Kompendium Wiedzy dotyczące Rzemiosła jakim jest Walka to księga jedyna w swoim rodzaju. To wolumin przeznaczony nie byle dla kogo, lecz dla Adepta Szkoły Walki. Składa się z trzech obszernych rozdziałów, z których każdy jeden jest nie mniej ważny od drugiego.
A zatem każdy z Rekrutów winien zapoznać się z jego treścią dokładnie i do serca, ale i umysłu wziąć sobie te nauki i wskazówki.

ROZDZIAŁ I - Rodzaje broni białej

Miecz - broń o szerokim ostrzu i prostej rękojeści, jedno- lub obosieczna, najczęściej jednoręczna. Ważnym elementem jest masa miecza, którą uznaje się jako kompromis pomiędzy wytrzymałością, lekkością, mobilnością i siłą do zadania ciosu. Nie może on wpadać w drgania po bocznym uderzeniu i nie może się wyginać się przy pchnięciu, a z tego wynika, że powinien być gruby i ciężki, by był odporny na uderzenia, by łatwiej nim zadać ciężki cios. Jednocześnie powinien być lekki, aby łatwo nim można było manewrować. Musi być też cienki - aby był ostry i lepiej pokonywał opór pancerza. Oczywiście takiego ostrza nie da się zrobić. Ostatecznie wagę miecza szacuję się na 1-1,5 kg. Jest on więc wystarczająco lekki, sztywny i cienki. Oczywiście, tak przedstawiał się najzwyklejszy jednoręczny miecz. Tak naprawdę waga zależy od jego długości i przeznaczenia. I tak tzw. miecz półtoraręczny, który pozwalał na chwyt dwoma dłońmi, mając dłuższe ostrze oraz rękojeść, siłą rzeczy musiał być znacznie cięższy od koncerza.
Koncerz - krótki miecz, o ostrym, cienkim ostrzu, służący do przebijania zbroi przeciwnika, raniący dotkliwie.

Budowa:
Klinga - brzeszczot, głownia, element sieczny broni, wykonany ze stali, niekiedy zdobiony, grawerowany
Sztych - szpic, ostry koniec miecza (ogólnie broni białej), zejście się obu części klingi
Jelec - poprzeczna część mocowana na trzpieniu i wspierająca się na zastawie; jelec stanowił granicę między klingą a rękojeścią; służył jako oparcie dla dłoni i chronił przed ześliźnięciem się dłoni wzdłuż ostrza; kształt środkowej części jelca musi być dopasowany do kształtu szyjki i pochwy, dzięki czemu miecz i pochwa doskonale do siebie pasowały i zabezpieczały miecz przed przymarznięciem bądź korozją; często przedstawiał jakieś formy (na przykład skrzydła anioła)
Trzpień - przedłużenie ostrza przechodzące w rękojeść
Rękojeść - uchwyt miecza, często ornamentowany, o długości wymierzonej odpowiednio do długości klingi
Głowica - obciążenie rękojeści miecza, służące do wyważenia broni; często ornamentowana, kuta w określony wzór, zdobiona szlachetnymi kamieniami
Zastawa - górny odcinek klingi, który był tępy, znajdowała się tuż nad jelcem; często walczący wspiera palec wskazujący przed jelcem, dzięki czemu może zmieniać pozycję miecza zwiększając jego skuteczność, więc zastawa służyła niejako za oparcie.



A-rękojeść
B-głownia(klinga)
C-zastawa
D-sztych
E-głowica
F-trzon
G-jelec
H-nasada
I-zbrocze
J-ostrza
K-płaz

Podstawowe rodzaje:
Półtorak – zwany inaczej bastardem; miecz, którym można posługiwać się jedną, jak i dwoma rękoma (najczęściej jedna dłoń na rękojeści, a druga w jej połowie), broń skuteczna i precyzyjna tylko wówczas kiedy używa jej doświadczony wojownik
Krótki miecz – posiada dwusieczne ostrze mierzące zwykle 50-70 cm; jest używany głównie do pchnięć ze względu na swój niewielki zasięg
Długi miecz (sejmitar) – jednoręczny, długość ostrza waha się w granicach 90-140 cm, a co za tym idzie broń ma duży zasięg; wyćwiczony wojownik może traktować taki miecz jak przedłużenie swojego ramienia; najbardziej rozpowszechniony rodzaj miecza
Miecz oburęczny – długość ostrza jest imponująca, wynosi 170-200cm, a więc zasięg ogromny, niestety wielką wadą tej broni jest jej ciężar(średnio 3,5kg) i nieporęczność
Miecz myśliwski (łowiecki) – służy do polowań oraz do oprawiania upolowanej zwierzyny; można również posługiwać się nim w walce równocześnie z mieczem jednoręcznym
Katana – stosunkowo lekki, jednosieczny i jednoręczny miecz o subtelnie zakrzywionym ostrzu
Rapier – broń biała o długiej, wąskiej, obusiecznej klindze i finezyjnie wykonanym jelcu tzw. koszu. Składa się z dwóch części: głowni i oprawy
Mizerykordia - rodzaj sztyletu o krótkim, wąskim ostrzu, służący do skracania męki konającym, często o zdobionej rękojeści

Istotną cechą miecza jest jego moc na długości ostrza. Od sztychu po środek klingi stal jest cieńsza i mniej odporna na złamanie czy wyszczerbienie. Nadaje się raczej do pchnięć niż starć. Natomiast druga połowa od środka do jelca to element mocny, stosowny do przyjmowania ciosów.