ubrany w albę i czarne wstęgi.
Zasiadł w tym przeklętym nie wygodnym fotelu i zamknął drzwi zasłaniające jego postać.
Anioł westchnął. Miał odprawić wieczorną ofiarę, odprawi... Teraz jednak po spowiada.
Wyciągnął starym zwyczajem jakąś książkę i otworzył na losowej stronie. Traf chciał ze trafił na Święte Pisma których lekturą zawsze się zachwycał.
Czytał urywki tych mądrych ksiąg czując słodki zapach kadzideł. Uwielbiał go. Był z nim niemal zżyty.
Słyszał jak jakiś akolita roznosi wonnoś po holu i znika w jednym z bocznych korytarzy. Ci młodzi...

Anioł podskoczył słysząc głos kobiety. Znajomy głos. Spojrzał ostrożnie w stronę kratek i uśmiechnął się.
Postanowił zagrać... Tym bardziej że kobieta go nie widziała.
-Arcykapłana? Nie wiem czy uchwycisz o tej porze. Prawdopodobnie zajęty i przyjmuje Wielkich Kapłanów na audiencji.
Powiedział zachrypniętym głosem, całkiem nie podobnym do jego własnego.
Spojrzał na kobietę i ciągnął dalej.
-Jednak służę spowiedzią. I tak zaraz kończę, może uda mi się go odnaleźć.
Zamknął ostrożnie książkę. Uśmiechnął się lekko. Przypuszczał że chodziło o wonności.

Anioł zaśmiał się chrapliwie. Spojrzał ponownie w kratki i powiedział wesoło, dalej udawanym głosem.
-Moja droga... ja wiem gdzie jest Jego Świątobliwość... Ale teraz nas nie przyjmie.
Powiedział i przystawił ucho do kratek jak gdyby oczekując w końcu wyznania grzechów. Była w końcu w konfesjonale a nie w kawiarni czy na ulicy.
Tu w tym miejscu kapłan przestawał być kapłanem a świecki świeckim. Tutaj boskość przeplatała się z jej brakiem.
-Córko. Jeśli nie pragniesz spowiedzi lub nie szukasz właściwej ścieżki, to znajdujesz się w niewłaściwym miejscu... Tak więc słucham.
Powiedział chrapliwie i klauzurowo.

Anioł zaś wzruszył ramionami i pogrążył się w lekturze.
Skoro elfka pragnie szukać go samemu lub czekać na niego, trudno.
W między czasie wyspowiadał zbłąkanego złodzieja któremu nakazał oddać się władzom.
Zmęczony zamknął książkę i przeczesał grzywę.
Schował ją do szufladki w konfesjonale i wstał. Otwarł drzwiczki i wyszedł ostrożnie, powoli.
Zamknął za sobą i zdawało się że nie dostrzegł siedzącej elfki.
Skierował się powoli do Zakrysti. Chciał w końcu odprawić ten rytuał.
Dziś usłyszał wiele strasznych rzeczy, dziś będzie starał się o nich zapomnieć.
Uśmiechnął się lekko i ruszył. Ruszył w drogę.