Taktyki Walki Psionicznej

Wiedz adepcie, że psionika jak każda wielka sztuka może także przemocy służyć przy czym wielką subtelnością i złożonością się cechuje. Zabójcza może być jako miecz co najmniej i jako miecz śmierć może stanowić tak dla wroga jak i tego kto ostrzem włada. Bacz więc gdy na ścieżkę boju umysłów wkraczasz, bowiem rzemiosło to równie co wojaczka niebezpieczne.

- Wstęp do „Walki Umysłów” Florkhana ves Mohaan

Walka psioniczna ma za sobą wiele lat ewolucji, nie dziwo więc, że powstały pewne kanony optymalnej walki jak i taktyki umiejscawiające psioników w machinie wojennej. Po całym Rin, a także innych rejonach Terry są rozrzucone prestiżowe szkoły psioniki wojennej, dostarczające tej potężnej siły bojowej do armii i kompanii najemniczych. Wielu uczniów nie przeżywa wieloletniej nauki i ginie w treningowych pojedynkach lub przy ćwiczeniach – stając się ofiarami swoich lub cudzych nieokiełznanych mocy. Psionika może być znacznie bardziej niebezpieczna dla psionów niż magia dla magów.

Rozróżnia się dwa podstawowe rodzaje walki umysłowej: walkę masową i pojedynki psioniczne. Pierwszy rodzaj jest częściej spotykany i występuje gdy psion walczy przeciw istotom psioniką nie władającymi. Z drugim rodzajem mamy do czynienia gdy naprzeciw siebie staje dwóch psioników. Ze względu na możliwość wykształcenia „świadomości” pola bitwy, psionicy są często wyjątkowo zdolnymi dowówdcami.

Psioniczna Walka Masowa

Dlaczego psionika jest lepsza gdy przychodzi do bitew w których liczy się taktyka a nie przewaga liczebna? Psionicy w przeciwieństwie do magów nie męczą się, nie ciskają kulami ognia w sprzymierzeńców, zabijają precyzyjnie, cicho i – nade wszystko – nie brudzą i nie palą dywanów.

– Generał najemny Rojn z Żelaznogłowych na temat zastosowania psioniki w wojnie.

Na polu bitwy psionikom przypisywane są zwykle małe, osobiste oddziały, które osłaniają ich i przez których są wspomagani. Psionika może pełnić wiele różnorodnych funkcji i w zasadzie każda szkoła pozwala na zwiększenie zabójczej potęgi oddziału ze wspomaganiem psionicznym. Empatia pozwala na badanie nastrojów w oddziale i inwazyjne zwiększanie morale sojuszników, a obniżanie go wrogom. Telepatia przydaje się przy wydawaniu precyzyjnych rozkazów w zamęcie bitwy. Telekineza pozwala nie tylko uderzeniami zabijać oponentów, ale też tworzyć ze sprężonego powietrza potężne bariery przeciwko strzałom czy innym niewielkim przedmiotom. Jasnowidzenie ma oczywiste znaczenie przy planowaniu manewrów, zaś teleportacja pozwala na wykonywanie tych najbardziej zaskakujących. Cień pozwala maskować doskonale całe oddziały. To właśnie dzięki tym możliwościom psionika ostatnimi czasy jest intensywnie wprowadzana do wszystkich armii i to stopień wyszkolenia psionków zaczyna stanowić o zwycięstwie czy przegranej.

Pojedynek psioniczny

Pojedynki psioniczne mają bardzo długą tradycję sięgającą Pierwszej Ery ładu. Nie ma bardziej epickich i ukazujących potęgę woli walk, choć z pewnością ustępują one efektownością walkom magów. Ze względu na ogromną różnorodność zastosowań psioniki i stosunkowo wysoką wytrzymałość psionów, pojedynki są niezwykle skomplikowane i trwają nierzadko po kilkanaście dni. Łatwo w nich rozróżnić pewne etapy, z których każdy jest coraz bardziej zaciekły i niebezpieczny dla walczących.

Pierwszy etap pojedynku leży w zasadzie w zasięgu psionicznej walki masowej i polega na stopniowym zbliżaniu się psioników wraz z oddziałami istot i fagów na dystans potrzebny do podjęcia walki kinetycznej i telepatycznej. Psionicy prześcigają się w hodowaniu fagów zdolnych szybko dotrzeć do przeciwnika i zlikwidowania go przed zawiązaniem właściwej walki.

Drugi etap polega nad podjęciu walki telekinetycznej. Psioni rzucają w siebie ciężkimi przedmiotami, kulami sprężonego powietrza lub czysta mocą jednocześnie utrzymując potężne Tarcze i walcząc wręcz. Jest to widok przerażający. Wyładowania atmosferyczne na wysokości kilku metrów same w sobie robią wrażenie, jednak gdy wiją się szaleńczo wokół walczących istot na usta cisną się słowa szczególnie powszechne w eposach. Zwykle pojedynek kończy się na tym etapie, gdy któryś z walczących okaże się zbyt wolny, jego jasnowidzenie zawiedzie lub przez nieuwagę teleportuje się np. do wnętrza wulkanu lub na słońce.

Trzeci etap to pojedynek samych umysłów. Zwykle po dniu lub dwóch walki kinetycznej psioni stają w impasie. Ich beriery są tak silne, że sami nie mogą już atakować, ani opuścić na chwilę telekinetycznej gardy. Niemniej walka trwa dalej, górę biorą ataki telepatyczne i empatyczne. W pierwszym wypadku psioni usiłują zniszczyć wzajemnie swoje umysły – tak je przekształcić, aby przeciwnik albo stracił pełnie władz umysłowych, albo po prostu zapragnął zaniechać walki. W drugim próbują osiągnąć to samo wprawiając oponenta w skrajne stany emocjonalne – zwykle depresję.