Psionika:

- empatia,
- telepatia,
- kineza fizyczna,
- ferro kineza,
- telekineza,
- jasnowidzenie,
- teleportacja


Psionika wojenna

Psionika jest trzecią siłą naszego świata, co do tego spierać się nie można. Psionici, tak jak magowie i wojownicy, są nieocenieni w czasie wojen i w czasie pokoju. Główną ścieżkę ich rozwoju znają chyba wszyscy, opiera się ona na stopniowym rozwijaniu i powiększaniu asortymentu środków i możliwości oddziaływania umysłu na otoczenie i umysły innych, jednak mało kto wie, że istniej druga ścieżka którą mogą podążać psionici.
Psionika wojenna, bo tak ją nazwano, jest tak naprawdę w większości bardzo skonkretyzowaną i uszczuploną wersją zwykłej psioniki, jednak jej nauka trwa o wiele krócej, a i o wiele mniejszych nakładów energii wymaga od swego użytkownika.
Uczyć jej się można w trojaki sposób.  Albo rozwijając ją jako osobną umiejętność, albo jako dodatkowe wsparcie dla psioniki zwykłej, lub naprzemiennie z zwykłą psioniką, skracając tym samym proces nauki i pomijając niechciane przez nas etapy zwykłej psioniki. Poniżej zamieszczam spis i krótkie opisy poszczególnych technik psioniki wojennej.

- Węszenie – powąchanie przedmiotu dotykanego przez jakąś istotę pozwala na wyczuwanie jej „śladu umysłowego” i tropienie, taki ślad nigdy nie zanika i jest niezmywalny, można go wyśledzić nawet po stuleciach od jego pozostawienia. Odpowiednikiem tej umiejętności w psionice zwykłej jest empatia.

-Cień – dana osoba lub przedmiot który wybierze, staje się niewidzialna dla otoczenia, może też stać się „niewidzialna” magicznie, cieplnie, może oszukać zmysł życia nekromanty, może być niewidoczna dla wolnych dusz, słowem, jest wstanie zniknąć w wybranym przez siebie spektrum i pozostać taką aż do czasu, gdy jakiś obserwator nie uświadomi sobie jej istnienia (np. ktoś mu o niej powie), choć aby ta technika działała, wymagana jest obecność danego psionity w pobliżu. Odpowiednikiem tej umiejętności w psionice zwykłej jest telepatia.

- Wspomagane uderzenia – siła zwykłych uderzeń zwielokrotniana jest psioniczną falą idącą tuż przed pięścią czy stopą. Wprawni psionici wojenni są w stanie kruszyć takimi ciosami głazy których nie byliby w stanie zniszczyć nawet najlepsi psionici. Odpowiednikiem tej umiejętności w psionice zwykłej jest kineza fizyczna.

- Ostrza umysłu – dwa ostrza, zbudowane z przechowywanego w organizmie metalu, uprzednio wchłoniętego, wyrastają bezpośrednio z wnętrza dłoni. Wraz z awansem na wyższy poziom psioniki umiejętność ta ewoluuje i pozwala na wytworzenie dowolnych przedmiotów wykonanych z metalu,  mniejszych od ostrza miecza i zrośniętych z ciałem psiona. Odpowiednikiem tej umiejętności w psionice zwykłej jest ferrokineza.

- Tarcza – telekinetyczna tarcza obejmująca całe ciało. Nie tylko chroni przed uderzeniami, ale i odbijająca je z taką samą siłą, czyniąc każdy atak podwójnie niebezpiecznym dla agresora i podwójnie bolesnym. Tarcza ogranicza się jedynie do ciała psiona i każdego żywego organizmu którego on dotyka. Odpowiednikiem tej umiejętności w psionice zwykłej jest telekineza.

- Iluzoryzacja – psionita może naznaczyć przedmiot własną myślą, zmieniając tym samym postrzeganie wszystkich którzy na niego popatrzą. Dzięki temu ich umysły są oszukiwane co do wyglądu, koloru lub innych właściwości przedmiotu. Technika ta działa przez godzinę, maksymalnie do trzech. Odpowiednikiem tej umiejętności w psionice zwykłej jest jasnowidzenie.

-Fagi – Ostatni stopień rozwoju psioniki wojennej. Jego wyszkolenie daje możliwość czasowej materializacji własnych myśli w formie zwierząt, abstrakcyjnych tworów lub przedmiotów nie większych niż duży pies, całkowicie podporządkowanych woli psiona. Odpowiednikiem tej umiejętności w psionice zwykłej jest telepatia.


Istnieje też tak zwana „psionika niezależna”. Jest to zespół umiejętności których wyuczyć się można na dowolnym poziomie rozwoju psi, jednak są to bardzo kosztowne nauki. Do psioniki niezależnej zalicza się tylko jedna umiejętność, translogizm.

- Translogizm – Dzięki niemu możemy połączyć się z umysłem, lub jego śladami pozostawionymi na przedmiotach mających związek z komunikacją, wybranej istoty, nawiązać połączenie z ośrodkiem mowy i pobrać stamtąd informacje o jej słownictwie, gramatyce języka, piśmie… Słowem, dana osoba jest w stanie rozpracować i nauczyć się każdego języka z jakim się zetknie.