W bibliotece znajduje się pewna bardzo ciekawa szafa, jej mocne dębowe drzwi chronią mapy Zakonu wraz z opisami miejsc które one przedstawiają.

Wioska Gór Przedziału

        Na południowy zachód od Dominium Nekromantów ciągną się wielkie stepy przedzielone na dwie części pasmem górskim. Góry są na tyle wysokie i rozległe, że spowodowały trwałą izolację plemion stepowych koczowników zamieszkałych na północy i południu. Właśnie stąd pochodzi ich nazwa – Góry Przedziału.
Przed wiekami kilka ze stepowych plemion opuściło trawiaste równiny i weszło w górskie połacie gdzie z biegiem czasu połączyli się w jeden góralski naród. Tworzą oni teraz mało zhierarchizowaną strukturę społeczną, gdzie dużą rolę odgrywa mistyczna wiara w duchy matek. Stąd właśnie, tak odmienna w stosunku do koczowniczych plemion ze stepów, swoista cześć jaką darzą wszystkie kobiety.
Górale zorganizowani są w niewielkie wioski przeważnie położone nad brzegami górskich rzeczek i strumieni. Wioska taka składa się z kilu lub kilkunastu domostw rodzinnych. Chaty wykonane są z bali drewnianych, pokrytych słomą i uszczelnionych leśnym mchem oraz gliną. Wewnątrz każdej znajduje się kamienne palenisko z prymitywnym okapem.

Wszystkie domostwa są skupione i otoczone kamiennym murem wysokim na około pięć do sześciu stóp. Mur ma raczej nikłe właściwości obronne, pełni bardziej rolę zabezpieczenia przed dzikimi zwierzętami z gór.
Brzegi rzek są umocnione wałami ziemnymi na wypadek wiosennych wylewów. Ponadto w górnym biegu strumieni znajdują się tartaki stanowiące dodatkowe zabezpieczenie przeciwpowodziowe.





Mieszkańcy wiosek zajmują sie głównie handlem drewnem iglastym i znalezionymi w górach kryształami przeważnie z kupcami pustynnego portu Dubrin, czasem ze stepowymi koczownikami. Ponadto hodują bydło w dolinach rzecznych, a na górskich halach wypasają owce. Słyną z bardzo dobrej jakości serów i wełny, które jednak nieczęsto eksportują przeznaczając większość na własny użytek. Mięso uzyskują polując na górskie zwierzęta, jedynie w okresie zimowym dokonują selekcji stad.

Z dedykacją dla siostry Mangela